Autor: Św. Leon Wielki (? – ok. 461), papież i doktor Kościoła

„Błogosławieni ubodzy w duchu; albowiem do nich należy królestwo niebieskie” (Mt 5,3)… Po Panu to apostołowie pierwsi dali nam przykład tego hojnego ubóstwa. Porzucając bez wahania wszystkie dobra na wezwanie boskiego Mistrza, nawrócili się radośnie i porzucili łowienie ryb, aby stać się rybakami ludzi (Mt 4,18nn). Następnie wielu stało się do nich podobnych, naśladując ich wiarę: u pierwszych dzieci Kościoła „jeden duch i jedno serce ożywiały wszystkich wierzących” (Dz 4,32). Pozbawienie wszelkich dóbr, wzbogacili się dobrami wiecznymi, dzięki świętemu ubóstwu. Przyjmując przepowiadanie apostołów, radowali się, że niczego nie posiadali na tym świecie, a mieli wszystko w Chrystusie (por. 2Kor 6,10).

Pewnego dnia apostoł święty Piotr wchodził do świątyni. Chromy poprosił go o jałmużnę: „Nie mam srebra ani złota – powiedział Piotr – ale co mam, to ci daję: W imię Jezusa Chrystusa Nazarejczyka, chodź!” (Dz 3,6)… Piotr uzdrowił go jednym słowem. Nie posiadając monety z wizerunkiem cezara, odnawia w człowieku obraz Chrystusa. Bogactwo tego skarbu przyszło z pomocą nie tylko temu, który otrzymał moc chodzenia, ale także pięciu tysiącom mężczyzn, którzy uwierzyli w słowa apostoła z powodu tego cudu (Dz 4,4). A Piotr, ten biedny, który nie miał czym wesprzeć proszącego o jałmużnę, rozdał tak hojnie łaskę boską, że nie tylko nie zadowolił się postawieniem człowieka na nogi, ale uzdrowił serca tysięcy mężczyzn, dając im wiarę.

Źródło: Kazanie 95, 2-3; PL 54, 461-462 (©Evangelizo)