Month: lipiec 2023

Autor: Św. Paweł VI, papież w latach 1963-1978

Chrystus, który sam w swoim życiu działał i nauczał, zanim podjął swe zadanie, spędził czterdzieści dni i czterdzieści nocy na poście i modlitwie, zaś apostolskie swe dzieło rozpoczął publicznie radosnym powiadomieniem: “Przybliżyło się Królestwo Boże”, ale natychmiast dodał nakaz: “pokutujcie i wierzcie Ewangelii” (Mk 1,15). Słowa te są pełnią i streszczeniem całego życia chrześcijańskiego. Dlatego też do Królestwa Chrystusowego możemy przystąpić jedynie przez “metanoję” – to jest przez wewnętrzną zmianę całego człowieka, dzięki której zaczyna on właściwie myśleć, sądzić i układać swe życie… Wezwanie Syna Bożego, byśmy czynili pokutę – metanoja – przynagla nas tym bardziej, że nie tylko sam do niej zachęca, ale także daje nam prawdziwy przykład pokuty. Chrystus bowiem dał najwyższy przykład pokutującym dlatego, że chciał ponieść karę nie za swoje grzechy, ale za grzechy innych ludzi.

Człowiek postawiony w obliczu Chrystusa zostaje oświecony nowym światłem, a to dlatego, że gdy poznaje świętość Boga, wtedy lepiej widzi zło grzechu; przez słowa bowiem Chrystusa zostało mu ogłoszone wezwanie, które zawiera zachętę powrotu do Boga, oraz zawiera zapewnienie odpuszczenia grzechów; dary te człowiek w pełni otrzymuje przez Chrzest św., który formuje go na podobieństwo Męki, Śmierci i Zmartwychwstania Chrystusa Pana, stąd też całe życie człowieka wyróżnia się jakby pieczęcią tej tajemnicy oznaczone. Wstępując w ślady Boskiego Nauczyciela, każdy szczycący się imieniem chrześcijanina, winien wyrzec się samego siebie, nieść swój krzyż, uczestniczyć w Jego cierpieniach, aby tak przemieniony na podobieństwo śmierci Chrystusa, mógł sobie zasłużyć na chwałę zmartwychwstania. Ponadto nie dla siebie, po rozważeniu tego, żyć winien, ale dla Boga, który go umiłował i za niego wydał samego siebie (Ga 2,20); żyć też winien dla braci, aby “dopełnić tego, czego nie dostaje cierpieniom Chrystusa w ciele swoim za ciało jego, którym jest Kościół” (Kol 1,24).

Źródło: Konstytucja apostolska „Paenitemini” z 18/02/1966 (© Libreria Editrice Vaticana)

Autor: Św. Grzegorz Wielki (ok. 540–604), papież, doktor Kościoła

„I chciałbym, jeśli taka wola Boża, żeby twoja dusza była na miejscu mojej! Ja także pocieszałbym cię moimi słowami i kiwałbym nad tobą głową. Moje usta cię wzmocnią i poruszę wargami, jakbym cię oszczędzał” (Hi 16,5-6 Wlg). Czasami, w obliczu niesprawiedliwych umysłów, których nie można wyprostować przez głoszenie ludziom, konieczne jest życzyć im, z całą życzliwością, plag Bożych. Jeśli bowiem dochodzi do tego w zapale wielkiej miłości, to z pewnością nie jest to karcenie, o które prosimy dla wprowadzonych w błąd, ale ostrzeżenie, jest to modlitwa wyrażona w ten sposób, a nie przekleństwo.

Należy zauważyć, że Hiob nie mówi: „Chciałbym, jeśli taka wola Boża, aby moja dusza była na miejscu twojej”, ponieważ przekląłby tylko siebie, gdyby chciał stać się taki jak oni. To, czego pragnął, to wywyższenie tych, którym życzył losu podobnego do jego własnego. My pocieszamy niesprawiedliwe duchy pośród biczowania, gdy pokazujemy im, że ciosy z zewnątrz wzmacniają ich wewnętrzne zbawienie. I potrząsamy głowami, gdy naginamy ich ducha, który jest główną częścią naszej istoty, ku współczuciu. I wzmacniamy ich pośród biczowania, gdy podkreślamy gwałtowność ich bólu łagodnością naszych słów.

