Month: luty 2024

Autor: Bł. Kolumban Marmion (1858–1923), opat

Myśleć więcej o naszym bliźnim, o jego życiu, zadowoleniu, radości niż o nas samych, jest jednoznacznym znakiem prawdziwej miłości: aby postępować w ten sposób, nie raz, ale dziesięć razy, ale zawsze, we wszystkich okolicznościach, wobec wszystkich naszych braci bez różnicy musimy prawdziwie kochać Boga. Taka miłość bliźniego wymaga od nas zbyt wiele samozaparcia, aby mogła utrzymać się przez długi czas, polegając na sobie: może to zrobić tylko wtedy, gdy narodzi się z Boga. Dlatego miłość bliźniego jest przedstawiana przez samego Jezusa jako doskonały znak obecności Boga w duszy. […]

Czym w istocie jest miłość? Jest to miłość Boża, która obejmuje Boga i wszystko, co jest z Nim zjednoczone: człowieczeństwo Chrystusa, a w Chrystusie wszystkie członki Jego mistycznego ciała. Chrystus jest strapiony w strapionych, chory w chorych, smutny w duszach ogarniętych smutkiem. Czyż nie są to słowa nieomylnej prawdy: „Wszystko, co uczyniliście jednemu z tych braci moich najmniejszych, Mnieście uczynili” (Mt 25,40)? Wcielając się, nasz Pan wziął na siebie wszystkie nasze boleści (por. Iz 53,4). Łagodząc je w naszym bliźnim, łagodzimy samych siebie. […]

Zobaczmy w naszym bracie samego Chrystusa, który nam się objawia, a wtedy będziemy Mu służyć z zapałem. […] Jeśli taka jest nasza wiara, to nasza miłość będzie zawsze gorliwa i bezinteresowna, i nie będziemy narzekać, jeśli często będziemy musieli dawać siebie innym.

Źródło: Dobry zapał (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Karol de Foucauld (1858–1916), pustelnik i misjonarz na Saharze

„Byłem głodny, a daliście mi jeść” (Mt 25,35). Nasz Pan podaje nam tutaj prawdziwy powód jałmużny, najsilniejszy ze wszystkich, a są jeszcze inne.

Musimy dawać, aby być posłuszni wielokrotnie powtarzanemu nakazowi Boga; musimy być posłuszni, aby naśladować Tego, który daje tak hojnie, aby naśladować Jezusa, który dał tak wiele. Musimy dawać, ponieważ miłość Boga zobowiązuje nas do przeniesienia miłości, jaką Go kochamy, na ludzkość, Jego ukochane dzieci. Musimy dawać z dobroci, tylko po to, aby ćwiczyć i pielęgnować tę cnotę, którą musimy kochać ze względu na nią samą, ponieważ należy do atrybutów Boga, jest jedną z cnót boskiej piękności, jedną z cnót Jego doskonałości, a więc samym Bogiem; ale najbardziej przekonującym powodem do dawania, tym, który – chociaż każdy z pozostałych jest więcej niż wystarczający – rozpala nas ponad wszystkie inne, jest to, że cokolwiek czynimy bliźniemu, czynimy również samemu Jezusowi: to wystarczająco duża motywacja, aby zmienić, zreformować całe nasze życie, ukierunkować wszystkie nasze działania, nasze słowa, nasze myśli…

Cokolwiek czynimy bliźniemu, czynimy to Jezusowi…

Źródło: O Ewangelii (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Grzegorz z Nazjanzu (330–390), biskup i doktor Kościoła

Jeśli po chrzcie jesteś atakowany przez prześladowcę, kusiciela światła, to masz okazję do zwycięstwa. Zaatakuje cię z pewnością, skoro nie oszczędził nawet Słowa, mojego Boga, zmylony ludzką postacią, która ukrywała przedwieczne światło. Nie obawiaj się tej walki. Przeciwstaw jej wody chrztu, przeciwstaw mu Ducha Świętego, w którym gasną wszelkie ogniste strzały, wypuszczane przez Złego […].

Jeśli ukaże przygniatającą cię potrzebę – nie wahał się tak zrobić z Jezusem – jeśli przypomni ci, że jesteś głodny, nie sprawiaj wrażenia, że ignorujesz jego propozycję. Powiedz mu to, czego nie wie; przeciwstaw mu Słowo życia, ten prawdziwy Chleb wysłany z nieba, który daje życie światu.

Jeśli zastawi na ciebie pułapkę próżności – użył jej przeciw Chrystusowi, stawiając Go na narożniku świątyni i mówiąc do Niego: „Rzuć się w dół”, aby objawił swoją boskość – strzeż się, aby nie upaść, chcąc się wznieść […].

Jeśli kusi cię ambicją, pokazując ci w jednej chwili wszelkie królestwa ziemi poddane twojej władzy i żąda od ciebie pokłonu, pogardź nim: to tylko biedny brat. Powiedz mu, ufając Bożej pieczęci: „I ja jestem obrazem Boga, a jeszcze nie zostałem strącony, jak ty, z wysokości mojej chwały z powodu mojej pychy! Przybrałem Chrystusa, przez chrzest stałem się drugim Chrystusem; to ty powinieneś mnie adorować”. On odejdzie, jestem tego pewien, pokonany i upokorzony tymi słowami. Pochodzące od człowieka oświeconego przez Chrystusa słowa odczuje jakby pochodziły od Chrystusa, najwyższego światła. Oto dobrodziejstwa, jakie przynosi woda chrztu tym, którzy uznają jego moc.

