Autor: Święta Hildegarda z Bingen (1098–1179), opatka benedyktyńska i doktor Kościoła

[święta Hildegarda przedstawia wizję, gdzie przywara i cnota odpowiadają sobie]:

– Smutek: „Niestety, dlaczego zostałam stworzona, dlaczego żyję? Kto mi pomoże? Kto mnie wyzwoli? Gdyby Bóg mnie znał, nie byłabym tak zagrożona. Na próżno ufam Bogu, On mi nie dał szczęścia. Na próżno raduję się z Nim, On nie odsuwa od nas nieszczęść… Jeśli jest moim Bogiem, dlaczego pozbawia mnie swej łaski? Gdyby dawał mi jakieś dobro, wiedziałabym o tym. Jednakże nie wiem, czym jestem. Stworzona w nieszczęściu, zrodzona w nieszczęściu, żyję bez żadnej pociechy. Ach! Czemu służy życie bez radości?”

– Radość niebieska” „Bóg stworzył człowieka pełnego światła… Zwróć uwagę, jaką pomyślność dał Bóg człowiekowi! Kto daje ci to, co masz, jeśli nie Bóg? Kiedy masz zbawienie, mówisz, że to przekleństwo, a kiedy wszystko idzie dobrze, mówisz, że wszystko jest złe.

Chwalę wszystkie dzieła Boże, które są dla ciebie źródłem smutku. Podczas gdy ty jesteś smutny we wszystkich swoich czynach, ja powierzam wszystkie moje czyny Bogu, ponieważ w pewnym smutku jest radość, a w pewnej radości nie ma zysku”…

[…] Bez duchowego oddechu wszystkie żywotne siły wysychają. Smutna dusza przyjmuje wszystko ze smutkiem i nie pragnie znaleźć w tym żadnej radości, nie woła przyjaciela z radością, nie uspokaja wroga, ale chowa się w dziurze smutku, ponieważ boi się wszystkich, którzy przechodzą obok. Jest jak martwa, ponieważ nie dąży do nieba.

Źródło: Księga dzieł Bożych, rozdz. 6 (© Evangelizo.org)