Month: lipiec 2023

Autor: Bł. Karol de Foucauld (1858-1916), pustelnik i misjonarz na Saharze

Wiara to to, co sprawia, że wierzymy w głębi duszy… we wszystkie prawdy, które przekazuje nam religia i w rezultacie w zawartość Świętego Pisma i nauk Ewangelii, wreszcie, w to, co nam proponuje Kościół. Sprawiedliwy żyje naprawdę z tej wiary (Rz 1,17), ponieważ zastępuje mu ona większość zmysłów natury. Tak wszystko przekształca, że zaledwie stare zmysły mogę służyć duszy, która przez nie dostrzega tylko mylne pozory, a wiara pokazuje jej rzeczywistość.

Oko pokazuje jej ubogiego, a wiara — Jezusa (por. Mt 25,40). Uchem słyszy obrazy i prześladowania; a wiara mu śpiewa: „Cieszcie się i radujcie” (Mt 5,12). Przez dotyk czuje uderzenia kamieni, wiara nam mówi: „Weselcie się, że staliście się godnymi cierpienia dla imienia Chrystusa” (por. Dz 5,41). Smakiem kosztujemy kadzidła, wiara nam mówi, że prawdziwym kadzidłem są „modlitwy świętych” (Ap 8,4).

Zmysły nas uwodzą stworzonym pięknem, wiara myśli o stworzonym pięknie i lituje się nad wszystkimi stworzeniami, które są nicością i prochem obok tych cudów. Zmysły boją się bólu; wiara go błogosławi jak koronę małżeńską, która jednoczy ją z Umiłowanym, jak drogę z Oblubieńcem, ręka w boskiej ręce. Zmysły buntują się przed obrazą, wiara ją błogosławi: „Błogosławcie tym, którzy was przeklinają” (Łk 6,28)…; uważa, że słodko jest dzielić los Jezusa… Zmysły są ciekawe, wiara o niczym nie chce wiedzieć; pragnie skryć się i spędzić całe życie nieruchomo u stóp tabernakulum.

Źródło: Rekolekcje w Nazarecie 1897 (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Roman Pieśniarz, zwany Romanem Melodosem (? – ok. 560), kompozytor hymnów

Jak kobieta cierpiąca na krwotok, tak ja padam przed Tobą, Panie, abyś mnie uwolnił od cierpień i przebaczył moje winy, bym ze skruchą w sercu zawołał: „Zbawicielu, zbaw mnie”…

Szła do Ciebie w ukryciu, Zbawicielu, bo uważała Cię za zwykłego człowieka, ale uzdrowienie uświadomiło jej, że jesteś Bogiem i człowiekiem w jednym. W sekrecie dotknęła frędzli, z obawą w duszy, mówiąc do siebie: „Jakże mam się pokazać temu, który widzi wszystko? Ja noszę wstyd moich win! Jeśli Najczystszy ujrzy upływ krwi, odsunie się ode mnie jak od nieczystej, będzie to gorsze od mojej rany, jeśli odwróci się ode mnie, pomimo mojego wołania: Zbawicielu, zbaw mnie”.

„Widząc mnie, wszyscy mnie popychają: «Dokąd idziesz? Zdaj sobie sprawę z własnej winy, kobieto, wiedz, kim jesteś i do kogo chciałabyś się teraz zbliżyć! Ty, nieczysta, zbliżasz się do Najczystszego! Idź się oczyścić, a kiedy wytrzesz plamę, którą nosisz, wtedy pójdziesz do Niego, wołając: Zbawicielu, zbaw mnie»”.

– Chcecie sprawić mi większy ból niż moja własna choroba? Wiem, że On jest czysty i to właśnie dlatego pójdę do Niego – aby uwolnił mnie od wstydu i hańby. Nie przeszkadzajcie mi zatem… w wołaniu: Zbawicielu, zbaw mnie.

