Day: 25.01.2024

Autor: Św. Bernard z Clairvaux (1091–1153), mnich cysterski, doktor Kościoła

Słusznie, umiłowani bracia, nawrócenie tego, „który jest nauczycielem pogan” (1Tm 2,7) jest świętem, obchodzonym radośnie przez wszystkie ludy. Liczne bowiem są odrośle, które wyrosły z tego korzenia; jak tylko się nawrócił, Paweł stał się narzędziem nawrócenia dla całego świata. Dawniej, kiedy żył jeszcze w ciele, ale nie według ciała (por. Rz 8,5nn), nawrócił wielu do Boga swoim przepowiadaniem; dzisiaj jeszcze, chociaż ma w Bogu szczęśliwsze życie, nie przestaje pracować nad nawróceniem ludzi swoim przykładem, modlitwą i nauczaniem. […]

To święto jest wielkim źródłem dóbr dla tych, którzy je obchodzą. Jakże wpadać w rozpacz, pomimo ogromu naszych win, kiedy słyszy się, że „Szaweł ciągle jeszcze siał grozę i dyszał żądzą zabijania uczniów Pańskich”, ale nagle został zmieniony w „wybrane narzędzie”? (Dz 9,1.15) Kto mógłby powiedzieć, pod ciężarem swego grzechu: „Nie mogę się podnieść, aby prowadzić lepsze życie”, podczas gdy na drodze, gdzie prowadziło go serce spragnione nienawiści, zacięty prześladowca stał się nagle wiernym kaznodzieją? To jedno nawrócenie pokazuje nam w jednym wspaniałym dniu ogrom miłosierdzia Bożego i moc Jego łaski. […]

Oto, moi bracia, doskonały model nawrócenia: „Serce moje jest mocne, Boże, mocne serce moje… Co chcesz, abym uczynił?” (Ps 57,8; Dz 9,6). Słowo krótkie, ale o ileż pełne, żywe, skuteczne i godne wysłuchania! Niech się znajdą ludzie gotowi do takiego doskonałego posłuszeństwa, niech zrezygnują z własnej woli do tego stopnia, że nawet własne serce już do nich nie należy. Niech się znajdą ludzie, którzy w każdej chwili będą szukali nie tego, czego pragną sami, ale tego, czego pragnie Bóg i niech nieustannie Mu mówią: „Panie, co chcesz, abym uczynił?”

Źródło: 1. Kazanie na święto nawrócenia Świętego Pawła 1, 6; PL 183, 359 (© Evangelizo.org)

Autor: Benedykt XVI, papież od 2005 do 2013

Widzieliśmy, jak spotkanie z Chrystusem na drodze do Damaszku w sposób radykalny odmieniło życie Pawła. Ważne jest zatem, byśmy sobie uświadomili, jak wielki wpływ może mieć Jezus Chrystus na życie człowieka, a więc również i na nasze życie. Przyglądając się Pawłowi, możemy sformułować zasadnicze pytanie: jak dochodzi do spotkania człowieka z Chrystusem? I jaką relację to spotkanie rodzi?… Przede wszystkim Paweł pomaga nam zrozumieć absolutnie podstawową i niezastąpioną wartość wiary. Oto co pisze w Liście do Rzymian: „Sądzimy bowiem, że człowiek osiąga usprawiedliwienie na podstawie wiary, niezależnie od pełnienia uczynków wymaganych przez Prawo” (3, 28). I podobnie w Liście do Galatów: „A jednak przeświadczeni, że człowiek osiąga usprawiedliwienie nie dzięki uczynkom wymaganym przez Prawo, lecz jedynie dzięki wierze w Jezusa Chrystusa, my właśnie uwierzyliśmy w Chrystusa Jezusa, by osiągnąć usprawiedliwienie dzięki wierze w Chrystusa, a nie dzięki uczynkom wymaganym przez Prawo, jako że nikt nie osiągnie usprawiedliwienia dzięki uczynkom wymaganym przez Prawo” (2, 16). „Osiągnąć usprawiedliwienie” oznacza stać się sprawiedliwym, czyli być przyjętym przez miłosierną sprawiedliwość Boga, żyć z Nim w komunii i w rezultacie móc kształtować o wiele bardziej autentyczną relację z wszystkimi naszymi braćmi: a to dzięki całkowitemu przebaczeniu naszych grzechów. Otóż, Paweł mówi – bardzo jasno – że ta kondycja życiowa nie zależy od naszych ewentualnych dobrych uczynków, ale jedynie od łaski Bożej: „dostępujemy usprawiedliwienia darmo, z Jego łaski, przez odkupienie, które jest w Chrystusie Jezusie” (por. Rz 3, 24).

W tych słowach św. Paweł wyraża istotę swego nawrócenia, nowe ukierunkowanie swego życia, wynikające z jego spotkania ze zmartwychwstałym Chrystusem. Przed swoim nawróceniem Paweł nie był człowiekiem dalekim od Boga i Jego prawa. Przeciwnie, przestrzegał prawa, był wierny w tym przestrzeganiu aż do fanatyzmu. W świetle spotkania z Chrystusem zrozumiał jednak, że w ten sposób starał się budować samego siebie, swoją własną sprawiedliwość, oraz że z całą tą sprawiedliwością żył dla samego siebie. Rozumiał absolutną konieczność nadania nowego kierunku swemu życiu. I to nowe ukierunkowanie wyrażają jego słowa: „Choć nadal prowadzę życie w ciele, jednak obecne życie moje jest życiem wiary w Syna Bożego, który umiłował mnie i samego siebie wydał za mnie” (Ga 2, 20). Tak więc Paweł nie żyje już dla samego siebie, dla własnej sprawiedliwości. Żyje Chrystusem i z Chrystusem.

Źródło: Audiencja generalna, 08.06.2006 (L’Osservatore Romano 03/2007 s. 28)