Day: 18.07.2023

Autor: Św. Paweł VI, papież w latach 1963-1978

Chrystus, który sam w swoim życiu działał i nauczał, zanim podjął swe zadanie, spędził czterdzieści dni i czterdzieści nocy na poście i modlitwie, zaś apostolskie swe dzieło rozpoczął publicznie radosnym powiadomieniem: “Przybliżyło się Królestwo Boże”, ale natychmiast dodał nakaz: “pokutujcie i wierzcie Ewangelii” (Mk 1,15). Słowa te są pełnią i streszczeniem całego życia chrześcijańskiego. Dlatego też do Królestwa Chrystusowego możemy przystąpić jedynie przez “metanoję” – to jest przez wewnętrzną zmianę całego człowieka, dzięki której zaczyna on właściwie myśleć, sądzić i układać swe życie… Wezwanie Syna Bożego, byśmy czynili pokutę – metanoja – przynagla nas tym bardziej, że nie tylko sam do niej zachęca, ale także daje nam prawdziwy przykład pokuty. Chrystus bowiem dał najwyższy przykład pokutującym dlatego, że chciał ponieść karę nie za swoje grzechy, ale za grzechy innych ludzi.

Człowiek postawiony w obliczu Chrystusa zostaje oświecony nowym światłem, a to dlatego, że gdy poznaje świętość Boga, wtedy lepiej widzi zło grzechu; przez słowa bowiem Chrystusa zostało mu ogłoszone wezwanie, które zawiera zachętę powrotu do Boga, oraz zawiera zapewnienie odpuszczenia grzechów; dary te człowiek w pełni otrzymuje przez Chrzest św., który formuje go na podobieństwo Męki, Śmierci i Zmartwychwstania Chrystusa Pana, stąd też całe życie człowieka wyróżnia się jakby pieczęcią tej tajemnicy oznaczone. Wstępując w ślady Boskiego Nauczyciela, każdy szczycący się imieniem chrześcijanina, winien wyrzec się samego siebie, nieść swój krzyż, uczestniczyć w Jego cierpieniach, aby tak przemieniony na podobieństwo śmierci Chrystusa, mógł sobie zasłużyć na chwałę zmartwychwstania. Ponadto nie dla siebie, po rozważeniu tego, żyć winien, ale dla Boga, który go umiłował i za niego wydał samego siebie (Ga 2,20); żyć też winien dla braci, aby “dopełnić tego, czego nie dostaje cierpieniom Chrystusa w ciele swoim za ciało jego, którym jest Kościół” (Kol 1,24).

Źródło: Konstytucja apostolska „Paenitemini” z 18/02/1966 (© Libreria Editrice Vaticana)

Autor: Św. Grzegorz Wielki (ok. 540–604), papież, doktor Kościoła

„I chciałbym, jeśli taka wola Boża, żeby twoja dusza była na miejscu mojej! Ja także pocieszałbym cię moimi słowami i kiwałbym nad tobą głową. Moje usta cię wzmocnią i poruszę wargami, jakbym cię oszczędzał” (Hi 16,5-6 Wlg). Czasami, w obliczu niesprawiedliwych umysłów, których nie można wyprostować przez głoszenie ludziom, konieczne jest życzyć im, z całą życzliwością, plag Bożych. Jeśli bowiem dochodzi do tego w zapale wielkiej miłości, to z pewnością nie jest to karcenie, o które prosimy dla wprowadzonych w błąd, ale ostrzeżenie, jest to modlitwa wyrażona w ten sposób, a nie przekleństwo.

Należy zauważyć, że Hiob nie mówi: „Chciałbym, jeśli taka wola Boża, aby moja dusza była na miejscu twojej”, ponieważ przekląłby tylko siebie, gdyby chciał stać się taki jak oni. To, czego pragnął, to wywyższenie tych, którym życzył losu podobnego do jego własnego. My pocieszamy niesprawiedliwe duchy pośród biczowania, gdy pokazujemy im, że ciosy z zewnątrz wzmacniają ich wewnętrzne zbawienie. I potrząsamy głowami, gdy naginamy ich ducha, który jest główną częścią naszej istoty, ku współczuciu. I wzmacniamy ich pośród biczowania, gdy podkreślamy gwałtowność ich bólu łagodnością naszych słów.

Istnieją bowiem ludzie, którzy z powodu zamknięcia się na życie wewnętrzne, zostają powaleni przez ciosy świata zewnętrznego aż do rozpaczy, co sprawia, że Psalmista mówi: „Nie wytrwają w nieszczęściu” (Ps 139,11 Wlg), ponieważ tylko ten, kto zawsze prosi swoją wewnętrzną nadzieję o radość, jest w stanie wytrzymać zewnętrzne nieszczęście.

Źródło: Księga XIII, SC 212 (© Evangelizo.org)