Day: 23.05.2023

Autor: Św. Bernard z Clairvaux (1091-1153), mnich cysterski, doktor Kościoła

„Ojciec i Ja – powiedział Syn – przyjdziemy do niego”, to znaczy do człowieka, który jest święty, „i będziemy u niego przebywać”. I myślę, że prorok nie mówił o innym niebie, gdy powiedział: „A przecież Ty mieszkasz w świątyni, Chwało Izraela!” Apostoł Paweł wyraźnie mówi: „Niech Chrystus zamieszka przez wiarę w waszych sercach”. Nie jest zaskakujące, że Chrystusowi podoba się, aby zamieszkać w tym niebie. O ile do stworzenia widzialnego nieba wystarczyło, że przemówił, o tyle o to jedno walczył z trudem; umarł, aby je odkupić. Dlatego po wszystkich swoich trudach, spełniwszy swoje pragnienie, powiedział: „To jest miejsce mego odpoczynku na wieki, tu będę mieszkał, bo tego pragnąłem dla siebie”. I błogosławiona jest ta, do której powiedziano: „Powstań, przyjaciółko ma,
piękna ma, i pójdź!”, w tobie osadzę mój tron.
„Czemu jesteś zgnębiona, moja duszo, i czemu jęczysz we mnie?” Myślisz, że i ty znajdziesz w sobie miejsce dla Pana? A jakie miejsce w nas jest godne takiej chwały i czy jest wystarczające, aby przyjąć Jego Majestat? Czy mogę Go czcić tylko w miejscach, gdzie Jego kroki się zatrzymały? Kto pozwoli mi chociaż pójść w ślady świętej duszy, „którą On wybrał na dziedzictwo dla siebie”? Oby jednak zechciał wlać w moją duszę zdroje swego miłosierdzia, abym i ja mógł powiedzieć: „Biegnę drogą Twoich przykazań, bo czynisz moje serce szerokim”. Być może i ja będę mógł pokazać w sobie, jeśli nie „salę dużą, usłaną i gotową, gdzie by mógł spożyć posiłek ze swoimi uczniami”, to przynajmniej „miejsce, gdzie by głowę mógł oprzeć”. […]
Jest to konieczne, aby dusza wzrastała i rozszerzała się, aby uzdolnić się do Boga. Jej szerokością jest miłość, jak mówi apostoł Paweł: „Otwórzcie wasze serca”. Bo chociaż dusza nie ma wymiaru przestrzennego, to jednak, ponieważ jest duchem, łaska przyznaje jej to, co jej natura wyklucza… Wielkość każdej duszy jest więc proporcjonalna do jej miłości. Do tego stopnia, że ten, kto ma dużo miłosierdzia, jest wielki, ten, kto ma mało, jest mały, a ten, kto nie ma nic, jest niczym. Święty Paweł potwierdza w istocie: „Jeśli nie mam miłości, niczego nie zyskuję”.

(Odniesienia biblijne: J 14,23; Ps 22,4; Ef 3,17; J 1,3; Ps 132,14; Pnp 2,10; Ps 42,6; Ps 33,12; J 14,23; Ps 119,32; Mk 14,15; Mt 8,20; 2Kor 6,13; 1Kor 13,3)
Źródło: Kazania do Pieśni nad Pieśniami, nr 27, 8-10 (© Evangelizo.org)

Autor: Benedykt XVI, papież od 2005 do 2013

W wielkim Credo Kościoła centralna część, która mówi o misterium Chrystusa, począwszy od odwiecznego zrodzenia z Ojca i narodzenia w czasie z Dziewicy Maryi, i poprzez krzyż i zmartwychwstanie dochodzi do Jego powtórnego przyjścia, kończy się słowami: « przyjdzie w chwale sądzić żywych i umarłych ». Perspektywa Sądu Ostatecznego od najwcześniejszych czasów oddziaływała na codzienne życie chrześcijan, stanowiąc jakby kryterium, według którego kształtowali życie doczesne, jako wyzwanie dla sumień i równocześnie jako nadzieja pokładana w sprawiedliwości Boga. Wiara w Chrystusa nigdy nie patrzyła tylko wstecz, ani też tylko wzwyż, ale zawsze również wprzód, ku godzinie sprawiedliwości, którą Pan zapowiadał wielokrotnie…

W Nim, Ukrzyżowanym, odrzucenie błędnych obrazów Boga jest doprowadzone do końca. Teraz Bóg objawia swoje oblicze właśnie w postaci cierpiącego, który dzieli dolę człowieka opuszczonego przez Boga. Ten niewinny cierpiący stał się nadzieją- pewnością: Bóg jest i Bóg potrafi zaprowadzić sprawiedliwość w sposób, którego nie jesteśmy w stanie pojąć, a który jednak przez wiarę możemy przeczuwać. Tak, istnieje zmartwychwstanie ciał. Istnieje sprawiedliwość. Istnieje « odwołanie » minionego cierpienia, zadośćuczynienie, które przywraca prawo.

Dlatego wiara w Sąd Ostateczny jest przede wszystkim i nade wszystko nadzieją – tą nadzieją, której potrzeba stała się oczywista zwłaszcza w burzliwych wydarzeniach ostatnich wieków. Jestem przekonany, że kwestia sprawiedliwości stanowi istotny argument, a w każdym razie argument najmocniejszy za wiarą w życie wieczne. Sama indywidualna potrzeba spełnienia, które nie jest nam dane w tym życiu, potrzeba nieśmiertelnej miłości, której oczekujemy, z pewnością jest ważnym powodem, by wierzyć, że człowiek został stworzony dla wieczności. Niemniej jednak konieczność powrotu Chrystusa i nowego życia staje się w pełni przekonująca tylko w połączeniu z uznaniem, że niesprawiedliwość historii nie może być ostatnim słowem.

Źródło: Encyklika „Spe salvi”, § 41, 43 ( © copyright Libreria Editrice Vaticana)