Day: 25.07.2023

Autor: Św. Augustyn (354 – 430), biskup Hippony (Afryka Północna) i doktor Kościoła

„Jezus oddał za nas życie swoje. My także winniśmy oddać życie za braci” (1 J 3,16)… Jezus powiedział do Piotra: „Gdy byłeś młodszy, opasywałeś się sam i chodziłeś, gdzie chciałeś. Ale gdy się zestarzejesz, wyciągniesz ręce swoje, a inny cię opasze i poprowadzi, dokąd nie chcesz…” (J 21,18). To krzyż mu obiecałeś, to Mękę. „Idź aż do tego” – mówi Pan – „Paś owce moje, cierp za moje owce”. Taki ma być dobry biskup. Jeśli taki nie jest, nie jest biskupem…

Posłuchaj tego innego świadectwa. Dwóch z Jego uczniów, bracia Jan i Jakub, synowie Zebedeusza, ubiegali się o pierwsze miejsca, ze szkodą dla innych… Pan im odpowiedział: „Nie wiecie, o co prosicie”, ponieważ dorzucił: „Czy możecie pić kielich, który Ja mam pić?” Jaki kielich, jeśli nie… ten Męki?… A oni, żądni godności, zapominający o swojej ułomności, natychmiast odpowiedzieli: „Możemy”. Odpowiedział im: „Kielich mój pić będziecie. Nie do Mnie jednak należy dać miejsce po mojej stronie prawej i lewej, ale [dostanie się ono] tym, dla których mój Ojciec je przygotował”… W ten sposób dowiódł swojej pokory; wszystko bowiem co przygotowuje Ojciec, jest także przygotowane przez Syna… Przyszedł pokorny: On, Stworzyciel, został stworzony wśród nas; uczynił nas, ale został uczyniony dla nas. Bóg przed czasem, człowiek w czasie, uwolnił ludzi od czasu. Ten wielki lekarz przyszedł uleczyć naszego raka…; przyszedł uleczyć samą pychę swoim przykładem.

Na to powinniśmy zwracać uwagę w Panu; spójrzmy na Jego pokorę, pijmy kielich Jego uniżenia, pochwyćmy Go i kontemplujmy. Łatwo jest mieć szlachetne myśli, łatwo jest korzystać z zaszczytów, łatwo nadstawić ucha pochlebcom i tym, którzy nas wychwalają. Ale nosić zniewagi, znosić cierpliwie upokorzenia, modlić się za tego, który nas obraża (Mt 5,39.44) – oto kielich Pański, oto uczta Pana.

Źródło: Kazanie na święcenia biskupie, Guelferbytanus nr 32 (© Evangelizo.org)

Autor: Czcigodny Pius XII, papież od 1939 do 1958

Tak oto Ewangelia streszcza wezwanie Chrystusa skierowane do Jakuba i Jana oraz odpowiedź obu braci: „A oni natychmiast zostawili łódź i ojca i poszli za Nim” (Mt 4,22). Może się wydawać, że to niewiele, ale w rzeczywistości to bardzo dużo. Jakub bowiem, podobnie jak jego brat, pozostawił swojego ojca Zebedeusza w łodzi, która unosiła się blisko brzegu […] i na zawsze utopił swoje dawne przywiązania w falach, oddając swoją przyszłość bez zastrzeżeń w ręce Boskiego Mistrza. […]

Ze swoją hojną porywczością Jakub dobrze rozpoczął; ale jak kontynuował? Ewangelia mówi nam kilka rzeczy. Ze strony Jezusa, którego miłość się nie zmienia, był on przedmiotem szczególnego upodobania. On, jego brat Jan oraz Piotr, ich sąsiad i towarzysz połowów, tworzyli triadę, dla której Jezus zarezerwował szczególne łaski: byli jedynymi świadkami […] Jego chwały w Przemienieniu (Mt 17,1-8), Jego smutku i poddania w agonii w Getsemani (Mk 14,33). Ale to właśnie tutaj Jakub nie był wierny swemu Boskiemu Mistrzowi. Kochał Go szczerze; podążał za Nim żarliwie; i nie bez powodu Jezus nadał tym dwóm braciom, synom Zebedeusza, przydomek „synów gromu” (Mk 3,17). Ich ambitna matka […] odważyła się kiedyś poprosić Jezusa o najwyższe stanowiska w Jego królestwie dla swoich synów. Na pytanie Zbawiciela: „Czy możecie pić kielich, który Ja mam pić?”, dwaj zainteresowani odpowiedzieli w dobrej wierze: „Możemy” (Mt 20,20-22).

Jakubie, twój brat Jan, apostoł miłości, będzie przynajmniej obecny pod krzyżem; ale gdzie ty wtedy będziesz? Odstępstwo rozpoczęło się w Getsemani, kiedy trzej ulubieni apostołowie usłyszeli tę bolesną skargę od Zbawiciela: „Tak, jednej godziny nie mogliście czuwać ze Mną?” (Mt 26,40). […] Ale święty Jakub rzeczywiście wypił kielich, który Jezus mu przepowiedział […]: umarł jako męczennik (por. Dz 12,2). Słabość jego opuszczenia w smutnych godzinach Męki została przebaczona i zapomniana przez Odkupiciela.

Źródło: Audiencja z 24 lipca 1940 r. (© Evangelizo.org)