Day: 15.04.2020

Autor: Św. John Henry Newman (1801-1890), kardynał, teolog, założyciel Oratorium w Anglii

Bracia, zdajmy sobie sprawę z tego, czym były objawienia się Chrystusa uczniom po zmartwychwstaniu. Były one tym ważniejsze, bo pokazują nam, że komunia tego rodzaju z Chrystusem jest ciągle możliwa; to ten rodzaj kontaktu z Nim jest nam obecnie dany. W okresie czterdziestu dni po zmartwychwstaniu Jezus zainaugurował swoją nową relację z Kościołem – obecną relację z nami, rodzaj obecności, który chciał objawić jako niewzruszony.

Jak Chrystus objawił się Kościołowi po swoim zmartwychwstaniu? Wolno przychodził i odchodził; nic nie stało mu na przeszkodzie, nawet zamknięte drzwi. Ale nawet kiedy był obecny, to dla uczniów nie było to takie oczywiste… Uczniowie z Emaus zdali sobie sprawę z Jego obecności po czasie, wspominając jaki wpływ miał On na nich: „Czy serce nie pałało w nas?”…

Zwróćmy szczególną uwagę na moment, kiedy otworzyły im się oczy…: przy łamaniu chleba. Taki jest obecny układ Ewangelii. Jeśli otrzymuje się łaskę dostrzeżenia obecności Chrystusa, to rozpoznaje się Go później; odtąd staje się to przez wiarę. W miejsce namacalnej obecności pozostawił pamiątkę Swego odkupienia; staje się obecny w sakramencie. Kiedy się objawił? Wtedy, można tak powiedzieć, kiedy przeprowadził swoich od wizji bez prawdziwego poznania do poznania autentycznego w niewidoczności wiary.

Źródło: PPS 6, 10 (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Jan Paweł II (1920-2005), papież

Na prośbę uczniów z Emaus, by pozostał «z» nimi, Jezus odpowiedział darem o wiele większym: przez sakrament Eucharystii znalazł sposób, by pozostać «w» nich. Przyjęcie Eucharystii jest wejściem w głęboką komunię z Jezusem. «Wytrwajcie we Mnie, a Ja będę trwał w was» (J 15, 4). Ta relacja wewnętrznego «trwania» w sobie nawzajem pozwala nam antycypować w jakiś sposób niebo na ziemi. Czyż nie to jest największym pragnieniem człowieka? Czyż nie to było zamierzeniem Boga realizującego w dziejach swój plan zbawienia? Bóg sprawił, że serce człowieka odczuwa «głód» Jego słowa (por. Am 8, 11), głód, który zaspokoi tylko pełne zjednoczenie z Nim. Komunia eucharystyczna jest nam dana, byśmy «sycili się» Bogiem na tej ziemi w oczekiwaniu na pełne zaspokojenie w niebie.

Jednak tej szczególnej bliskości, jaka urzeczywistnia się «w komunii» eucharystycznej, nie można właściwie rozumieć ani w pełni przeżywać poza komunią kościelną. Kościół jest ciałem Chrystusa: idzie «z Chrystusem» w takiej mierze, w jakiej pozostaje w relacji «do Jego ciała». Chrystus tworzy tę jedność przez wylanie Ducha Świętego. A On sam nie przestaje jej umacniać przez swoją eucharystyczną obecność. Istotnie, to właśnie jeden Chleb eucharystyczny czyni nas jednym ciałem. Stwierdza to apostoł Paweł: «Ponieważ jeden jest chleb, przeto my, liczni, tworzymy jedno Ciało. Wszyscy bowiem bierzemy z tego samego chleba» (1 Kor 10, 17).

Źródło: List apostolski “Mane nobiscum Domine” §19 (© copyright L’Osservatore Romano (1/2005) and Polish Bishops Conference)