Istnieją bowiem ludzie, którzy z powodu zamknięcia się na życie wewnętrzne, zostają powaleni przez ciosy świata zewnętrznego aż do rozpaczy, co sprawia, że Psalmista mówi: „Nie wytrwają w nieszczęściu” (Ps 139,11 Wlg), ponieważ tylko ten, kto zawsze prosi swoją wewnętrzną nadzieję o radość, jest w stanie wytrzymać zewnętrzne nieszczęście.

Źródło: Księga XIII, SC 212 (© Evangelizo.org)

Autor: Euzebiusz z Cezarei (ur. ok. 4 – zm. ok. 340), biskup, teolog, historyk

Jezus przyszedł, aby „znów pojednać wszystko z sobą – i to, co na ziemi, i to, co w niebiosach, wprowadziwszy pokój” (Kol 1,20). Skoro to prawda, to jakże możemy zrozumieć, co mówi Pan w Ewangelii: „Nie sądźcie, że przyszedłem pokój przynieść na ziemię”? […] Czy pokój nie mógłby zapewnić pokoju? […]

Kiedy posłał swojego Syna, zamiarem Boga było zbawienie ludzi. Jego zadaniem było wprowadzenie pokoju między niebem a ziemią. Dlaczego zatem nie ma pokoju? To ze względu na słabość tych, którzy nie mogli przyjąć blasku prawdziwej światłości (por. J 1,9-10). Chrystus głosi pokój; o tym mówi także apostoł Paweł: „On bowiem jest naszym pokojem” (Ef 2,14). Ale chodzi jedynie o pokój tych, którzy wierzą i przyjmują go.

Jakaś córka uwierzyła, ale jej ojciec nie…: „jakaż jest wspólnota wierzącego z niewiernym?” (2Kor 6,15). Syn uwierzył, ojciec pozostał niedowiarkiem…: tam, gdzie jest głoszony pokój, pojawia się podział… „Ja głoszę pokój, ale ziemia go nie przyjmuje”. To nie było zamiarem siewcy, który oczekiwał owocu ziemi.

Źródło: O słowach Pana: „Nie sądźcie, że przyszedłem pokój przynieść na ziemię”; PG 24, 1176 (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Augustyn (354 – 430), biskup Hippony (Afryka Północna) i doktor Kościoła

Pan kieruje to słowo do tych, którzy są ogarnięci miłością, lub raczej do tych, których chce tą miłością ogarnąć. Nasz Pan nie zniszczył, lecz „uporządkował” miłość, którą odczuwamy do naszych rodziców, małżonków czy dzieci. Nie powiedział: „Kto kocha” lecz „Kto kocha bardziej niż mnie”… Kochaj twego ojca, ale jeszcze mocniej Pana; kochaj tego, który cię powołał na świat, ale mocniej twego Stworzyciela. Twój ojciec cię powołał na świat, ale cię nie stworzył, bo nie wiedział, płodząc cię, kim będziesz lub kim się staniesz. Twój ojciec karmił cię, ale nie jest sprawcą chleba, który zaspokajał twój głód. Wreszcie twój ojciec umiera, abyś ty dziedziczył jego dobra, ale będziesz miał udział w dziedzictwie, które Bóg ci przeznaczył, jeśli przebywasz z nim na wieki.

Kochaj więc twego ojca, ale nie więcej niż twego Boga, kochaj twoją matkę, ale mocniej Kościół, który cie zrodził do życia wiecznego… Jeśli jesteś wdzięczny tym, którzy ci dali życie śmiertelne, jaka miłość należy się dającym ci życie wieczne? Kochaj twą małżonkę i dzieci w Bogu, aby je doprowadzić do służby Bogu. A kiedy będziecie w Nim zjednoczeni, nie będziecie się więcej obawiać rozłąki. Twoja miłość do rodziny byłaby niedoskonała, gdybyś jej nie prowadził do Boga…

Weź krzyż i idź za Panem. Sam Zbawiciel, nawet jeśli był Bogiem w ciele, przybrany w twoje ciało, okazał ludzkie uczucia, mówiąc: „Ojcze, jeśli możliwe, oddal ode mnie ten kielich” (Mt 26, 39)… Natura sługi, którą przybrał dla ciebie, kazała mu wypowiedzieć te słowa, słowa człowieka, słowa ciała. Przyjął twój głos, aby wyrazić twoją słabość, dać ci siłę… i pokazać jaką wolę wybierać.

