Month: luty 2024

Autor: Św. Jan Chryzostom (ok. 345-407), kapłan w Antiochii, potem biskup Konstantynopola, doktor Kościoła

Zbliżając się do Jezusa, kobieta kananejska mówi tylko te słowa: „Ulituj się nade mną” (Mt 15,22), a jej wzmożone krzyki przyciągają wielką liczbę ludzi. Był to wzruszający spektakl, widząc kobietę wołającą z taką emocją, tę matkę, proszącą za swoją córkę, dziecko tak ciężko doświadczone… Nie mówi „Zlituj się nad moją córką”, ale „Ulituj się nade mną”. „Moja córka nie zdaje sobie sprawy ze swojej choroby, ale ja odczuwam tysiące cierpień, jestem chora, widząc ją w tym stanie, jestem niemal oszalała, widząc ją taką”…

Jezus jej odpowiada: „Jestem posłany tylko do owiec, które poginęły z domu Izraela” (Mt 15,24). Co robi kobieta kananejska, usłyszawszy te słowa? Odchodzi, zachowując milczenie? Traci odwagę? Wcale nie! Jeszcze bardziej nalega. My nie tak czynimy: kiedy nie jesteśmy wysłuchani, wycofujemy się zniechęceni, podczas gdy trzeba nalegać z większym zapałem. Kto zresztą nie byłby zniechęcony odpowiedzią Jezusa? Jego milczenie by wystarczyło, żeby odebrać nadzieję… Ale ta kobieta nie traci odwagi, wręcz przeciwnie, zbliża się coraz bardziej, upada przed Nim, mówiąc: „Panie, dopomóż mi! (w. 25)… Jeśli jestem małym psem w tym domu, to nie jestem już obca. Wiem dobrze, że dzieci potrzebują jedzenia…, ale nie można im zabraniać rzucania okruszyn. Nie powinno mi się ich odmówić… ponieważ jestem małym psem, którego nie można odtrącić”.

Chrystus zwlekał z odpowiedzią na jej prośbę, ponieważ przewidywał jej odpowiedź… Jego odpowiedzi nie miały na celu sprawienie przykrości tej kobiecie, ale objawienie tego ukrytego skarbu.

Źródło: Homilie do Ewangelii św, Mateusza, nr 52, § 2; PG 58, 520 (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Jan od Krzyża (1542-1591), karmelita, doktor Kościoła

Panie Boże, mój Umiłowany, jeśli jeszcze pamiętasz o moich grzechach, tak że nie spełniasz tego, o co Cię proszę, Boże mój, spełnij w nich swoją wolę, tego najbardziej pragnę. Działaj z dobrocią i miłosierdziem, a dasz się w nich poznać. A jeśli to na moje dzieła czekasz, aby odpowiedzieć w ten sposób na moją modlitwę, daj mi je, zrób mi je, a także trudy, które chcesz, abym przyjął i aby się dokonały. Jeśli nie czekasz na moje dzieła, to na co czekasz, mój najmiłosierniejszy Panie? Dlaczego zwlekasz? Jeśli bowiem to, o co proszę Cię w imię Twojego Syna, ma być łaską i miłosierdziem, przyjmij moją ofiarę, bo jej pragniesz, i daj mi to dobro, bo i Ty go pragniesz.

Kto będzie w stanie uwolnić się od swoich biednych dróg i swoich biednych ograniczeń, jeśli Ty sam nie podniesiesz go do Ciebie w czystości miłości, mój Boże? Jakże człowiek, który jest spłodzony i stworzony w niskości, wzniesie się do Ciebie, jeśli go nie podniesiesz, Panie, własną ręką, która go uczyniła? Nie odbierzesz mi, o Boże, tego, co mi kiedyś dałeś w swoim jedynym Synu Jezusie Chrystusie. W Nim dałeś mi wszystko, czego pragnę. Dlatego będę się cieszyć, że nie będzie zwlekać dłużej, jeśli ja czekam.

