Month: lipiec 2023

Autor: Homilia przypisywana św. Makaremu z Egiptu (? – 390), mnichowi

Od czasów winy Adama myśli duszy odeszły od miłości Bożej w stronę świata obecnego i zmieszały się z myślami ziemskimi i materialnymi. Bo Adam, przez swoje przestępstwo, otrzymał w sobie zaczyn złych skłonności, a w ten sposób także i ci, którzy się z niego narodzili. Następnie te złe skłonności wzrosły i rozwinęły się między ludźmi, do tego stopnia, że doprowadziły do nieładu. W końcu cała ludzkość została przesiąknięta zaczynem niegodziwości.

W podobny sposób, podczas swego pobytu na ziemi, Pan zechciał cierpieć za wszystkich ludzi; odkupić ich własną krwią, włożyć niebiański zaczyn swojej dobroci do dusz wierzących, upokorzonych pod jarzmem grzechu. Zechciał doskonalić w nich sprawiedliwość nakazów i wszystkie cnoty, aż, przesiąknięte tym zaczynem, zjednoczyły się one w dobru i tworzyły „z Nim jedno duchem”, wedle słów św. Pawła (1 Kor 6,17). Dusza przeniknięta zaczynem Ducha Świętego nie ma nawet pojęcia, czym jest zło i złośliwość, jak jest napisane: „Miłość nie pamięta złego” (1 Kor 13,5). Bez tego niebiańskiego zaczynu, to znaczy bez mocy Ducha Świętego, niemożliwe jest, aby słodycz Pana przeniknęła duszę i doprowadziła ją do prawdziwego życia.

Źródło: Homilia nr 24 (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Klaudiusz La Colombiere (1641-1682), jezuita

Łaska Boga jest ziarnem, którego nie należy zadusić, ale także nie można go zbytnio eksponować. Trzeba je żywić w swoim sercu i nie wystawiać zbytnio na ludzkie spojrzenia.

Dwa rodzaje łaski, z pozoru niewielkie, ale od których może jednak zależeć i nasza doskonałość, i zbawienie: I. Światło, które odkrywa przed nami prawdę: trzeba je troskliwie przyjąć i pilnować, by nie zagasło z naszej winy. Trzeba się nim posługiwać jak zasadą we wszystkich naszych działaniach, widzieć, do czego nas prowadzi, itp.; II poruszenie, które nas prowadzi do jakiegoś działania cnoty w pewnych okolicznościach. Trzeba być wiernym temu poruszeniu, ponieważ owa wierność jest niekiedy węzłem naszego szczęścia.

Umartwienie, które Bóg w nas wzbudza w pewnych okolicznościach, jeśli słuchamy Jego głosu, wyda w nas być może wielkie owoce i świętość. Gardzenie tą małą łaską mogłoby mieć zgubne konsekwencje, jak zdarzało się, że ulubieńcy popadli w niełaskę, bo brakło im zadowolenia w bardzo małych rzeczach.

Źródło: Dziennik duchowy (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Bonawentura (1227-1274), franciszkanin, doktor Kościoła

Chrystus jest skarbem wszelkiej łaski, ponieważ jest „pełen łaski i prawdy” (J 1,14), a Aniołowie i ludzie otrzymują z Jego pełni. On posiada źródło pełni, a „otwierając swoją dłoń, napełnia błogosławieństwem każde zwierzę” rozumne. Ale ten skarb łask jest ukryty pod zasłoną Sakramentu Ołtarza. „Królestwo niebieskie podobne jest do skarbu ukrytego w roli” (Mt 13,44). A czy tym polem nie jest tutaj Sakrament ciała Chrystusa, złożonego do ziemi? Na tej roli posiadamy ukryty skarb, ponieważ tam są ukryte wszelkie łaski. „Znalazł go pewien człowiek i ukrył ponownie. Uradowany poszedł, sprzedał wszystko, co miał, i kupił tę rolę” (Mt 13,44). Kto zna bogactwo tego Sakramentu, chętnie wyzbywa się innych zadań, aby w pełni oddać się pobożności wobec tego Sakramentu. Wie, że zdobędzie w tym życie wieczne, wedle słowa Pana: „Kto spożywa moje Ciało i pije moją Krew, ma życie wieczne” (J 6,54).

