Autor: Liturgia bizantyjska

Na własne oczy Józef, mąż Maryi, ujrzał wypełnienie się proroctw. Wybrany do najchwalebniejszego małżeństwa, otrzymał objawienie z ust aniołów, którzy śpiewali: „Chwała Bogu na wysokościach, a na ziemi pokój ludziom Jego upodobania” (Łk 2,14).Ogłaszaj Józefie Dawidowi, przodkowi Człowieka-Boga, cuda, które kontemplowały twoje oczy: widziałeś dziecko spoczywające w ramionach Dziewicy, adorowałeś je razem z mędrcami, oddałeś chwałę Bogu z pasterzami, według słów anioła. Proś Chrystusa, naszego Boga, aby nasze dusze zostały zbawione.

Ty Józefie, trzymałeś w ramiona nieograniczonego Boga, przed którym drżą boskie moce, kiedy On narodził się z Dziewicy i w ten sposób zostałeś uświęcony. To dlatego czcimy cię.

Twoja dusza słuchała rozkazów Bożych. Niezrównanie czysty, zasłużyłeś, aby otrzymać za żonę tę, która jest nieskazitelna i niepokalana wśród kobiet. Ty byłeś opiekunem tej Dziewicy, kiedy zasłużyła, aby stać się tabernakulum Stworzyciela…

Ten, który jednym słowem utworzył niebo, ziemię i morze, został nazwany „synem cieśli” (Mt 13,55), to znaczy twoim, godny podziwu Józefie! Zostałeś nazwany ojcem Tego, który nie ma początku i otoczył cię chwałą jako zarządcę tajemnicy, przewyższającej wszelkie zrozumienie. Opiekunie święty błogosławionej Dziewicy, razem z nią śpiewałeś tę pieśń: „Wszystkie Pańskie dzieła, błogosławcie Pana, chwalcie i wywyższajcie Go na wieki! Amen” (Dn 3,57).

Źródło: Menaion (© Evangelizo.org)