Day: 20.07.2023

Autor: Bł. Maria Eugeniusz od Dzieciątka Jezus (1894–1967) karmelita, założyciel Instytutu Notre–Dame de Vie

Żarliwa pokora jest owocem Bożego światła w duszy. Próżno byłoby zatem udawać, że zdobywa się ją własnym wysiłkiem. […] Trzeba prosić o światło pokory. Nie mniej ważne jest, by je dobrze przyjąć. […]

„Uczcie się ode Mnie, że jestem cichy i pokornego serca”, głosi Jezus. Pokora i cichość są Jego charakterystycznymi cnotami, osobistym zapachem Jego duszy, zapachem, który pozostawia po sobie, wskazując miejsca, w których króluje. Pokora Chrystusa Jezusa, żarliwa pokora w najwyższym stopniu wynika ze światła Słowa, które mieszka w Nim cieleśnie i przytłacza Go swoją transcendencją. Pomiędzy naturą boską i ludzką Chrystusa Jezusa, zjednoczonymi więzami unii hipostatycznej, pozostaje dystans Nieskończoności… Ta Nieskończoność miażdży ludzkość i pogrąża ją w otchłaniach adoracji i pokory, gdzie nikt inny nie mógłby podążyć, ponieważ nikt inny nie kontemplował Nieskończoności tak blisko i tak głęboko. Ale ta Nieskończoność jest miłością, która daje siebie, jest namaszczeniem, które się rozprzestrzenia. Tak więc zmiażdżenie, które wytwarza, jest słodkie, spokojne i błogosławiące. Chrystus Jezus jest tak łagodny, jak i pokorny.

Pokora i łagodność, siła i słodycz, zapach Chrystusa, a także zapach żarliwej pokory, są autentycznym znakiem boskich kontaktów i dyskretnym, ale pilnym wezwaniem do nowych wizyt Bożego miłosierdzia.

Źródło: Pokora (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Tomasz z Akwinu (1225-1274), teolog dominikański, doktor Kościoła

Możemy rozważać łagodność Chrystusa w czterech okolicznościach: W życiu zwyczajnym, w Jego wymówkach, w łasce Jego przyjmowania i wreszcie w Jego Męce.

Przede wszystkim w życiu zwyczajnym możemy ujrzeć łagodność Chrystusa, ponieważ wszystkie Jego postawy są kojące: nie starał się wzbudzać kłótni, ale unikał wszystkiego, co prowadziło do sprzeczki. Mówił: „Uczcie się ode Mnie, bo jestem cichy i pokorny sercem” (Mt 11,29).

W tym powinniśmy Go naśladować… Łagodność Chrystusa jawi się także w Jego napomnieniach. Wiele hańby wycierpiał od swoich prześladowców, jednakże nigdy im nie odpowiadał z gniewem lub kłótliwym tonem. Święty Augustyn, komentując tekst „z powodu prawdy i łagodności” (Ps 44,5) mówi, że rozpoznawano prawdę, kiedy Chrystus nauczał, a podziwiano łagodność, kiedy odpowiadał swoim wrogom z cierpliwością…

Jego łagodność objawia się jeszcze w łasce Jego przyjmowania. Niektórzy nie potrafią przyjmować Chrystusa łagodnie. On przyjmował łaskawie grzeszników i jadał z nimi. Zapraszał ich do swego stołu lub przyjmował ich zaproszenia, co zadziwiało faryzeuszów: „Dlaczego wasz Nauczyciel jada wspólnie z celnikami i grzesznikami?” (Mt 9,11)

Wreszcie łagodność Chrystusa objawia się w Jego Męce, ponieważ szedł na tę Mękę jak jagnię. „On, gdy Mu złorzeczono, nie złorzeczył” (1P 2,23)… Mówi przez proroka Jeremiasza: „Ja zaś jak potulny baranek, którego prowadzą na zabicie” (Jr 11,19)…

Łagodność zapewnia dziedzictwo Ziemi szczęścia. To dlatego czytamy u świętego Mateusza: „Błogosławieni cisi, albowiem oni na własność posiądą ziemię” (Mt 5,5)

Źródło: Kazanie na pierwszą niedzielę Adwentu (© Evangelizo.org)