Month: maj 2023

Autor: Św. Jan Paweł II (1920-2005), papież

Chrystus, który na Krzyżu „oddał ducha” (por. J 19, 30) jako Syn Człowieczy i Baranek Boży, przychodzi do Apostołów po Zmartwychwstaniu, aby „tchnąć na nich”… Przyjście Pana napełnia radością zebranych: „smutek ich w radość się obraca” (por. J 16, 20) jak On sam im przyrzekł przed swoja Męką. A nade wszystko wypełnia się główna zapowiedź mowy pożegnalnej: zmartwychwstały Chrystus „przynosi” Apostołom Ducha Świętego, dając początek nowemu stworzeniu. Przynosi Go za cenę swojego „odejścia”; podaje im tego Ducha jakby w ranach swojego ukrzyżowania Zmartwychwstały mówi do nich: „Weźmijcie Ducha Świętego!”.

Zachodzi ścisła więź pomiędzy posłaniem Syna a posłaniem Ducha Świętego. Nie ma posłania Ducha Świętego (po grzechu pierworodnym) bez Krzyża i Zmartwychwstania: „jeżeli nie odejdę, Pocieszyciel nie przyjdzie do was” (J 16, 7). Zachodzi też ścisła spójność pomiędzy posłannictwem Ducha Świętego a posłannictwem Syna w dziele Odkupienia. Posłannictwo Syna „wyczerpuje się” niejako w Odkupieniu. Posłannictwo Ducha Świętego „czerpie” z Odkupienia: „z mojego weźmie i wam objawi” (J 16, 15). Odkupienie zostaje w całości dokonane przez Syna jako Pomazańca, który przyszedł i działał w mocy Ducha Świętego, składając na końcu najwyższą ofiarę z siebie na drzewie Krzyża. Równocześnie zaś Odkupienie to jest stale dokonywane w sercach i sumieniach ludzkich – dokonywane w dziejach świata – przez Ducha Świętego, który jest „innym Pocieszycielem”.

Źródło: Encyklika „Dominum et vivificantem”, § 24

Autor: Św. Paweł VI, papież w latach 1963–1978

Kościół rośnie, napełniony pociechą Ducha Świętego, który jest jego duszą. On sprawia, że wierni prawdziwie rozumieją naukę i tajemnicę Chrystusa. Jak w początkach Kościoła, tak i dzisiaj On działa w każdym głosicielu Ewangelii, jeśli tylko poddaje się Jego kierownictwu. On podsuwa mu słowa, jakie tylko On jeden może poddać, a równocześnie usposabia serca słuchaczy, aby otwarli się na przyjęcie Ewangelii i na głoszone Królestwo.

Techniczne środki ewangelizacji są dobre, ale choćby były absolutnie doskonałe, nie zastąpią cichego tchnienia Ducha. Również najlepsze przygotowanie głosiciela nie da wyniku bez Niego. I żadna wymowa nie zdoła poruszyć człowieka bez Jego tchnienia. Ponadto zdobycze socjologii czy psychologii, choć gruntowne, bez Niego okazują się daremne.

Obecnie w Kościele dostrzegamy szczególny czas Ducha Świętego. Wszędzie wierni usiłują nie tylko lepiej Go poznać i pojąć takim, jakim Go objawia Pismo św., ale też oddać się Mu w wielkim rozradowaniu duszy, otwierając się na Jego tchnienie. Bardzo liczni, gromadząc się koło Niego, chętnie poddają się Jego kierownictwu. Jeśli zatem Duch Święty tak wielką rolę odgrywa w życiu Kościoła, to z pewnością największą odgrywa w dziele ewangelizacji. Nie bezpodstawnie i nie przypadkowo początek ewangelizacji przypadł na dzień Pięćdziesiątnicy; stało się to właśnie pod tchnieniem Ducha Świętego.

Można więc powiedzieć, że Duch Święty jest głównym sprawcą w szerzeniu Ewangelii… Również słusznie można twierdzić, że On jest celem i kresem wszelkiej ewangelizacji. On sam bowiem dokonuje swego stworzenia, mianowicie tworzy nową ludzkość, do której ewangelizacja winna zmierzać poprzez ową jedność w różnorodności, do jakiej prowokuje przepowiadanie Ewangelii w społeczności chrześcijańskiej. Ponadto za pośrednictwem Ducha Świętego Ewangelia przenika aż do świata, ponieważ On daje zrozumienie „znaków czasu” — znaków Bożych — które ewangelizacja odkrywa i tłumaczy ich znaczenie w życiu ludzkim.

