Month: grudzień 2022

Autor: Papież Franciszek

Abraham, nasz ojciec w wierze: Wiara otwiera nam drogę i towarzyszy nam na przestrzeni dziejów. Dlatego jeśli chcemy zrozumieć, czym jest wiara, powinniśmy opowiedzieć jej historię, drogę ludzi wierzących… Szczególne miejsce należy się Abrahamowi, naszemu ojcu w wierze. W jego życiu wydarza się rzecz wstrząsająca: Bóg kieruje do niego Słowo, objawia się jako Bóg, który mówi i wzywa po imieniu. Wiara wiąże się ze słuchaniem. Abraham nie widzi Boga, ale słyszy Jego głos. W ten sposób wiara otrzymuje osobisty charakter. Dlatego Bóg nie jest Bogiem jakiegoś miejsca ani nawet Bogiem związanym z jakimś specyficznym świętym czasem, ale jest Bogiem osoby, Bogiem właśnie Abrahama, Izaaka i Jakuba, zdolnym do nawiązania kontaktu z człowiekiem i do ustanowienia z nim przymierza. Wiara stanowi odpowiedź na Słowo skierowane do osoby, daną pewnemu «Ty», które nas woła po imieniu.

To, co Słowo mówi do Abrahama, składa się z wezwania i obietnicy. Przede wszystkim jest wezwaniem do wyjścia z własnej ziemi, zaproszeniem do otwarcia się na nowe życie, jest początkiem wyjścia, które otwiera drogę ku nieoczekiwanej przyszłości. Wizja, jaką wiara da Abrahamowi, będzie zawsze związana z tym krokiem naprzód, jaki trzeba zrobić: wiara «widzi» w takiej mierze, w jakiej się posuwa, w jakiej wchodzi w przestrzeń otwartą przez Słowo Boże.

Słowo to zawiera ponadto obietnicę: twoje potomstwo będzie liczne, będziesz ojcem wielkiego narodu (por. Rdz 13, 16; 15, 5; 22, 17). To prawda, że jako odpowiedź na uprzedzające ją Słowo, wiara Abrahama będzie zawsze aktem pamięci. Jednak ta pamięć, będąc pamięcią o obietnicy, nie zamyka się w przeszłości, staje się zdolna otworzyć na przyszłość, oświecić przemierzaną drogę… i jest ściśle związana z nadzieją.

Źródło: Encyklika „Lumen fidei”, § 8-9 (trad. © Libreria Editrice Vaticana)

Autor: Sobór Watykański II

Pismo święte Starego i Nowego Testamentu oraz czcigodna Tradycja w sposób coraz bardziej jasny przedstawiają i naocznie niejako ukazują rolę Matki Zbawiciela w ekonomii zbawienia. Księgi Starego Testamentu opisują historię zbawienia, w której powoli przygotowuje się przyjście na świat Chrystusa. Otóż te pradawne dokumenty, jak odczytuje się je w Kościele i jak w świetle późniejszego, pełnego objawienia się je rozumie, ujawniają z biegiem czasu coraz jaśniej postać niewiasty, Matki Odkupiciela. Zarysowuje się Ona w tym świetle proroczo już w obietnicy danej pierwszym rodzicom, upadłym w grzech, a mówiącej o zwycięstwie nad wężem (por. Rdz 3,15).

Podobnie jest to ta Dziewica, która pocznie i zrodzi Syna, którego imię będzie Emanuel (por. Iz 7,14, por. Mich 5,2-3, Mt 1,22-23). Ona to zajmuje pierwsze miejsce wśród pokornych i ubogich Pana, którzy z ufnością oczekują od Niego zbawienia i dostępują go. Wraz z Nią, wreszcie, wzniosłą Córą Syjonu, po długim oczekiwaniu spełnienia obietnicy, przychodzi pełnia czasu i nastaje nowa ekonomia zbawienia, kiedy to Syn Boży przyjął z Niej naturę ludzką, aby przez tajemnice ciała swego uwolnić człowieka od grzechu.

Źródło: Konstytucja dogmatyczna o Kościele « Lumen Gentium », § 55 (© Libreria Editrice Vaticana)

Autor: Św. Maksym z Turynu (? – ok. 420), biskup

Podczas gdy wszechświat był przygnieciony ciemnościami diabła, a mrok grzechu panował nad światem, nowe słońce, Chrystus – nasz Pan, zechciał, w tych ostatnich czasach i w późnej już nocy, rozlać pierwsze promienie rodzącego się dnia. Zanim pojawiło się to światło, to znaczy, zanim objawiło się „Słońce sprawiedliwości” (Ml 3,20), Bóg je ogłosił przez swoich proroków, jak świtanie: „Posyłałam moich proroków przed nadejściem światła” (Jr 7,25 Wlg). Później sam Chrystus rozrzucił swoje promienia, to znaczy, apostołów, aby zajaśniało Jego światło i napełniło wszechświat Jego prawdą, żeby już nikt nie zgubił się w ciemnościach […]

My, ludzie, aby wykonać niezbędne prace, zanim wstanie słońce tego świata, korzystamy ze światła lampy. Jednakże słońce Chrystusa także posiada swoją lampę, która poprzedza Jego przyjście, jak mówi prorok: „Zgotuję światło dla mego Mesjasza” (Ps 132,17). Pan wskazuje, kto jest tą lampą, mówiąc o Janie Chrzcicielu: „On był lampą, co płonie i świeci”. A Jan nazywa siebie słabym blaskiem latarni, którą się nosi przed sobą: „Lecz idzie mocniejszy ode mnie, któremu nie jestem godzien rozwiązać rzemyka u sandałów. On chrzcić was będzie Duchem Świętym i ogniem” (Łk 3,16). Jednocześnie, rozumiejąc, że światło miało ustąpić promieniom słońca, zapowiedział: „Potrzeba, by On wzrastał, a ja się umniejszał” (J 3,30). Bo podobnie jak blask lampy gaśnie z pojawieniem się słońca, tak chrzest nawrócenia, głoszony przez Jana, stracił swoją wartości z pojawieniem się łaski Chrystusa.

Źródło: Kazanie 62 PL 57, 537 (© Evangelizo.org)