Źródło: Kazanie 344, §2-3 (© Evangelizo.org)

Autor: Papież Franciszek

Cała ewangelizacja opiera się na Słowie Bożym – przez słuchanie go, rozważanie, przeżywanie, celebrowanie i świadczenie o nim. Pismo Święte jest źródłem ewangelizacji. Dlatego trzeba stale formować się do słuchania Słowa. Kościół nie ewangelizuje, jeśli nie pozwala się nieustannie ewangelizować. Jest rzeczą nieodzowną, aby Słowo Boże «stawało się coraz bardziej sercem wszelkiej działalności kościelnej» (Benedykt XVI). Słowo Boże, słuchane i celebrowane, zwłaszcza w Eucharystii, karmi i umacnia wewnętrznie chrześcijan oraz czyni ich zdolnymi do prawdziwego świadectwa ewangelicznego w życiu codziennym. Przezwyciężyliśmy już dawne przeciwstawienie Słowa i Sakramentu. Słowo proklamowane, żywe i skuteczne przygotowuje przyjęcie Sakramentu i w Sakramencie Słowo to osiąga swą maksymalną skuteczność.

Studium Pisma Świętego powinno być dostępne dla wszystkich wierzących. Istotne jest, aby objawione Słowo radykalnie ubogacało katechezę i wszystkie wysiłki podejmowane w celu przekazania wiary. Ewangelizacja wymaga zażyłości ze Słowem Bożym, a to wymaga, żeby diecezje, parafie i wszystkie wspólnoty katolickie proponowały poważne i wytrwałe studiowanie Biblii, jak również promowały jej modlitewne czytanie osobiste i wspólnotowe. Nie szukamy, błądząc w ciemności, ani nie powinniśmy oczekiwać, aby Bóg skierował do nas słowo, ponieważ rzeczywiście «Bóg przemówił, już nie jest wielkim nieznanym, lecz objawił się» (Benedykt XVI). Przyjmijmy wzniosły skarb objawionego Słowa.

Źródło: Adhortacja apostolska “Evangelii Gaudium (Radość Ewangelii)” § 174-175

Autor: Święta Hildegarda z Bingen (1098–1179), opatka benedyktyńska i doktor Kościoła

Temu, kto chętnie przyjmuje ziarno moich słów, daję w obfitości dary Ducha Świętego, tak jak się sieje na dobre pole. Ale ten, kto raz je przyjmuje, a raz odrzuca, jest jak pole, które czasami zielenieje, a czasami usycha.

Pokaż mi, jak uprawiasz pole swojego serca i jak je pielęgnujesz! Jeśli twoja wewnętrzna praca mi się spodoba, dam ci wspaniałe żniwo. Twoje zbiory i twoja nagroda będą zależeć od twojej pracy. Czy daję ziemi owoce bez pracy? Nie dam ci też żadnego owocu bez potu, którego od ciebie wymagam. Otrzymałeś bowiem ode mnie to, co pozwala ci pracować nad swoją duszą.

Niektórzy ludzie myślą, że mogą być kimkolwiek chcą, odmawiając zbadania tego, kim są i co mogą zrobić. Bez konsultacji z Tym, który ich ukształtował i który jest ich Bogiem […] chcą traktować Boga jak sługę, który całkowicie spełnia ich wolę. Dlatego nie chcę dawać moich darów ani obsiewać pustego pola w człowieku, który próbuje zjednoczyć się ze mną z taką pychą, zachowując się w swojej ignorancji tak, jakby wcale mnie nie znał. […]

O, człowieku, dlaczego nie spojrzałeś na pole swojej duszy, aby usunąć bezużyteczne chwasty, ciernie i jeżyny, wzywając Mnie i badając siebie, zanim przyszedłeś do mnie, jakbyś był pijany, szalony i nieświadomy siebie, gdyż nie możesz ukończyć żadnego dobrego dzieła bez mojej pomocy? […] Beze mnie nic uczynić nie możesz . […]

Źródło: Scivias, Drogi Boże, rozdz. 4 (w „Hildegarde de Bingen, Prophète et docteur pour le troisième millénaire”) (© Evangelizo.org)