Day: 25.12.2022

Autor: Św. Amadeusz z Lozanny (1108-1159), cysters, następnie biskup

Chrystus przyszedł od Ojca, przyszedł od Słowa, przyszedł od Ducha Świętego, skoro cała Trójca dokonała Jego poczęcia i wcielenia. Ponieważ przyjść od szczytu Trójcy nie było niczym innym jak być poczętym i wcielonym dzięki działaniu tej samej Trójcy. To dlatego jest powiedziane: „Ono wschodzi na krańcu nieba” (por. Ps 19,7).

Jedyny Syn…, zrodzony z Ojca w wieczności, wyszedł z łona matki, zrodzony w czasie. Przebywając niewidzialny u Ojca, żył widzialny między ludźmi. Dla Niego wyjście od Ojca było wejściem w naszą historię, stać się widocznym i nie takim, jaki był naturalnie, biorąc pod uwagę relację z Ojcem. Ale godna podziwu rzecz! Przyszedł od Tego, od którego się nie oddalał, wychodząc od Tego, w którym przebywał i w ten sposób trwał jednocześnie cały w wieczności i cały w czasie. Znajdował się cały w Ojcu, a w tym samym czasie był cały w łonie Dziewicy. Cały w swoim majestacie i majestacie Ojca, a jednocześnie cały w naszym człowieczeństwie.

Jeśli się zastanawiasz, jak to możliwe, to porównanie pomoże ci pojąć prawdę. Słowo, które wpierw zostało zrodzone przez serce, przechodzi w całości do głosu i w ten sposób dociera doskonale do innych, a jednocześnie przebywa w całości w sercu. Podobnie Słowo dobroci, które wytrysnęło z serca Ojca, wyszło na zewnątrz, nie opuszczając Ojca.

Źródło: Homilia maryjna III, SC 72 (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Roman Pieśniarz, zwany Romanem Melodosem (? – ok. 560), kompozytor hymnów

Słuchajcie, pastuszkowie, dźwięku trąb… Słowo zostało zrodzone, Bóg ukazał się światu! A wy, królewscy synowie, wejdźcie do radości Matki Boga (por. Ps 45,10). Ludzie, powtarzajmy: „Błogosławiony bądź nasz nowonarodzony Boże, chwała Tobie!”

Maryja Panna, która nie znała męża (Łk 1,34), wydała na świat radość i ustał smutek przodków. Dzisiaj został zrodzony Przedwieczny – Ten, którego świat nie mógł zatrzymać przed przyjściem na świat. Dzisiaj, radość ukazała się ludziom, dzisiaj błąd został wrzucony w otchłań. Ludzie, powtarzajmy: „Błogosławiony bądź nasz nowonarodzony Boże, chwała Tobie!”

Pastuszkowie…, śpiewajcie Panu, który narodził się w Betlejem…, Temu, który odkupił świat. Oto przekleństwo Ewy zostało złamane, dzięki Temu, który narodził się z Dziewicy…„Wszystkie narody, klaskajcie w dłonie, wykrzykujcie Bogu radosnym głosem” (Ps 47,2), łączcie się w chóry z aniołami. Pan został zrodzony z Dziewicy Maryi, aby “podtrzymać wszystkich, którzy padają, i podnieść wszystkich zgnębionych” (Ps 145,14), tych, którzy wołają z wiarą: „Błogosławiony bądź nasz nowonarodzony Boże, chwała Tobie!”

Twórca Prawa stał się człowiekiem pod Prawem (Ga 4,4), Odwieczny Syn został zrodzony z Dziewicy, Stwórca świata położony w żłóbku. Ten, którego Ojciec począł na wieki bez matki w niebie, zrodzony został z Dziewicy bez ojca na ziemi. Ludzie, powtarzajmy: „Błogosławiony bądź nasz nowonarodzony Boże, chwała Tobie!”

Prawdziwie, radość pochodzi z tych narodzin w stajence. Dzisiaj łączą się chóry anielskie, wszystkie narody sławią Niepokalanie Poczętą Dziewicę, a nasz praojciec Adam tańczy z radości, gdyż dzisiaj zrodzony został Zbawiciel. Ludzie, powtarzajmy: „Błogosławiony bądź nasz nowonarodzony Boże, chwała Tobie!”

Źródło: Hymn 13, Boże Narodzenie (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Aelred z Rievaulx (1110–1167), mnich cysterski

„Dziś w mieście Dawida narodził się wam Zbawiciel, którym jest Mesjasz, Pan” (Łk 2,11), a miastem tym jest Betlejem. Musimy więc biec tam jak pasterze, którzy wyruszyli, gdy tylko usłyszeli nowinę […]. „A to będzie znakiem dla was: Znajdziecie Niemowlę, owinięte w pieluszki i leżące w żłobie” (Łk 2,12). A oto, co mówię: musicie kochać. Boicie się Pana Zastępów, ale kochacie małe dziecko. Boicie się Pana majestatu, ale kochacie to maleństwo owinięte w pieluszki. Boicie się tego, który panuje w niebie, ale kochacie tego, który leży w żłobie. […]

Ale co jest wyjątkowego w byciu owiniętym w pieluszki i położonym w żłobie? Czy inne dzieci nie są też owinięte? Czym jest więc ten znak? […] Można byłoby wiele o tym mówić, ale […] pokrótce – Betlejem, co tłumaczy się jako „dom chleba”, to Kościół Święty, w którym daje się Ciało Chrystusa, prawdziwy chleb. Żłób w Betlejem to w Kościele ołtarz. To tu pożywiają się ci, którzy należą do rodziny Chrystusa. To owinięcie w pieluszki to zewnętrzny wymiar sakramentów. W tym żłobie, pod postacią chleba i wina, jest prawdziwe Ciało i Krew Chrystusa. Tam widzimy wcielonego Chrystusa, ale owiniętego w pieluszki, to znaczy, obecnego w w niewidzialny sposób pod postacią sakramentów. Nie ma innego równie wielkiego i oczywistego znaku narodzin Chrystusa, jak to, że możemy codziennie przyjmować jego Ciało i Krew ze świętego ołtarza, a także to, że narodził się dla nas raz z Dziewicy Maryi, a widzimy, jak każdego dnia daje się nam w ofierze.

A zatem, bracia, wyruszmy z pośpiechem do żłobka Zbawiciela. Jak tylko możemy, przygotujmy się na to spotkanie z jego łaską, na równi z aniołami, „z czystego serca, dobrego sumienia i wiary nieobłudnej” (1Tm 1,5). Śpiewajmy Panu ze wszystkich sił i swoim zachowaniem: „Chwała Bogu na wysokościach, a na ziemi pokój ludziom Jego upodobania” (Łk 2,14).

Źródło: 2. kazanie na Boże Narodzenie, 2 ; PL 195, 226 (in Les Pères commentent l’Évangile; Collection liturgique Mysteria sous la direction de Henri Delhougne)