Day: 03.11.2020

Autor: Baldwin z Ford (? – ok. 1191), opat cysterski, następnie biskup

Psalmista mówi: „Wino, co rozwesela serce ludzkie, … by serce ludzkie chleb krzepił” (Ps 104,15). Dla tych, którzy w Niego wierzą, Chrystus jest pokarmem i napojem, chlebem i winem. Jest chlebem, kiedy daje nam siłę i stałość, według słowa Piotra: „A Bóg wszelkiej łaski, Ten, który was powołał do wiecznej swojej chwały w Chrystusie, gdy trochę pocierpicie, sam was udoskonali, utwierdzi, umocni i ugruntuje.” (1 P 5,10). Jest On napojem i winem, kiedy raduje, jak mówi psalmista: „Rozraduj życie swego sługi, bo ku Tobie, Panie, wznoszę moją duszę” (Ps 86,4).

Wszystko, co w nas jest mocne, solidne, stałe, przyjemne i radosne, aby móc wypełnić przykazania Boże, znosić zło, działać w posłuszeństwie, bronić sprawiedliwości – to wszystko jest mocą tego chleba i radością tego wina. Błogosławieni ci, których działanie jest mocne i radosne! A skoro nikt nie może być takim z samego siebie, to błogosławieni ci, którzy zachłannie pragną przywiązać się do tego, co sprawiedliwe i uczciwe oraz pragną we wszystkim być umocnieni i uradowani przez Tego, który mówi: „Błogosławieni, którzy łakną i pragną sprawiedliwości”(Mt 5,6). Jeśli Chrystus jest już od teraz chlebem i napojem, aby dać siłę i radość sprawiedliwym, to o ileż bardziej będzie tym w przyszłym życiu, kiedy da się sprawiedliwym bez miary?

Źródło: Sakrament Ołtarza, II, 3 (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Matka Teresa z Kalkuty (1910-1997), założycielka Zgromadzenia Sióstr Misjonarek Miłości

Ubogi nie tylko jest głodny z braku chleba, on jest także spragniony godności ludzkiej. Potrzebujemy miłości i poczucia istnienia dla kogoś innego. Tutaj popełniamy błąd, kiedy odpychamy ludzi na pobocze. Nie tylko odmówiliśmy ubogim kawałka chleba, ale, uznając ich za nic, porzucając ich na ulicy, odmawiamy im tej godności, którą pełnoprawnie posiadają, będąc dziećmi Bożymi. Dzisiejszy świat pragnie nie tylko chleba, ale i miłości; chce się czuć upragniony, kochany. Ludzie pragną czuć obecność Chrystusa. W wielu krajach posiada się dobra w obfitości, oprócz tej obecności, tej życzliwości.

W każdym kraju są ubodzy. Są kontynenty, gdzie ubóstwo jest raczej duchowe niż materialne — ubóstwo złożone z samotności, zniechęcenia, braku sensu. Ale widziałam także, w Europie lub w Ameryce, ludzi w ogromnym ogołoceniu, śpiących w kartonach, w szmatach, na ulicy. Paryż, Londyn czy Rzym znają tę formę ubóstwa. Łatwo jest mówić lub przejmować się ubogimi, którzy są daleko. Trudniej jest, co może jest większym wyzwaniem, dostrzec i zatroszczyć się o ubogiego, który mieszka dwa kroki od nas.

Ryż, chleb, które daję głodnemu, zabranemu z ulicy, zaspokoją jego głód. O ile trudniej jest zaspokoić głód kogoś, kto żyje na marginesie społeczeństwa, odczuwa brak miłości i wielki strach. Wy, którzy mieszkacie na Zachodzie, znacie bardziej ubóstwo duchowe niż materialne i dlatego wasi ubodzy są pośród najuboższych. Wśród bogatych są często osoby bardzo ubogie duchowo. Uważam, że łatwo jest nakarmić głodnego lub dać posłanie bezdomnemu, ale pocieszać, wymazać gorycz, gniew i poczucie izolacji, które pochodzą z niedostatku duchowego, wymagają dużo więcej czasu.

Źródło: No Greater Love, str. 93 (© Evangelizo.org)