Dlaczego zwlekasz? Dlaczego zwlekasz, skoro możesz kochać Boga w swoim sercu już teraz? […] Nie zniżaj się do mniej ważnych rzeczy. Nie zatrzymuj się na okruchach, które spadają ze stołu twojego Ojca. Wyjdź na zewnątrz i chwal się tym, co jest twoją chwałą. Schowaj się w niej i bądź radosny, a otrzymasz to, czego pragnie twoje serce.

Źródło: Maksymy (© Evangelizo.org)

Autor: Orygenes (ok. 185-253), kapłan i teolog

Chrystus nauczył nas, że Boga nie ma co szukać w jakimś określonym miejscu i pouczył nas, że „na każdym miejscu dar kadzielny będzie składany jego imieniu” (Ml 1,11). To teraz bowiem „nadchodzi godzina, prawdziwi czciciele będą oddawać cześć Ojcu”, nie w Jerozolimie lub na górze Garizim, ale „w Duchu i prawdzie” (J 4,21.23.24). To nie zatem w jakimś miejscu, ani na ziemi mieszka Bóg ale w sercu. Szukacie, gdzie znajduje się Bóg? Bóg jest w czystym sercu. Tam zatem znajduje dla siebie mieszkanie, jak powiedział przez proroka: „Będę chodził wśród was, będę waszym Bogiem, a wy będziecie moim ludem” (Kpł 26,12).

Zwróćcie uwagę, że każda dusza zawiera w sobie rodzaj studni wody żywej – jest w niej pewien zmysł boski, ukryty obraz Boga […] Jest tam, Słowo Boże, a jego obecnym działaniem jest usunięcie piasku z każdej duszy, aby wytrysnęło źródło. To źródło jest w was i nie pochodzi z zewnątrz, ponieważ „Oto bowiem królestwo Boże pośród was jest” (Łk 17,21).

To nie na zewnątrz, ale u siebie kobieta, która zgubiła drachmę, odnalazła ja. „Czyż nie zapala światła, nie wymiata domu” (Łk 15,8) ze śmieci i brudu, które się tam nagromadziły przez jej zaniedbania, i to tam odnalazła drachmę. Co do was, jeśli zapalicie waszą lampę, jeśli korzystacie z oświecenia przez Ducha Świętego, „jeśli w Jego światłości oglądacie światłość” (Ps 36,10), znajdziecie monetę w sobie. Ponieważ to w was znajduje się obraz niebieskiego króla.

Źródło: Homilie do Księgi Rodzaju, nr 13, 3-4 (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Grzegorz Wielki (ok. 540–604), papież, doktor Kościoła

„Kto chce się ze mną prawować? Niech przyjdzie” (Hi 13,19 Wlg). Święty zawdzięcza to Bożej pomocy, że strzeże siebie tak dobrze w swoich czynach, że na zewnątrz nie można mu czynić żadnych zarzutów; a wewnętrznie jest tak ostrożny w swoich myślach, że gdyby nie było to niemożliwe, zawsze wydawałby się nienaganny w oczach wewnętrznego sędziego.

Ale tak bardzo, jak może okazać doskonałość zewnętrzną w działaniu, wewnętrznie nie uda mu się nie zawieść w myślach. Upadłszy z samej głębi swego jestestwa, sumienie człowieka zawsze znajduje się na śliskim zboczu. Dlatego nawet święty Hiob mówi tak samo w swoim imieniu i w imieniu wybranych: „Kto chce się ze mną prawować? Niech przyjdzie” Dzieje się tak, ponieważ w swoim zewnętrznym postępowaniu nie ma nic, co można by zganić i jako wolny człowiek wzywa oskarżyciela.

Jednakże serce sprawiedliwego człowieka czasami gani samego siebie za niemądrą myśl i to bez wątpienia wyjaśnia te nowe słowa: „Cóż mam czynić, abym się spalił w milczeniu?” (Hi 13,19 Wlg). To właśnie w milczeniu spala się człowiek, który ganiąc samego siebie za niemądrą myśl, czuje się ugryziony przez ząb sumienia. Spalanie się w ciszy oznacza znaleźć w sobie pochłaniające palenisko.

Źródło: Księga XI (© Evangelizo.org)