Day: 11.05.2023

Autor: Św. Cyryl Jerozolimski (ok. 315 – 386), biskup Jerozolimy, doktor Kościoła

Imię Ojca, jak tylko je wypowiadamy, sprawia, że myślimy także o Synu. Podobnie – jak tylko wspominamy o Synu – natychmiast myślimy o Ojcu. Jeśli zatem jest Ojciec, należy rozumieć, że to Ojciec Syna, a jeśli jest Syn, należy zdecydowanie zrozumieć, że to Syn Ojca. […] Oczywiście, w szerokim pojęciu Bóg jest Ojcem wielu bytów, ale z natury i w rzeczywistości jest Ojcem jedynego Syna i Jednorodzonego, naszego Pana Jezusa Chrystusa. Jest nim bez konieczności używania czasu, ale dlatego, że zawsze był Ojcem Jednorodzonego.

To doskonały Ojciec, który spłodził doskonałego Syna, który dał wszystko temu, którego spłodził – bo „wszystko przekazał Mi Ojciec mój” (Mt 11,27), który jest czczony przez Jednorodzonego – „bo ja czczę mojego Ojca” (J 8,49), i znowu: „Jak Ja zachowałem przykazania Ojca mego i trwam w Jego miłości” (J 15,10) – tak i my mówimy z Apostołem: „Błogosławiony Bóg i Ojciec Pana naszego Jezusa Chrystusa, Ojciec miłosierdzia i Bóg wszelkiej pociechy” (2 Kor 1,3), i „zginamy nasze kolana przed Ojcem, od którego bierze nazwę wszelki ród na niebie i na ziemi” (Ef 3,14-15), wysławiając Go wraz z Jednorodzonym. […]

Jeśli rzeczywiście dane nam jest, a zwłaszcza w naszych modlitwach, mówić: „Ojcze nasz, który jesteś w niebie” (Mt 6,9), to jednak jest to czysta hojność miłosierdzia. Nie dlatego bowiem nazywamy Go „Ojcem”, że urodziliśmy się zgodnie z naturą z Ojca w niebie, lecz przemienieni przez łaskę Ojca, przez działanie Syna i Ducha Świętego, z niewoli do przybrania, zostaliśmy dopuszczeni, dzięki niewysłowionemu miłosierdziu, do używania tego imienia.

Źródło: Katechezy chrzcielne nr 7, 4-7 (© Evangelizo.org)

Autor: Tomasz z Celano (ok. 1190 – ok. 1260), biograf św. Franciszka i św. Klary

Święty Franciszek zapewniał, że najpewniejszym lekarstwem na tysiączne zasadzki i podstępy wroga jest radość duchowa. Mawiał bowiem: „Wtedy diabeł najbardziej się cieszy, kiedy słudze Bożemu zdoła zabrać radość ducha. Nosi on kurz, żeby móc choćby w małych dawkach wrzucać go w jego sumienie i zabrudzić żarliwość umysłu i czystość życia. Natomiast, gdy radość duchowa napełnia serce, wówczas na próżno wąż wsącza w nie swój śmiertelny jad. Gdzie demoni widzą sługę Chrystusa pełnego świętej radości, tam nie mogą mu zaszkodzić. Ale gdy duch jest żałośliwy, opuszczony i zmartwiony, łatwo pochłonie go smutek, albo pociągną go radości znikome.”

Dlatego Święty zawsze starał się mieć radość serca, zachować pociechę ducha i oliwę radości (Ps 44,8). Jak najbardziej starał się unikać najgorszej choroby – leniwego zniechęcenia. Skoro tylko poczuł, że choćby troszkę spadło mu go na serce, natychmiast uciekał się do modlitwy. Mawiał: „Sługa Boży, gdy jest czymś zmartwiony, jak to bywa, zaraz powinien wstawać do modlitwy i tak długo trwać przed Ojcem najwyższym, aż wróci mu swą zbawienną radość” (Ps 50, 14)…

Czasem brał z ziemi patyk, jak to sam widziałem, kładł go na lewym ramieniu, w prawą rękę brał kabłąk przewiązany nicią, i jakby na skrzypcach ciągnął nim po patyku, wykonując przy tym odpowiednie gesty, i śpiewał po francusku o Panu.

Źródło: Życiorys drugi świętego Franciszka z Asyżu