Tydzień 2 dzień 13
Day: 17.11.2020
Drodzy moi 
W trakcie nocnej modlitwy i rozmowy z cudowną kobietą zrodził się pomysł modlitwy Nowenną przez wstaw. św. Rity w intencji maleńkiej Poli, córeczki Madzi i Pawła, która gaśnie na oczach swoich rodziców…
Prośmy naszego Miłosierna Ojca o cud uzdrowienia wedle Jego woli, również za przyczyną Świętych, których wspomnienia w ciągu tych 9 dni Nowenny będziemy obchodzić. Kto może i chce niech dołączy do krótkiej modlitwy 
dzień 1
Święta Rito, pobożne i miłe dziecko Pana, już jako młoda dziewczyna wsławiłaś się swą uczynnością, swą czystością serca i oddaniem twoim rodzicom. Wyproś wiele łask dla dzieci, dla ludzi młodych i dla całych rodzin. Święta Rito, Święta Patronko spraw beznadziejnych, spraw niemożliwych, ufam w twoje potężne wstawiennictwo u Pana. Wyproś mi u Boga niezawodną nadzieję i zaufanie, a także płomienne pragnienie dóbr wieczystych, i proszę cię nieustannie, wybłagaj mi również łaskę (podaj łaskę, o którą się modlisz).
Ojcze Nasz, 3 x Zdrowaś Maryjo, Chwała Ojcu…
Święta Rito, módl się za małą Polą
Święta Elżbieto Węgierska, módl się za małą Polą
Amen.
Łk 19, 1-10
Niezmiernie budująca jest dzisiejsza Ewangelia. Po raz kolejny Pan Jezus wskazuje, że dla Niego nie ma znaczenia pochodzenie, majętność, przeszłość, ani nawet teraźniejszość. Pan Jezus patrzy dalej i każdego pragnie ogarniać swoją nieograniczoną, niezgłębioną miłosierną miłością.
Zobaczmy więc dzisiaj co nas ogranicza, co nas odciąga od Bożej Miłości, co Ją nam przesłania i przeinacza? Ale tak szczerze, bez udawania, bez wchodzenia w jakieś kompromisy i upiększenia.
Jakaż wielka ta sykomora moich kompleksów, i różnego rodzaju ograniczeń… A może te moje braki i niedoskonałości są właśnie po to, by dzięki nim wspiąć się na wyżyny duchowe i zapragnąć spotkania z Panem Jezusem. By poczuć nieodpartą chęć pogłębienia relacji z Trójjedynym Bogiem. I wreszcie by patrząc na doczesność z innej perspektywy dostrzec, że drugi człowiek wcale nie dybie na mój “stołek”, że nie przeszkadzają mu moje defekty i mankamenty urody, i że właściwie z każdym, patrząc Bożymi oczami, można jakoś dojść do porozumienia.
Nie ważne więc jaki kompleks, czy uwikłanie przygniata Cię dzisiaj. Jaki bagaż minionych lat ciągniesz za sobą, jakie masz mniemanie o sobie i jak postrzegają Cię inni. Jeśli jest w Twoim sercu choć minimalne pragnienie poznania Pana Jezusa, to zrób coś, aby mogło dojść do spotkania. Później wydarzenia potoczą się błyskawicznie i zaskakująco, bo Ten, który nieustannie przychodzi, przemienia wszystko – dosłownie WSZYSTKO.
Czy starczy Ci odwagi by jak Zacheusz zaryzykować i być może nawet narazić się na śmieszność?
Daj się odnaleźć i porwać Bożej Miłości, ku zbawieniu, ku świętości!
Albowiem Syn Człowieczy przyszedł odszukać i zbawić to, co zginęło. Łk 19, 10
To miłość nawraca serca i daruje pokój ludzkości, która wydaje się czasem zagubiona i zdominowana przez siłę zła, egoizmu i strachu. św. Jan Paweł II
Czasem myślę sobie, że gdyby moje, często bardzo krytyczne i niesprawiedliwe spojrzenie miało decydować o czyimś tu i teraz, to marnie by to życie tego kogoś wyglądało… niby to takie niewinne – przecież nikomu źle nie życzę, przecież staram się tylko naprowadzać go na właściwą drogę… a może to ja błądzę? A może to moje spojrzenie jest podszyte uprzedzeniami, jakimiś starymi zadrami, czy moimi wyobrażeniami, albo ideałami… a może zwyczajnie nie podoba mi się czyjaś fizjonomia, czy charakterek…
Pan Jezus bardzo wyraźnie wskazuje, że dla Niego nie ma znaczenia ani pozycja, ani wygląd, ani żadne względy ludzkie.
Ja też jestem niskiego wzrostu i kiedyś nawet w zamierzchłej przeszłości, a właściwie to w dzieciństwie, wspinałam się po drzewach, choć wcale nie po to, by słuchać Pana Jezusa, choć On już wtedy mnie wypatrywał 🙂
Pewne jest, że to Pan Jezus mnie odnalazł, choć ja raczej nigdy nie stałam w kącie przyglądając się biernie swojemu życiu, tylko zawsze jakoś tam, może nieudolnie i mało skutecznie, ale jednak próbowałam i nadal próbuje brać odpowiedzialność za to w czym uczestniczę.
