Day: 10.07.2023

Autor: Bł. Karol de Foucauld (1858-1916), pustelnik i misjonarz na Saharze

Wiara to to, co sprawia, że wierzymy w głębi duszy… we wszystkie prawdy, które przekazuje nam religia i w rezultacie w zawartość Świętego Pisma i nauk Ewangelii, wreszcie, w to, co nam proponuje Kościół. Sprawiedliwy żyje naprawdę z tej wiary (Rz 1,17), ponieważ zastępuje mu ona większość zmysłów natury. Tak wszystko przekształca, że zaledwie stare zmysły mogę służyć duszy, która przez nie dostrzega tylko mylne pozory, a wiara pokazuje jej rzeczywistość.

Oko pokazuje jej ubogiego, a wiara — Jezusa (por. Mt 25,40). Uchem słyszy obrazy i prześladowania; a wiara mu śpiewa: „Cieszcie się i radujcie” (Mt 5,12). Przez dotyk czuje uderzenia kamieni, wiara nam mówi: „Weselcie się, że staliście się godnymi cierpienia dla imienia Chrystusa” (por. Dz 5,41). Smakiem kosztujemy kadzidła, wiara nam mówi, że prawdziwym kadzidłem są „modlitwy świętych” (Ap 8,4).

Zmysły nas uwodzą stworzonym pięknem, wiara myśli o stworzonym pięknie i lituje się nad wszystkimi stworzeniami, które są nicością i prochem obok tych cudów. Zmysły boją się bólu; wiara go błogosławi jak koronę małżeńską, która jednoczy ją z Umiłowanym, jak drogę z Oblubieńcem, ręka w boskiej ręce. Zmysły buntują się przed obrazą, wiara ją błogosławi: „Błogosławcie tym, którzy was przeklinają” (Łk 6,28)…; uważa, że słodko jest dzielić los Jezusa… Zmysły są ciekawe, wiara o niczym nie chce wiedzieć; pragnie skryć się i spędzić całe życie nieruchomo u stóp tabernakulum.

Źródło: Rekolekcje w Nazarecie 1897 (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Roman Pieśniarz, zwany Romanem Melodosem (? – ok. 560), kompozytor hymnów

Jak kobieta cierpiąca na krwotok, tak ja padam przed Tobą, Panie, abyś mnie uwolnił od cierpień i przebaczył moje winy, bym ze skruchą w sercu zawołał: „Zbawicielu, zbaw mnie”…

Szła do Ciebie w ukryciu, Zbawicielu, bo uważała Cię za zwykłego człowieka, ale uzdrowienie uświadomiło jej, że jesteś Bogiem i człowiekiem w jednym. W sekrecie dotknęła frędzli, z obawą w duszy, mówiąc do siebie: „Jakże mam się pokazać temu, który widzi wszystko? Ja noszę wstyd moich win! Jeśli Najczystszy ujrzy upływ krwi, odsunie się ode mnie jak od nieczystej, będzie to gorsze od mojej rany, jeśli odwróci się ode mnie, pomimo mojego wołania: Zbawicielu, zbaw mnie”.

„Widząc mnie, wszyscy mnie popychają: «Dokąd idziesz? Zdaj sobie sprawę z własnej winy, kobieto, wiedz, kim jesteś i do kogo chciałabyś się teraz zbliżyć! Ty, nieczysta, zbliżasz się do Najczystszego! Idź się oczyścić, a kiedy wytrzesz plamę, którą nosisz, wtedy pójdziesz do Niego, wołając: Zbawicielu, zbaw mnie»”.

– Chcecie sprawić mi większy ból niż moja własna choroba? Wiem, że On jest czysty i to właśnie dlatego pójdę do Niego – aby uwolnił mnie od wstydu i hańby. Nie przeszkadzajcie mi zatem… w wołaniu: Zbawicielu, zbaw mnie.

Źródło rozlewa swe wody dla wszystkich, jakim prawem chcecie je zatkać? Jesteście świadkami uzdrowień… Codziennie zachęca nas, mówiąc: ‘Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię’ (Mt 11,28). On lubi obdarzać wszystkich zdrowiem. A wy, dlaczego mną poniewieracie, przeszkadzając mi w wołaniu… Zbawicielu, zbaw mnie?” […]

Ten, który wie wszystko…, odwraca się i pyta uczniów: „Kto się dotknął mojego płaszcza? (Mk 5,30)… Dlaczego mówisz Mi, Piotrze, że tłum Mnie ściska? Oni nie dotykają mojej boskości, ale ta kobieta, dotykając mojego ubrania, uchwyciła moją boską naturę i nabyła zdrowie, wołając do Mnie: Panie, zbaw mnie…

Od tej chwili, kobieto, nabierz odwagi… Odtąd bądź w dobrym zdrowiu… To nie ja to sprawiłem, ale twoja wiara tego dokonała… Bo wielu dotknęło frędzli płaszcza, ale nie otrzymali mocy, ponieważ nie posiadali wiary. Ty dotknęłaś z wielką wiarą, otrzymałaś zdrowie i dlatego przyprowadziłem cię teraz przed nimi, abyś powiedziała: Zbawicielu, zbaw mnie”.

Źródło: Hymn 23, o kobiecie cierpiącej na krwotok SC 114 (© Evangelizo.org)