Month: styczeń 2024

Autor: Katechizm Kościoła Katolickiego

Cały Kościół jest apostolski, ponieważ pozostaje, przez następców św. Piotra i Apostołów, w komunii wiary i życia ze swoim początkiem. Cały Kościół jest apostolski, ponieważ jest „posłany” na cały świat. Wszyscy członkowie Kościoła, choć na różne sposoby, uczestniczą w tym posłaniu. „Powołanie chrześcijańskie jest również ze swojej natury powołaniem do apostolstwa”. „Apostolstwem” nazywa się „wszelką działalność Ciała Mistycznego”, która zmierza do rozszerzenia „Królestwa Chrystusa po całej ziemi” (Sobór Watykański II, Dekret Apostolicam actuositatem, 2).

„Chrystus posłany przez Ojca jest źródłem i początkiem całego apostolstwa w Kościele”, jest więc oczywiste, że skuteczność apostolstwa zarówno tych, którzy zostali wyświęceni, jak i świeckich, zależy od ich żywego zjednoczenia z Chrystusem. Stosownie do powołań, wymagań czasów i darów Ducha Świętego apostolstwo przyjmuje bardzo zróżnicowane formy. Zawsze jednak miłość, czerpana przede wszystkim z Eucharystii, „jest jakby duszą całego apostolstwa” (Dekret Apostolicam actuositatem, 3).

Kościół jest jeden, święty, powszechny i apostolski w swojej głębokiej i ostatecznej tożsamości, ponieważ już w nim istnieje i wypełni się na końcu czasów „Królestwo niebieskie”, „Królestwo Boże”, które przyszło w Osobie Chrystusa i wzrasta w sposób tajemniczy w sercach tych, którzy są w Niego wszczepieni, aż do jego eschatologicznego ukazania się w całej pełni. Wówczas wszyscy ludzie odkupieni przez Niego, uczynieni w Nim „świętymi i nieskalanymi przed Jego obliczem w miłości” (Ef 1,4), zostaną zgromadzeni jako jedyny Lud Boży, „Małżonka Baranka” (Ap 21, 9), „Miasto święte… zstępujące z nieba od Boga, mające chwałę Boga” (Ap 21, 10-11); „a mur Miasta ma dwanaście warstw fundamentu, a na nich dwanaście imion dwunastu Apostołów Baranka” (Ap 21, 14).

Źródło: § 863-865 (© Libreria Editrice Vaticana)

Autor: Św. Augustyn (354 – 430), biskup Hippony (Afryka Północna) i doktor Kościoła

Ewangelia, która właśnie została przeczytana, zaprasza nas do szukania, co to za żniwo, o którym Pan mówi: „Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; Proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo”. Wtedy to posłał nie tylko dwunastu uczniów, zwanych apostołami („posłańcami”), ale i siedemdziesięciu dwóch innych ludzi. Wszyscy, jak widzimy według Jego słów, zostali posłani na gotowe już żniwo. Na jakie żniwo? Ich zadaniem nie było żąć wśród pogan, gdzie nic nie zostało zasiane. Należy zatem sądzić, że żniwa miały odbyć się wśród Żydów; to dlatego Pan żniwa przyszedł żąć do nich. Do innych ludów posyła nie żniwiarzy, ale siewców. U Żydów zatem żniwo; gdzie indziej zasiew. I to właśnie w czasie żniwa u Żydów wybrał apostołów; żniwo było gotowe, ponieważ prorocy zasiali wśród nich…

Czy Pan nie oznajmił swoim uczniom: „Mówicie, że lato jest jeszcze daleko. Podnieście oczy i popatrzcie na pola, jak bieleją na żniwo” (J 4,35). I dodaje: „Inni się natrudzili, a w ich trud wyście weszli” (w. 38). Abraham, Izaak, Jakub, Mojżesz i prorocy natrudzili się, żeby zasiać ziarno. Kiedy przyszedł, Pan zastał gotowe żniwo i posłał żniwiarzy z kosą Ewangelii.