Życie jest cudem. Każde jedno! Jakże ja mogę w jakikolwiek sposób ograniczać, czy oceniać to czego nie rozumiem? Jakże mogę podcinać innym, przybliżającym się do Pana Boga po swojemu, konary drzewa życia – tylko dlatego, że aktualnie preferuję np. gatunki niskopienne?!
Tu oczywiście wszystko jest symboliczne, a kto ma uszy, niechaj słucha
Ta Ewangelia znowu wstrząsa i pokazuje jak cenne jest w Bożych oczach KAŻDE ŻYCIE.
Dzięki Ci Panie za moje życie! Dzięki Ci za to, że chcesz się u mnie zatrzymywać, chociaż daleko mi do ideału i świętości… Dzięki, że pokazujesz mi, iż zbawienie jest dla każdego, kto zechce słuchać i podejmować starania ku wypełnianiu tego co usłyszał. Dzięki, że mnie ciągle odnajdujesz 😍
Pięknego dnia ❤️+
Autor: Św. Teresa od Dzieciątka Jezus (1873-1897), karmelitanka, doktor Kościoła
Celino, jaką tajemnicą jest nasza wielkość w Jezusie. Oto co Jezus nam pokazał, każąc nam wspiąć się jak Zacheusz na symboliczne drzewo, o którym ci mówiłam. A teraz, o czym nas pouczy? Czy nie wiemy już wszystkiego? Posłuchajmy, co do nas mówi: „Zejdźcie prędko, albowiem dziś muszę się zatrzymać w waszym domu”. A co! Jezus mówi nam, żeby zejść. Dokąd? Celino, wiesz lepiej, niż ja, jednakże pozwól mi ci powiedzieć, dokąd teraz mamy iść za Jezusem. Dawniej Żydzi pytali się naszego boskiego Zbawiciela: „Rabbi… gdzie mieszkasz?”, a on im odpowiedział: „Lisy mają nory i ptaki powietrzne – gniazda, lecz Syn Człowieczy nie ma miejsca, gdzie by głowę mógł oprzeć” (J 1,38; Mt 8,20). Oto gdzie powinniśmy zejść, abyśmy mogli być mieszkaniem dla Jezusa. Być tak ubogim, że nie ma miejsca, by oprzeć głowę. Oto co Jezus sprawił w mojej duszy w czasie rekolekcji. Rozumiesz, że On działa od wewnątrz…
Jezus pragnie, byśmy Go przyjmowali w naszych sercach. Bez wątpienia są one już wolne od stworzeń, ale niestety; czuję, że moje nie jest całkowicie wolne ode mnie i dlatego Jezus mówi mi, żeby zejść. On, Król nad królami, ukorzył się w taki sposób, że Jego oblicze było zakryte i nikt Go nie rozpoznał. I ja też chcę ukryć moją twarz, chcę, by tylko mój umiłowany mógł je widzieć, by tylko On sam liczył moje łzy, aby w moim sercu przynajmniej mógł oprzeć swoją umiłowaną głowę i czuł, że jest znany i zrozumiany!
Źródło: List 137 (© Evangelizo.org)
Autor: Św. Efrem (ok. 306-373), diakon w Syrii, doktor Kościoła
Zacheusz tak się modlił w swoim sercu: „Błogosławiony, który jest godzien przyjąć tego Sprawiedliwego w swoim domu”. Nasz Pan mu powiedział: „Zacheuszu, zejdź prędko!”. Ten, widząc, że Pan zna jego myśli, powiedział sobie: „Skoro o tym wie, to i zna moje uczynki”. Dlatego oznajmił: „Jeśli kogo w czym skrzywdziłem, zwracam poczwórnie”.
„Zejdź prędko, albowiem dziś muszę się zatrzymać w twoim domu”. Dzięki tej drugiej sykomorze — zwierzchnika celników, pierwsza – Adamowa – popada w zapomnienie, a także imię Adama jest zapomniane dzięki sprawiedliwemu Zacheuszowi… „Dziś życie pojawiło się w tym domu”… Przez swoje posłuszeństwo wczorajszy złodziej staje się dobroczyńcą, poborca podatków – uczniem.
Zacheusz porzucił stare prawo; wspiął się na nieruchome drzewo, symbol głuchoty jego ducha. Ale to wspinanie się jest symbolem jego zbawienia. Porzucił on niskości, wspiął się, aby ujrzeć boskość na wysokościach. Nasz Pan skłania go do opuszczenia tego wyschłego drzewa, jego starego sposobu bycia, ażeby nie pozostał głuchy. Miłość, która płonęła w nim do naszego Pana, spaliła starego człowieka i ukształtowała nowego.
Źródło: Diatessaron, XV, 20-21