A skarb wszelkiej chwały jest w Chrystusie. Wszelka chwała, jaką posiadają aniołowie i ludzie, którzy zbawią się aż do dnia sądu — czy to chwała ciała, czy to chwała duszy — pochodzi z tego skarbu. To On bowiem, którego skarbami są otchłanie, ustanowił niepojęte granice swojej chwały. I nakazuje nam szukać tego skarbu, mówiąc: „Gromadźcie sobie skarby w niebie” (Mt 6,20). Ten skarb jest ukryty pod zasłoną chleba i wina, abyś mógł wykazać się wiarą.

Niech będzie zatem Pan wysławiany za swoje miłosierdzie, ponieważ z góry pokazał nam swoje Ciało pod postacią skarbu w niebie!

Źródło: Kazanie o Eucharystii (© Evangelizo.org)

Autor: Orygenes (ok. 185–253), kapłan i teolog

Do człowieka, który „poszukiwał pięknych pereł” powinno się zastosować następujące słowa: „Szukajcie, a znajdziecie” i „kto szuka, znajduje” (Mt 7, 7–8). Rzeczywiście, do czego mogą się odnieść te słowa „szukajcie” i „kto szuka, znajduje”? Powiedzmy bez wahania: do pereł, a szczególnie do perły nabytej przez człowieka, który wszystko oddał i wszystko stracił. Z powodu tej perły Paweł mówi: „Dla Niego wyzułem się ze wszystkiego […], bylebym pozyskał Chrystusa” (Flp 3, 8 ). Przez słowo „wszystko” rozumie piękne perły, a przez „bylebym pozyskał Chrystusa” – jedyną, drogocenną perłę.

Bez wątpienia cenna jest lampa dla chodzących w ciemności, potrzebują jej oni aż do świtu. Cenna jest również chwała jaśniejąca na obliczu Mojżesza (2 Kor 3, 7) i – jak sądzę – na twarzach innych proroków. Jest to piękny widok, bo pomaga nam iść naprzód, aż dojdziemy do kontemplacji chwały Chrystusa, o której świadczy Ojciec, mówiąc: „Ten jest mój Syn umiłowany, w którym mam upodobanie” (Mt 3, 17). „Wobec przeogromnej chwały okazało się w ogóle bez chwały to, co miało chwałę tylko częściową” (2 Kor 3, 10). Na początku potrzebujemy chwały częściowej, która zniknie przed „chwałą, która wszystko przerasta” , tak jak i potrzebujemy „częściowego poznania”, które „zniknie , gdy przyjdzie to, co jest doskonałe” (1 Kor 3,9).

W ten sposób każda dusza, która jest w dzieciństwie i dąży do „tego co doskonałe” (Hbr 6, 1), potrzebuje nauki, wsparcia, kierownictwa, aż dojdzie do „pełni czasów” (Ga 4, 4) […]. Na końcu dojdzie do pełnoletności i otrzyma swoje dziedzictwo: drogocenną perłę. „Gdy zaś przyjdzie to, co jest doskonałe, zniknie to, co jest tylko częściowe.”(1 Kor 13, 10). Dusza otrzyma dobro, które przerasta wszystko: poznanie Chrystusa (Flp 3, 8 ). Ale liczni są ci, którzy nie pojmują piękna licznych pereł Prawa i „częściowego poznania” u wszystkich proroków; błędnie wyobrażają sobie, że bez doskonałego zrozumienia Prawa i proroków znajdą drogocenną perłę […]: pełne zrozumienie Ewangelii i znaczenia słów i czynów Jezusa Chrystusa.

