Autor: Św. Jan Kasjan (ok. 360-453), założyciel klasztoru w Marsylii

Bądź we wszystkim „chętny do słuchania i nieskory do mówienia” (Jk 1,19), aby nie sprawdziła się w twoim przypadku uwaga Salomona: „Widziałeś człowieka gadatliwego? Więcej nadziei w głupim niż w takim” (Prz 29,20 LXX).

Nie popadaj w zarozumialstwo, pragnąc uczyć innych o rzeczach, których sam wcześniej nie praktykowałeś. Takiego porządku uczy nas nasz Pan swoim przykładem: „On czynił i nauczał” (por. Dz 1,1) – jak o Nim powiedziano. Strzeżcie się, w pośpiechu do nauczania, zanim zaczniecie praktykować, aby nie znaleźć się w gronie tych, o których Pan opowiadał uczniom w Ewangelii: „Wiążą ciężary wielkie i nie do uniesienia i kładą je ludziom na ramiona, lecz sami palcem ruszyć ich nie chcą” (Mt 23,4). „Ktokolwiek więc zniósłby jedno z tych przykazań, choćby najmniejszych, i uczyłby tak ludzi, ten będzie najmniejszy w królestwie niebieskim” (Mt 5,19). Ale co stanie się z tym, który ośmiela się nauczać więcej przykazań, i to poważniejszych, które sam zaniedbuje? Nie wystarczy powiedzieć, że jest ostatni w królestwie niebieskim; on zdobywa pierwsze miejsce w udrękach gehenny.

Strzeżcie się zatem, abyście nie dali się nakłonić do pouczania innych na przykładzie niektórych. Oni zdobyli umiejętność dyskutowania, łatwość mówienia, jakby mieli ją we krwi, a ponieważ umieją elegancko i dużo rozprawiać na każdy temat, jaki im się podoba, uchodzą za posiadaczy wiedzy duchowej w oczach tych, którzy nie nauczyli się rozpoznawać jej prawdziwego charakteru. Czymś zupełnie innym jest jednak pewna łatwość mówienia i błyskotliwość w dyskusji, a czym innym wniknięcie w głębię niebiańskich słów oraz kontemplowanie najczystszym spojrzeniem serca głębokich i ukrytych tajemnic. Nie osiągnie się tego ani przez ludzką naukę, ani przez kulturę danego stulecia, lecz jedynie przez czystość duszy, dzięki oświeceniu Ducha Świętego.

Źródło: O wiedzy duchowej, rozdz. IX (© Evangelizo.org)