Źródło: Adhortacja apostolska „Evangelii nuntiandi”, rozd. 7, §75 (© Libreria Editrice Vaticana)

Autor: Św. Hilary (ok. 315–367), biskup Poitiers, doktor Kościoła

„Bóg jest duchem”, mówi Pan do Samarytanki […], ponieważ Bóg jest niewidzialny, niepojęty i nieskończony, dlatego też to nie na żadnej górze ani w świątyni należy mu oddawać cześć (J 4,21–24). „Bóg jest duchem”, a duch nie może być ograniczony ani nie mieści się w dłoni. Przez swoją naturę jest wszędzie, nie ma miejsca, gdzie by Go nie było, wypełnia wszystkie rzeczy. Dlatego też należy oddawać Mu cześć w Duchu Świętym, Bogu, który sam jest duchem […].

Apostoł Paweł mówi to samo: „Pan zaś jest Duchem, a gdzie jest Duch Pański – tam jest wolność” (2 Kor 3,17). […] Niech więc ustaną wszelkie spory nie uznające Ducha. Duch Święty jest jeden, wszędzie, dający światło wszystkim patriarchom, prorokom i wszystkim, którzy przyczynili się do spisania Prawa. Natchnął Jana Chrzciciela już w łonie jego matki. Wreszcie, został on dany apostołom i wszystkim wierzącym, aby poznali prawdę, która jest im dana dzięki łasce.

Jakie są dzieła Ducha Świętego w nas? Słuchajmy słów Pana: „Jeszcze wiele mam wam do powiedzenia, ale teraz (jeszcze) znieść nie możecie. Pożyteczne jest dla was moje odejście. Bo jeżeli nie odejdę, Pocieszyciel nie przyjdzie do was. A jeżeli odejdę, poślę Go do was. […] Duch Prawdy, doprowadzi was do całej prawdy” (J 16,7–13). W tych słowach objawiona nam została wola Posyłającego, zarówno natura, jak i rola tego, którego nam daje. Gdyż nasza słabość uniemożliwia nam poznanie Ojca i Syna, trudno jest pojąć tajemnicę wcielenia Boga. Dar Ducha Świętego, który jest naszym sojusznikiem przez swoje wstawiennictwo, przynosi nam światło […].

Ponieważ ten wyjątkowy dar jest w Chrystusie obfitą ofiarą dla nas wszystkich. Nie brakuje go nigdzie, jest dany każdemu według tego, ile chce on przyjąć. Ten Duch Święty zamieszkuje wśród nas, aż do wypełnienia czasów. Jest naszym pocieszeniem w oczekiwaniu, jest gwarancją dóbr, których w nadziei oczekujemy, jest światłem naszych dusz, ich blaskiem.

Źródło: Trójca, 2, 31–35 (trad. cf DDB 1981, t.1, p. 88s et Bouchet, Lectionnaire, p. 221)

Autor: Św. Jan Maria Vianney (1786-1859), kapłan, proboszcz z Ars

Ci, których prowadzi Duch Święty, mają sprawiedliwe myśli. Oto dlaczego jest tylu ignorantów, którzy wiedzą więcej niż mędrcy. Kiedy człowiek jest prowadzony przez Boga, który jest jego mocą i światłem, nie może się mylić. Duch Święty jest Światłem i Mocą. To On uczy nas rozróżniać to, co prawdziwe od tego, co fałszywe, dobro od zła.

Dobry Bóg, posyłając nam Ducha Świętego, zachował się wobec nas jak wielki król, który mianuje swojego ministra odpowiedzialnym za pokierowanie swoim poddanym, mówiąc: “Będziesz towarzyszył temu człowiekowi wszędzie i przyprowadzisz go do mnie bezpiecznie”. Jak wspaniale iść w towarzystwie Ducha Świętego! On jest dobrym przewodnikiem.

Duch Święty prowadzi nas jak matka swoje dwuletnie dziecko za rączkę. Jak osoba prowadząca niewidomego. Trzeba nam codziennie rano powtarzać: “Boże mój, poślij mi Ducha Świętego, który nauczy mnie, kim jestem i kim Ty jesteś…”. Dusza, która ma Ducha Świętego rozkoszuje się wybornym smakiem modlitwy – nigdy nie traci świętej Obecności Bożej.

Źródło: Myśli wybrane świętego Proboszcza z Ars (J. Frossard; Éds Téqui 1999, p. 67, rev.)