Autor: Św. Jan Kasjan (ok. 360-453), założyciel klasztoru w Marsylii

Tradycja starożytnych uczy nas, że natura charyzmatów duchowych przybiera potrójną postać.

Pierwszą przyczyną daru uzdrawiania jest zasługa świętości: łaska cudów towarzyszy wszystkim wybranym i sprawiedliwym. Jest całkiem oczywiste, na przykład, że apostołowie i mnóstwo świętych dokonywali znaków i cudów, zgodnie z poleceniem Pana do nich: „Uzdrawiajcie chorych, wskrzeszajcie umarłych, oczyszczajcie trędowatych, wypędzajcie złe duchy! Darmo otrzymaliście, darmo dawajcie!” (Mt 10,8).

Oto drugi: dla umocnienia Kościoła albo dla wynagrodzenia wiary, zarówno tych, którzy ofiarują swoich chorych, jak i samych chorych, cnota uzdrowienia pochodzi nawet od grzeszników i niegodnych. […] Przeciwnie, brak wiary u chorych lub w tych, którzy go przynoszą, nie pozwala tym, którzy otrzymali dar uzdrawiania, korzystać z tej mocy. Ewangelista św. Łukasz mówi na ten temat: „Jezus nie mógł tam zdziałać żadnego cudu… Dziwił się też ich niedowiarstwu” (Mk 6,5-6).

Trzeci rodzaj uzdrowienia jest grą i sztuczką obłudy demonów. […] W Ewangelii jest powiedziane: „Powstaną bowiem fałszywi mesjasze i fałszywi prorocy i działać będą wielkie znaki i cuda, by w błąd wprowadzić, jeśli to możliwe, także wybranych” (Mt 24,24).

Tak więc nie powinniśmy nigdy podziwiać za cuda tych, którzy się o nie ubiegają, ale raczej rozważyć, czy stali się doskonałymi przez naprawę wszystkich swoich wad i zmianę swojego życia. Nie jest to łaska, którą uzyskuje się przez wiarę kogoś innego lub z przyczyn, które są nam obce; lecz łaska Boża udziela jej każdemu proporcjonalnie do jego gorliwości.

Źródło: Boskie charyzmaty (© Evangelizo.org)