Day: 19.12.2023
Lecz anioł rzekł do niego: «Nie bój się, Zachariaszu! Twoja prośba została wysłuchana: żona twoja, Elżbieta, urodzi ci syna i nadasz mu imię Jan. Łk 1, 13
Wy jesteście przyszłością świata! Wy jesteście nadzieją Kościoła! Wy jesteście moją nadzieją! św. Jan Paweł II
Może jeszcze się zastanawiasz czy warto wierzyć Bożym obietnicom i wytrwale się modlić 
Dzisiejsze Słowo nie pozostawia wątpliwości – BARDZO WARTO.
Nasz Bóg nigdy nie cofnie danego Słowa i nie rozmyśli się, nawet jeśli nie jesteś wierny i zdarzają Ci się upadki. Nawet jeśli wątpisz i kwestionujesz, zadając tysiące pytań, nasz Bóg nie zmęczy się czekaniem na Ciebie. Miej jednak świadomość, że Twój czas jest ograniczony…
Niech radość i nadzieja, które dzisiaj wstąpiły w Zachariasza, choć jeszcze lekko przymglone niedowierzaniem, przemienią i Twoje serce, przygotowując je na spotkanie z Tym, który nadchodzi – z Emmanuelem, Bogiem z nami, który baaardzo pragnie spotkać się właśnie z Tobą 😊
Bądź gotów! Konfesjonał to nie miejsce tortur 
tylko brama na ucztę Baranka 💖 szkoda byłoby nie skorzystać z tego zaproszenia 
Dobrego, błogosławionego dnia, pełnego ufności i nadziei 
wbrew temu co dzieje się wokół nas. Trwajmy na modlitwie za siebie i spieszmy się okazywać innym serce. Spieszmy się kochać ludzi, DZISIAJ… 
+
Autor: Św. Efrem (ok. 306-373), diakon w Syrii, doktor Kościoła
Anioł mu powiedział: „Twoja prośba została wysłuchana”. Jeśli Zachariasz wierzył, że jego modlitwa będzie wysłuchana, to modlił się dobrze; a jeśli temu nie wierzył, to modlił się źle. Jego modlitwa miała być wysłuchana, ale on o tym wątpił. Jest zatem słusznym, że w tym momencie nawet słowo się oddaliło od niego. Wcześniej modlił się o syna; w chwili, kiedy miał zostać wysłuchany, zawahał się i powiedział: „Po czym to poznam?”. Skoro jego usta zwątpiły o skuteczności jego modlitwy, to stracił możność mówienia… Dopóty Zachariasz wierzył, dopóki mówił; jak tylko zwątpił – zamilkł. Dopóty wierzył, dopóki mówił: „Ufałem, nawet gdy mówiłem”(Ps 116,10). Ponieważ pogardził słowem anioła, to słowo go udręczyło, ażeby uczcił swoim milczeniem słowo, którym wzgardził.
Słuszne było, aby zaniemówiły usta, które powiedziały: „Po czym to poznam”? Rozwiązany język został związany, żeby się nauczyć, iż Ten, który związuje język, może rozwiązać łono. W ten sposób doświadczenie pouczyło tego, który nie przyjął nauki wiary… Nauczył się, że Ten, który zamknął otwarte usta, mógł otworzyć zamknięte łono.
Źródło: Diatessaron, 1, 11-13 (© Evangelizo.org)
Autor: Św. Augustyn (354–430), biskup Hippony (Afryka Północna) i doktor Kościoła
Matka Jana Chrzciciela jest starą, bezpłodną kobietą. Matka Chrystusa to młoda dziewczyna w blasku młodości. Jan jest owocem bezpłodności; Chrystus – owocem dziewictwa… Jeden jest zwiastowany przez anioła; drugi jest poczęty w czasie zwiastowania… Ojciec Jana nie wierzy w wiadomość o narodzinach i staje się niemy; matka Chrystusa wierzy w swojego Syna i dzięki wierze, poczęła go w sobie. Serce Dziewicy przyjmuje wpierw wiarę, a wtedy – stając się matką – Maryja przyjmuje owoc swego łona.
Słowa, które Maryja i Zachariasz kierują do anioła, są jednakże nieco do siebie podobne. Kiedy anioł ogłasza mu narodziny Jana, kapłan odpowiada: „Po czym to poznam? Bo ja jestem już stary i moja żona jest w podeszłym wieku”. Na zwiastowanie anioła, Maryja odpowiada: „Jakże się to stanie, skoro nie znam męża?” Tak, to są niemal takie same słowa… Jednakże pierwszy jest skarcony, a druga otrzymuje wyjaśnienie. Zachariaszowi jest powiedziane: „Bo nie uwierzyłeś moim słowom”, a Maryi: „Oto odpowiedź, o którą prosisz” . Tak, to są niemal takie same słowa z jednej i z drugiej strony. Ale ten, który słyszał te słowa, widział także serca. Nic nie było przed nim zakryte. Słowa każdego ukrywały myśli, ale jeśli były zakryte dla ludzi, to nie dla anioła, a raczej dla Tego, który za jego pośrednictwem przemawiał.
Źródło: Kazanie 293, 1-2, na narodzenie świętego Jana Chrzciciela (© Evangelizo.org)
O co proszę? O zdolność rozpoznawania Bożych dzieł w moim życiu.
Słowo Boże jest jak lustro, w którym mogę zobaczyć swoją prawdziwą twarz i stan mojego serca, ponieważ przed Nim nic nie pozostaje ukryte. Rozpocznę od żarliwej prośby, abym pozwolił Słowu odsłonić prawdę o mnie samym.
Opowiadanie o Zachariaszu i Elżbiecie staje się dla mnie światłem do głębszego rozeznania opinii o moim życiu i powołaniu: „Oboje byli sprawiedliwi wobec Boga i postępowali nienagannie według wszystkich przykazań i przepisów Pańskich” (w. 6). Co mogę powiedzieć Bogu o mojej sprawiedliwości i nienaganności?
„Nie mieli jednak dziecka, ponieważ Elżbieta była niepłodna…” (w. 7). W życiu człowieka, także prawego i dobrego, nie brakuje bolesnych doświadczeń. Bóg na nie pozwala. Czy zgadzam się na tę prawdę?
Z uwagą przeczytam opis wydarzenia, które przeżył Zachariasz w świątyni (ww. 8-20). Bóg wkracza w życie Zachariasza w niespodziewanym czasie i w sposób nieoczekiwany. Wszystko, co przeżył z Elżbietą, miało głęboki sens i było w Bożych planach.
Zachariasz stracił głos wobec doświadczenia, które przeżył w świątyni (ww. 20-22). Przypomnę sobie sytuacje, w których zaniemówiłem wobec cudownego działania Boga w moim życiu i gdy dzięki niemu zrozumiałem sens przeżytych wcześniej doświadczeń.
Dla Boga wszystko jest możliwe: kobieta w podeszłym wieku, zgodnie z Jego obietnicą, poczęła. Czy wierzę, że Bóg zawsze spełnia swoje obietnice? Jakie obietnice Bóg związał z moim życiem i powołaniem? Czy ufam, że je spełni?
„Tak uczynił mi Pan” (w. 25) – będę powtarzał te słowa w ciągu dnia, przywołując w pamięci dobrodziejstwa, których Bóg dokonał w moim życiu.
ks. Krzysztof Wons SDS/Salwator (niezbędnik katolika)