Day: 07.05.2023

Autor: Św. Jan Paweł II (1920-2005), papież

Bóg sposób staje się w Chrystusie i przez Chrystusa szczególnie „widzialny” w swoim miłosierdziu. Uwydatnia się ten przymiot Bóstwa, który już Stary Testament (przy pomocy różnych pojęć i słów) określał jako „miłosierdzie”. Chrystusa nadaje całej starotestamentalnej tradycji miłosierdzia Bożego ostateczne znaczenie. Nie tylko mówi o nim i tłumaczy je poprzez porównania i przypowieści, ale nade wszystko sam ją wciela i uosabia. Poniekąd On sam jest miłosierdziem. Kto je widzi w Nim, kto je w Nim znajduje, dla tego w sposób szczególny „widzialnym” staje się Bóg jako Ojciec „bogaty w miłosierdzie” (Ef 2, 4).

Umysłowość współczesna, może bardziej niż człowiek przeszłości, zdaje się sprzeciwiać Bogu miłosierdzia, a także dąży do tego, ażeby samą ideę miłosierdzia odsunąć ma margines życia i odciąć od serca ludzkiego. Samo słowo i pojęcie „miłosierdzie” jakby przeszkadzało człowiekowi, który poprzez nieznany przedtem rozwój nauki i techniki bardziej niż kiedykolwiek w dziejach stał się panem i uczynił sobie ziemię poddaną (por. Rdz 1, 28). Owo „panowanie nad ziemią”, rozumiane nieraz jednostronnie i powierzchownie, jakby nie pozostawiało miejsca dla miłosierdzia… Sytuacja świata współczesnego ujawnia nie tylko takie przeobrażenia, które budzą nadzieję na lepszą przyszłość człowieka na ziemi, ale ujawnia równocześnie wielorakie zagrożenia, i to zagrożenia sięgające dalej niż kiedykolwiek w dziejach…

Objawiona w Chrystusie prawda o Bogu, który jest „Ojcem miłosierdzia” (2 Kor 1, 3), pozwala nam „widzieć” Go szczególnie bliskim człowiekowi wówczas, gdy jest on nawiedzany cierpieniem, gdy jest zagrożony w samym rdzeniu swej egzystencji i ludzkiej godności. I dlatego też wielu ludzi i wiele środowisk, kierując się żywym zmysłem wiary, zwraca się niejako spontanicznie do miłosierdzia Bożego w dzisiejszej sytuacji Kościoła i świata. Przynagla ich do tego zapewne sam Chrystus, działający przez swego Ducha w ukryciu ludzkich serc.

Źródło: Encyklika „Dives in Misericordia”, § 2

Autor: Św. Gertruda z Helfty (1256-1301), mniszka benedyktyńska

Pragnąc dowiedzieć się, jaki będzie owoc uwagi naszych myśli, skierowanych ku Bogu, uczono [Gertrudę], że przez rozmyślanie, gdzie uwaga myśli jest skierowana ku Bogu, człowiek można by tak powiedzieć, przedstawia Bogu przed tronem chwały lustro o wspaniałym odblasku, gdzie Pan kontempluje z nieskończoną radością swoje odbicie, ponieważ to On inspiruje i kieruje każdą dobrą rzeczywistość.

Jeśli czasem jakieś przeszkody utrudniają ten wysiłek, to im większy jest wysiłek, tym łatwiej lustro pojawi się cudownie doskonałe w oczach całej umiłowanej Trójcy i wszystkich świętych. I na zawsze pozostanie na chwałę Boga i wieczną radość tej duszy…

Rozpalona pewnego dnia nadmiarem miłości, powiedziała do Pana: „Och! Czemu nie mam w sobie, Panie, takiego żaru, żeby moja dusza się roztopiła i mogła, jako ciekła substancja, rozlać się całkowicie w Tobie!” Pan jej odpowiedział: „Twoja wola w tobie ma tę moc ognia”. Dzięki temu zrozumiała, że wola człowieka ma moc w pełni realizować te pragnienia, których przedmiotem jest Bóg.

Źródło: Herold ; Księga III, SC 143 (© Evangelizo.org)