Źródło: Kazanie 101; PL 38, 605nn (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Bernard z Clairvaux (1091–1153), mnich cysterski, doktor Kościoła

Słusznie, umiłowani bracia, nawrócenie tego, „który jest nauczycielem pogan” (1Tm 2,7) jest świętem, obchodzonym radośnie przez wszystkie ludy. Liczne bowiem są odrośle, które wyrosły z tego korzenia; jak tylko się nawrócił, Paweł stał się narzędziem nawrócenia dla całego świata. Dawniej, kiedy żył jeszcze w ciele, ale nie według ciała (por. Rz 8,5nn), nawrócił wielu do Boga swoim przepowiadaniem; dzisiaj jeszcze, chociaż ma w Bogu szczęśliwsze życie, nie przestaje pracować nad nawróceniem ludzi swoim przykładem, modlitwą i nauczaniem. […]

To święto jest wielkim źródłem dóbr dla tych, którzy je obchodzą. Jakże wpadać w rozpacz, pomimo ogromu naszych win, kiedy słyszy się, że „Szaweł ciągle jeszcze siał grozę i dyszał żądzą zabijania uczniów Pańskich”, ale nagle został zmieniony w „wybrane narzędzie”? (Dz 9,1.15) Kto mógłby powiedzieć, pod ciężarem swego grzechu: „Nie mogę się podnieść, aby prowadzić lepsze życie”, podczas gdy na drodze, gdzie prowadziło go serce spragnione nienawiści, zacięty prześladowca stał się nagle wiernym kaznodzieją? To jedno nawrócenie pokazuje nam w jednym wspaniałym dniu ogrom miłosierdzia Bożego i moc Jego łaski. […]

Oto, moi bracia, doskonały model nawrócenia: „Serce moje jest mocne, Boże, mocne serce moje… Co chcesz, abym uczynił?” (Ps 57,8; Dz 9,6). Słowo krótkie, ale o ileż pełne, żywe, skuteczne i godne wysłuchania! Niech się znajdą ludzie gotowi do takiego doskonałego posłuszeństwa, niech zrezygnują z własnej woli do tego stopnia, że nawet własne serce już do nich nie należy. Niech się znajdą ludzie, którzy w każdej chwili będą szukali nie tego, czego pragną sami, ale tego, czego pragnie Bóg i niech nieustannie Mu mówią: „Panie, co chcesz, abym uczynił?”

Źródło: 1. Kazanie na święto nawrócenia Świętego Pawła 1, 6; PL 183, 359 (© Evangelizo.org)

Autor: Benedykt XVI, papież od 2005 do 2013

Widzieliśmy, jak spotkanie z Chrystusem na drodze do Damaszku w sposób radykalny odmieniło życie Pawła. Ważne jest zatem, byśmy sobie uświadomili, jak wielki wpływ może mieć Jezus Chrystus na życie człowieka, a więc również i na nasze życie. Przyglądając się Pawłowi, możemy sformułować zasadnicze pytanie: jak dochodzi do spotkania człowieka z Chrystusem? I jaką relację to spotkanie rodzi?… Przede wszystkim Paweł pomaga nam zrozumieć absolutnie podstawową i niezastąpioną wartość wiary. Oto co pisze w Liście do Rzymian: „Sądzimy bowiem, że człowiek osiąga usprawiedliwienie na podstawie wiary, niezależnie od pełnienia uczynków wymaganych przez Prawo” (3, 28). I podobnie w Liście do Galatów: „A jednak przeświadczeni, że człowiek osiąga usprawiedliwienie nie dzięki uczynkom wymaganym przez Prawo, lecz jedynie dzięki wierze w Jezusa Chrystusa, my właśnie uwierzyliśmy w Chrystusa Jezusa, by osiągnąć usprawiedliwienie dzięki wierze w Chrystusa, a nie dzięki uczynkom wymaganym przez Prawo, jako że nikt nie osiągnie usprawiedliwienia dzięki uczynkom wymaganym przez Prawo” (2, 16). „Osiągnąć usprawiedliwienie” oznacza stać się sprawiedliwym, czyli być przyjętym przez miłosierną sprawiedliwość Boga, żyć z Nim w komunii i w rezultacie móc kształtować o wiele bardziej autentyczną relację z wszystkimi naszymi braćmi: a to dzięki całkowitemu przebaczeniu naszych grzechów. Otóż, Paweł mówi – bardzo jasno – że ta kondycja życiowa nie zależy od naszych ewentualnych dobrych uczynków, ale jedynie od łaski Bożej: „dostępujemy usprawiedliwienia darmo, z Jego łaski, przez odkupienie, które jest w Chrystusie Jezusie” (por. Rz 3, 24).

