Day: 27.02.2024

Autor: Św. Matka Teresa z Kalkuty (1910-1997), założycielka Zgromadzenia Sióstr Misjonarek Miłości

Nie sądzę, że istnieje ktoś, kto by potrzebował pomocy i łaski Bożej tak bardzo, jak ja. Czasami czuję się tak bezbronna, tak słaba. To dlatego, tak sądzę, Bóg się mną posługuje. Skoro nie mogę liczyć na moje własne siły, zwracam się do Niego przez całą dobę. A gdyby dzień liczył jeszcze więcej godzin, potrzebowałabym Jego pomocy i łaski podczas tych godzin. Wszyscy powinniśmy się chwycić Boga przez modlitwę. Mój sekret jest prosty: modlę się. Przez modlitwę staję się jednym w miłości z Chrystusem. Zrozumiałam, że modlić się do Niego, to kochać Go…

Ludzie są spragnieni Słowa Bożego, które przyniesie pokój, jedność i radość. Ale nie można dać czegoś, czego się nie posiada. To dlatego trzeba pogłębić nasze życie modlitewne. Bądź szczery w twoich modlitwach. Szczerość to pokora, a pokorę można nabyć jedynie wtedy, kiedy przyjmuje się upokorzenia. Wszystko, co zostało powiedziane o pokorze, nie wystarczy, aby cię o niej pouczyć. Nie wystarczy to, co czytałeś o pokorze. Nauczysz się pokory, przyjmując upokorzenia, a natrafisz na nie przez całe twoje życie. Największym upokorzeniem jest wiedzieć, że jest się niczym: oto czego dowiadujemy się, kiedy trwamy wobec Boga na modlitwie.

Często głębokie i żarliwe spojrzenie w stronę Chrystusa stanowi najlepszą z modlitw: spoglądam na Niego i On na mnie patrzy. W tym „twarzą w twarz” z Bogiem można dowiedzieć się, że jest się niczym i niczego się nie posiada.

Źródło: No Greater Love, str. 3nn (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Jan Kasjan (ok. 360-453), założyciel klasztoru w Marsylii

Bądź we wszystkim „chętny do słuchania i nieskory do mówienia” (Jk 1,19), aby nie sprawdziła się w twoim przypadku uwaga Salomona: „Widziałeś człowieka gadatliwego? Więcej nadziei w głupim niż w takim” (Prz 29,20 LXX).

Nie popadaj w zarozumialstwo, pragnąc uczyć innych o rzeczach, których sam wcześniej nie praktykowałeś. Takiego porządku uczy nas nasz Pan swoim przykładem: „On czynił i nauczał” (por. Dz 1,1) – jak o Nim powiedziano. Strzeżcie się, w pośpiechu do nauczania, zanim zaczniecie praktykować, aby nie znaleźć się w gronie tych, o których Pan opowiadał uczniom w Ewangelii: „Wiążą ciężary wielkie i nie do uniesienia i kładą je ludziom na ramiona, lecz sami palcem ruszyć ich nie chcą” (Mt 23,4). „Ktokolwiek więc zniósłby jedno z tych przykazań, choćby najmniejszych, i uczyłby tak ludzi, ten będzie najmniejszy w królestwie niebieskim” (Mt 5,19). Ale co stanie się z tym, który ośmiela się nauczać więcej przykazań, i to poważniejszych, które sam zaniedbuje? Nie wystarczy powiedzieć, że jest ostatni w królestwie niebieskim; on zdobywa pierwsze miejsce w udrękach gehenny.

Strzeżcie się zatem, abyście nie dali się nakłonić do pouczania innych na przykładzie niektórych. Oni zdobyli umiejętność dyskutowania, łatwość mówienia, jakby mieli ją we krwi, a ponieważ umieją elegancko i dużo rozprawiać na każdy temat, jaki im się podoba, uchodzą za posiadaczy wiedzy duchowej w oczach tych, którzy nie nauczyli się rozpoznawać jej prawdziwego charakteru. Czymś zupełnie innym jest jednak pewna łatwość mówienia i błyskotliwość w dyskusji, a czym innym wniknięcie w głębię niebiańskich słów oraz kontemplowanie najczystszym spojrzeniem serca głębokich i ukrytych tajemnic. Nie osiągnie się tego ani przez ludzką naukę, ani przez kulturę danego stulecia, lecz jedynie przez czystość duszy, dzięki oświeceniu Ducha Świętego.

Źródło: O wiedzy duchowej, rozdz. IX (© Evangelizo.org)

O co proszę? O serce pokorne i wolne od nieuporządkowanych przywiązań.

Zbliżę się do Jezusa jak uczeń do swojego Mistrza, aby Go słuchać. Jezus chce mi pokazać prawdziwy obraz ewangelicznego ucznia i przestrzec przed tym, co go fałszuje i zniekształca.

Jezus ostrzega mnie przed pokusą życia dwuznacznego: „Mówią bowiem, ale sami nie czynią”. Od takiej postawy blisko do jeszcze gorszej: innym nakładają ciężary, „sami zaś palcem ruszyć ich nie chcą” (ww. 1-4).

Jakie doznania budzą się w moim sercu, kiedy słyszę przestrogę Jezusa? Czy moje wnętrze czegoś mi nie wyrzuca? Zwierzę się Jezusowi ze stanu mego ducha. O co chciałbym Go prosić?

Jezus ukazuje mi inne niebezpieczeństwo, na które narażony jest zwłaszcza nauczający: pycha i zarozumiałość (ww. 5-7). Posiadają one różne twarze: próżność, życie na pokaz, zajmowanie pierwszych miejsc, zwracanie na siebie uwagi, podkreślanie swojej ważności, swoich tytułów.

Czy jestem wolny od postaw, które wymienia Jezus? Przyglądnę się sobie w różnych okolicznościach mojej posługi, w rodzinie, we wspólnocie, w rozmowach.

Jezus pokazuje mi, w jaki sposób mogę stawać się wolny od pychy i próżności (ww. 8-12). Wszystko zależy od właściwej relacji z Bogiem Ojcem i z Jezusem. Jeśli On będzie pierwszy w moim życiu, doświadczać będę pełni swojej godności. Wszystko inne będzie mniej ważne.

Poproszę Ducha Świętego, aby otworzył mnie na miłość Boga Ojca i Jezusa i aby modlił się we mnie i razem ze mną słowami: „Ojcze, jesteś moim jedynym Ojcem! Jezu, jesteś moim jedynym Panem i Mistrzem”. Będę powtarzał te słowa, aż poczuję, że wypełniają mnie całego.

ks. Krzysztof Wons SDS/Salwator (niezbędnik katolika)