Źródło rozlewa swe wody dla wszystkich, jakim prawem chcecie je zatkać? Jesteście świadkami uzdrowień… Codziennie zachęca nas, mówiąc: 'Przyjdźcie do Mnie wszyscy, którzy utrudzeni i obciążeni jesteście, a Ja was pokrzepię’ (Mt 11,28). On lubi obdarzać wszystkich zdrowiem. A wy, dlaczego mną poniewieracie, przeszkadzając mi w wołaniu… Zbawicielu, zbaw mnie?” […]

Ten, który wie wszystko…, odwraca się i pyta uczniów: „Kto się dotknął mojego płaszcza? (Mk 5,30)… Dlaczego mówisz Mi, Piotrze, że tłum Mnie ściska? Oni nie dotykają mojej boskości, ale ta kobieta, dotykając mojego ubrania, uchwyciła moją boską naturę i nabyła zdrowie, wołając do Mnie: Panie, zbaw mnie…

Od tej chwili, kobieto, nabierz odwagi… Odtąd bądź w dobrym zdrowiu… To nie ja to sprawiłem, ale twoja wiara tego dokonała… Bo wielu dotknęło frędzli płaszcza, ale nie otrzymali mocy, ponieważ nie posiadali wiary. Ty dotknęłaś z wielką wiarą, otrzymałaś zdrowie i dlatego przyprowadziłem cię teraz przed nimi, abyś powiedziała: Zbawicielu, zbaw mnie”.

Źródło: Hymn 23, o kobiecie cierpiącej na krwotok SC 114 (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Wincenty a Paulo (1581-1660), kapłan, założyciel zgromadzeń zakonnych

Dlaczego nie mielibyśmy wierzyć, że to, co jest powiedziane, pochodzi od Boga, skoro jest wypowiedziane przez maluczkich i do maluczkich? Tak, moje siostry, Bogu to sprawia wielką przyjemność, kiedy daje się poznać pokornym. Piękne słowa Jezusa Chrystusa pokazują, że to nie w muzeach ani nie u książąt Bóg się rozkoszuje! Mówi w pewnym miejscu Pisma: “Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi, że zakryłeś te rzeczy przed mądrymi i roztropnymi, a objawiłeś je prostaczkom”. Nie obchodzą Go fanfary i zewnętrzne dekoracje, ale lubuje się w pokorniej duszy, duszy, która Go słucha i jest obojętna na mądrość świata.

Źródło: Pouczenia duchowe dla Sióstr Miłosierdzia z 01.05.1648 r. (©Evangelizo)

Autor: Św. Jan Paweł II (1920-2005), papież

Eucharystia jest sakramentem naszego Odkupienia. Jest sakramentem Oblubieńca i Oblubienicy… Sobór Watykański II odnowił w Kościele świadomość powszechności kapłaństwa. W Nowym Przymierzu jest jedna tylko Ofiara i jeden Kapłan: Chrystus. W tym jedynym kapłaństwie Chrystusa mają udział wszyscy ochrzczeni, zarówno mężczyźni, jak i kobiety, którzy „samych siebie składać mają na ofiarę żywą, świętą, miłą Bogu” (por. Rz 12,1), wszędzie mają głosić świadectwo o Chrystusie, a tym, którzy się tego domagają, zdawać sprawę z nadziei życia wiecznego, która jest w nich (por. 1 P 3,15)… Wszyscy w Kościele… uczestniczą nie tylko w kapłańskim, ale także prorockim i królewskim posłannictwie Chrystusa Mesjasza.

Uczestniczenie to stanowi nadto o organicznym związku Kościoła jako Ludu Bożego z Chrystusem. Wyraża się w nim zarazem „wielka tajemnica” z Listu do Efezjan: Oblubienica zjednoczona ze swym Oblubieńcem; zjednoczona, gdyż żyje Jego życiem; zjednoczona, gdyż uczestniczy w Jego troistym posłannictwie…; zjednoczona w takiej mierze, w jakiej „bezinteresownym darem” z siebie samej odpowiada na niewysłowiony dar miłości Oblubieńca, Odkupiciela świata. Odnosi się to do wszystkich w Kościele, do kobiet jak i do mężczyzn, odnosi się oczywiście również do tych, którzy są uczestnikami „kapłaństwa urzędowego”, które ma charakter służebny. W obrębie „wielkiej tajemnicy” Chrystusa i Kościoła wszyscy wezwani są do tego, aby – jako oblubienica – odpowiadać darem swego życia na niewysłowiony dar miłości Chrystusa, który sam jeden jako Odkupiciel świata jest Oblubieńcem Kościoła.

Źródło: List apostolski „Mulieris dignatatem”, §26-27 (© Libreria Editrice Vaticana)