Day: 17.02.2024

Autor: Św. Alfons-Maria Liguori (1696-1787), biskup i doktor Kościoła

Chcecie dać Bogu, który was kocha, znak głębokiej ufności, który Go mocno poruszy? Kiedy popełnicie jakąś winę, nie wahajcie się z pośpiechem rzucić Mu do stóp i błagać o przebaczenie.

Zrozumcie dobrze, Bóg jest tak skłonny do przebaczenia, że jeśli grzesznik uparcie żyje z dala od Niego, pozbawiony życia Jego łaski, On rozpacza nad ich zgubą i ogłasza im wołanie swej czułości: „Dlaczego chciałbyś umrzeć, domu Izraela? Zatem nawróćcie się, a żyć będziecie” (por. Ez 18,31-32). Obiecuje przyjąć zbłąkaną duszę, jak tylko powraca ona i rzuca Mu się w ramiona: „Nawróćcie się do Mnie… a Ja nawrócę się do was” (Za 1,3)

Och, gdyby biedni grzesznicy pojęli, z jaką dobrocią Nasz Pan na nich czeka, aby im przebaczyć! „Pan czeka, by wam okazać łaskę” (Iz 30,18). Gdyby pojęli, że spieszno Mu, nie po to, żeby ich ukarać, ale żeby ujrzeć ich nawrócenie, aby ich przygarnąć do swojego serca! Posłuchajmy Jego uroczystej deklaracji: „Na moje życie! – wyrocznia Pana Boga. Ja nie pragnę śmierci występnego, ale jedynie tego, aby występny zawrócił ze swej drogi i żył” (Ez 33,11). […] Wreszcie Bóg oficjalnie oświadczył, że kiedy dusza się nawraca, to On traci nawet wspomnienie jej grzechu: „Nie będą mu poczytane wszystkie grzechy, jakie popełnił” (por. Ez 18,22).W ten sposób, jak tylko popełnicie jakąś przewinę, podnieście oczy do Boga, ofiarujcie Mu akt miłości, a wyznając wasz grzech, niezłomnie liczcie na Jego przebaczenie.

Źródło: O czym należy rozmawiać z Bogiem? (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Faustyna Kowalska (1905–1938), zakonnica

Boże wielkiego miłosierdzia, któryś raczył nam zesłać Syna Swego Jednorodzonego jak największy dowód niezgłębionej miłości i miłosierdzia, nie odrzucasz grzeszników, ale z niezgłębionego miłosierdzia swego otworzyłeś i im skarb, z którego czerpać mogą w obfitości nie tylko usprawiedliwienie, ale wszelką świętość, do jakiej dusza dojść może.

Ojcze wielkiego miłosierdzia, pragnę, aby wszystkie serca zwróciły się z ufnością w nieskończone miłosierdzie Twoje. Nikt się nie usprawiedliwi przed Tobą, jeżeli nie towarzyszyć mu będzie niezgłębione miłosierdzie Twoje. Kiedy nam odsłonisz tajemnicę swego miłosierdzia, wieczności będzie za mało, aby Ci za to należycie podziękować.

O, jak słodko mieć to w głębi duszy, w co Kościół wierzyć nam każe. Gdy dusza moja zanurzona w miłości, to najwięcej zawiłe kwestie jasno i prędko rozstrzygam — ona jest tylko zdolna przejść nad przepaściami i przez wierzchołki gór. Miłość, jeszcze raz miłość.

Źródło: Dzienniczek § 1122, 1123