W tych słowach św. Paweł wyraża istotę swego nawrócenia, nowe ukierunkowanie swego życia, wynikające z jego spotkania ze zmartwychwstałym Chrystusem. Przed swoim nawróceniem Paweł nie był człowiekiem dalekim od Boga i Jego prawa. Przeciwnie, przestrzegał prawa, był wierny w tym przestrzeganiu aż do fanatyzmu. W świetle spotkania z Chrystusem zrozumiał jednak, że w ten sposób starał się budować samego siebie, swoją własną sprawiedliwość, oraz że z całą tą sprawiedliwością żył dla samego siebie. Rozumiał absolutną konieczność nadania nowego kierunku swemu życiu. I to nowe ukierunkowanie wyrażają jego słowa: „Choć nadal prowadzę życie w ciele, jednak obecne życie moje jest życiem wiary w Syna Bożego, który umiłował mnie i samego siebie wydał za mnie” (Ga 2, 20). Tak więc Paweł nie żyje już dla samego siebie, dla własnej sprawiedliwości. Żyje Chrystusem i z Chrystusem.

Źródło: Audiencja generalna, 08.06.2006 (L’Osservatore Romano 03/2007 s. 28)

Autor: Św. Josemaría Escrivá de Balaguer (1902–1975), kapłan, założyciel Opus Dei

„Oto siewca wyszedł siać”. Ta scena jest aktualna. Teraz również Boski siewca rozsiewa swoje ziarno. Dzieło zbawienia ciągle się dokonuje i Pan chce się nami posłużyć: pragnie, aby chrześcijanie otworzyli dla Jego miłości wszystkie ziemskie drogi; zaprasza nas, żebyśmy swoim nauczaniem i swoim przykładem głosili Boskie orędzie aż po najdalsze zakątki świata. Prosi, aby każdy z nas, jako członek społeczności kościelnej i świeckiej, wiernie wypełniając swoje powinności, był drugim Chrystusem i uświęcał swoją pracę zawodową oraz obowiązki własnego stanu.

Jeśli popatrzymy wokół siebie, na ten świat, który miłujemy, ponieważ jest dziełem Boga, zauważymy, że przypowieść się sprawdza: słowo Jezusa jest płodne, wzbudza w wielu duszach pragnienie oddania się i wierności. Życie i zachowanie tych, którzy służą Bogu, zmieniły historię, a nawet wielu z tych, którzy nie znają Pana, kieruje się – nie wiedząc, być może, o tym – ideałami zrodzonymi z chrześcijaństwa.

Widzimy też, że część ziaren pada na ziemię nieurodzajną albo między ciernie i osty, że istnieją serca, które zamykają się na światło wiary. Ideały pokoju, pojednania, braterstwa są akceptowane i rozgłaszane, lecz nierzadko zaprzeczają im fakty. Niektórzy ludzie bezskutecznie usiłują stłumić głos Boga, uniemożliwiając jego rozprzestrzenianie się przy pomocy bezmyślnej siły lub też broni mniej hałaśliwej, ale chyba okrutniejszej, bo znieczulającej ducha: obojętności.

Źródło: Homilia z 28 maja 1964 r. w „To Chrystus przechodzi”