O co proszę? O dogłębne doświadczenie bliskości Jezusa w moich lękach.

Przyłączę się do Jezusa i uczniów, którzy odpływają łodzią (w. 23). Zobaczę z bliska twarze uczniów. Są pełne wrażeń. Niedawno, przed domem Piotra, Jezus uzdrowił cudownie chorych (ww. 14-17). Będę kontemplował oblicze Jezusa, który zmęczony, zasypia w łodzi.

„Nagle zerwała się gwałtowna burza…” (w. 24). Wejdę w dramat tej sceny: huk piorunów, silny wiatr, fale rzucają łodzią, do środka wlewa się woda, uczniowie tracą nad nią panowanie. Usłyszę ich krzyk, zobaczę przerażenie w ich oczach.

Czy potrafię wyobrazić sobie siebie w takiej sytuacji? Jak najczęściej reaguję w trudnych momentach, które mnie zaskakują?

Wczuję się w przerażenie uczniów, którzy budzą Jezusa i wołają: „Panie, ratuj, giniemy” (w. 25). Zwrócę uwagę na kontrast, jaki istnieje między zachowaniem uczniów i zachowaniem Jezusa.

Przypomnę sobie „burzowe” chwile mojego życia, w których przeżyłem całkowitą bezradność. Jakie przeżycia towarzyszyły mi wtedy? Czy pamiętam moją modlitwę, słowa, którymi wtedy wołałem do Jezusa?

Jezus zwraca uczniom uwagę na ich lęk (w. 26). Chce, aby odpowiedzieli sobie na pytanie: Dlaczego się boją? Jezus pyta także o moje lęki. Chce, abym modlił się moimi lękami. Z jakich lęków chciałbym zwierzyć się Jezusowi?

Będę podziwiał Jezusa, który w jednej chwili ucisza nawałnicę (w. 26). Siedząc z uczniami w łodzi, wczuję się w głęboką ciszę, która nagle zapanowała na jeziorze. Będę trwał w ciszy przez dłuższy czas i powtarzał z miłością: „Jezu, wycisz moje wnętrze i przywróć pokój mojej duszy”.

ks. Krzysztof Wons SDS/Salwator (niezbędnik katolika)