Źródło: Kazanie XL, 10

Autor: Św. Jan Maria Vianney (1786–1859), kapłan, proboszcz z Ars

Czytamy w historii, że pewien święty kapłan spotkał kiedyś chrześcijanina, który nieustannie się niepokoił, że ulegnie pokusie. „Dlaczego się boisz?”, powiedział mu kapłan. „Niestety, mój ojcze – odpowiedział mu – boję się, że będę kuszony, ulegnę i zginę. Ach! – wykrzykiwał, płacząc – jak mam nie drżeć, skoro tyle milionów aniołów w niebie upadło, skoro Adam i Ewa zostali pokonani w raju”. […]

Święty kapłan odrzekł mu na to: „ Ależ, mój przyjacielu, czyż nie wiesz, że demon jest jak wielki pies na uwięzi? Szczeka, robi dużo hałasu, ale może ugryźć tylko tego, kto zbytnio się do niego zbliży. Ufaj Bogu, unikaj okazji do grzechu i nie ulegniesz. Gdyby Ewa nie słuchała demona, gdyby uciekła, gdy tylko zaczął jej mówić o sprzeciwieniu się nakazom Boga, nie uległaby. Kiedy więc będziesz kuszony, natychmiast odrzuć pokusy, a jeśli możesz, zrób z pobożnością znak krzyża, pomyśl o mękach znoszonych przez potępieńców za to, że nie umieli oprzeć się pokusie; wznieś oczy ku niebu, a zobaczysz nagrodę dla tego, kto walczy; wezwij na pomoc swego anioła, rzuć się natychmiast w ramiona Matki Bożej, prosząc ją o opiekę; a na pewno odniesiesz zwycięstwo nad wrogami i wkrótce zobaczysz ich pogrążonych w zamęcie”.

A jeśli ulegacie pokusie, bracia, to tylko dlatego, że nie sięgamy po to, co Bóg nam daje, wyposażając nas do walki. Przede wszystkim musimy pamiętać, że o własnych siłach możemy tylko przegrać i że pokładając całe zaufanie w Bogu, możemy wszystko.

Źródło: Kazanie na drugą niedzielę po Wielkanocy (Sermons de Saint Jean Baptiste Marie Vianney, Curé d’Ars, t. 2 ; Éd. Ste Jeanne d’Arc, 1982 ; p. 27-28 ; rev.)

Autor: Orygenes (ok. 185-253), kapłan i teolog

Życie śmiertelników pełne jest pułapek i zdradzieckich sieci, w które można wpaść… Ponieważ wróg rozpostarł te sieci wszędzie i każdy się w nie zaplątał, konieczne jest, aby pojawił się ktoś, kto będzie mocniejszy i zwycięży, rozerwie je i utoruje drogę, którą będą mogli pójść za nim. Dlatego też, zanim zjednoczy się z Kościołem jak z oblubienicą, Zbawiciel jest także kuszony przez diabła… Nauczał, że nie przez bezczynność i uciechy, ale przez dobro swoich uczynków i znoszenie pokus, Kościół może przyjść do Chrystusa.

Nie ma nikogo innego, kto mógłby zwyciężyć te sidła. „Gdyż wszyscy zgrzeszyli”, jak jest napisane (Rz 3,23)… Nasz Pan i Zbawiciel, Jezus jest jedynym, który „grzechu nie popełnił” (1P 2,22). Ale Ojciec „grzechem uczynił dla nas Tego, który nie znał grzechu” (2Kor 5,21), aby „usunąć grzech, wydał w tym ciele wyrok potępiający grzech” (Rz 8,3). Jezus więc wszedł w te sidła, ale sam nie został przez nie zniewolony. Co więcej, zerwawszy i zniszczywszy je, okazał wierność Kościołowi, który ośmiela się zdeptać pułapki, przeskoczyć sieci i pełnym głosem zawołać: „Dusza nasza jak ptak się wyrwała z sidła ptaszników, sidło się porwało, a my jesteśmy wolni” (Ps 124,7).

On też podlegał śmierci, jednak dobrowolnie, nie jak my z powodu grzechu. Gdyż On jedyny został „uwolniony spośród zmarłych” (Ps 88,6 LXX). A ponieważ został wyzwolony spośród zmarłych, pokonał „tego, który dzierżył władzę nad śmiercią” (Hbr 2,14) i wziął jeńców (Ef 4,8), którzy podlegali śmierci. Nie tylko powstał z martwych sam, ale w tym samym czasie „nas, umarłych na skutek występków, przywrócił do życia, wskrzesił i razem posadził na wyżynach niebieskich” (Ef 2,5n); „Wstąpiwszy do góry wziął do niewoli jeńców” (Ef 4,8).

Źródło: Komentarz do Pieśni nad Pieśniami, III, 27-33