Źródło: Komentarz do Ewangelii św. Mateusza 10, 9–10 (© Evangelizo)

Autor: Św. Augustyn (354 – 430), biskup Hippony (Afryka Północna) i doktor Kościoła

„Kto we Mnie wierzy, choćby i umarł, żyć będzie. Każdy, kto żyje i wierzy we Mnie, nie umrze na wieki”. Cóż można jeszcze dodać? „Kto we Mnie wierzy, nawet jeśli będzie martwy jak Łazarz, żyć będzie”, bo Bóg nie jest Bogiem martwych, ale Bogiem żyjących. Już na temat Abrahama, Izaaka i Jakuba – patriarchów martwych od dawna – Jezus dał żydom taką odpowiedź: „” (Łk 20,38). Wierz zatem, a nawet kiedy będziesz martwy, to będziesz żył! Ale jeśli nie wierzysz, to, choć żywy, jesteś tak naprawdę martwy… Skąd pochodzi śmierć w duszy? Z braku wiary. Skąd pochodzi śmierć ciała? Z braku duszy. Duszą twej duszy jest wiara.

„Kto we Mnie wierzy, choćby i umarł w ciele, żyć będzie w swej duszy do czasu, aż jego ciało zmartwychwstanie, by już więcej nie umrzeć. A ktokolwiek żyje w ciele i wierzy we mnie, mimo tego, że musi umrzeć na pewien czas w swoim ciele, nie umrze na wieki ze względu na życie w Duchu i nieśmiertelność zmartwychwstania”.

Oto co Jezus chciał powiedzieć Marcie… „Wierzysz w to?” „Tak Panie” – odpowiedziała Mu – „Wierzę, że jesteś Chrystusem, który przyszedł na świat. Wierząc w to, uwierzyłam, że jesteś zmartwychwstaniem, życiem i że kto wierzy w Ciebie, nawet, jeśli umrze, to żyć będzie; uwierzyłam, że kto żyje i wierzy w Ciebie, nie umrze na wieki”.

Źródło: Kazania do Ewangelii św. Jana, nr 49,15 (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Jan z Damaszku (Jan Damasceński) (ok. 675–749), mnich, teolog, doktor Kościoła

Będąc Bogiem prawdziwym, wiedziałeś o zaśnięciu Łazarza i powiedziałeś o tym swoim uczniom… W ciele, choć nieograniczony, przyszedłeś do Betanii jako człowiek, Władco, i płaczesz nad Łazarzem, a jako Bóg chcesz wskrzesić zmarłego przed czterema dniami. Oczyść mnie, Zbawco, wielkie są bowiem nieprawości moje i wyprowadź z głębi zła, błagam, do Ciebie bowiem zawołałem i usłyszałeś mnie, Boże zbawienia mego.

Nad przyjacielem zapłakawszy, utuliłeś łzy Marty, Szczodry, i przez dobrowolną mękę zabrałeś z twarzy Twego ludu wszelką łzę: Ojców naszych Boże, błogosławiony jesteś. Skarbnico Życia, martwego jak ze snu podniosłeś i słowem rozerwałeś łono otchłani, wskrzesiłeś śpiewającego: Ojców naszych Boże, błogosławiony jesteś. Mnie związanego pieluszkami grzechów podnieś, śpiewającego: Ojców naszych Boże, błogosławiony jesteś…

Tobie, Władco, Maria rozsądnie przynosi olejek jako należny, wywyższając Cię nad wszystkie wieki. Przyzywasz Ojca jako człowiek, jako Bóg zaś Łazarza podnosisz. Przeto śpiewamy Tobie, Chryste, na wieki… Z grobu podnosisz Łazarza zmarłego od czterech dni, Chryste, okazując wszystkim prawdziwego świadka Twego zmartwychwstania po trzech dniach. Chodzisz, płaczesz i modlisz się, Zbawco mój, okazując Twoją ludzką naturę, Boską zaś objawiasz, wskrzeszając Łazarza. W niewypowiedziany sposób uczyniłeś dobrowolnie moje zbawienie, Władco i Zbawco mój, dwoma Twymi naturami.

Źródło: Triodion Jutrzni Soboty Łazarza, Pieśń 6-9 (© Evangelizo.org)