Month: maj 2023

Autor: Bł. Maria Eugeniusz od Dzieciątka Jezus (1894–1967) karmelita, założyciel Instytutu Notre–Dame de Vie

W swojej modlitwie kapłańskiej przed męką Chrystus Jezus kieruje tylko jedną prośbę do swoich apostołów i do tych, którzy uwierzą w ich słowo: aby stanowili z Nim jedno, tak jak On i Jego Ojciec stanowią jedno (J 17,21), aby mogli oglądać Jego chwałę (J 17,24). Chrystus Jezus żąda tego jako ceny swojej ofiary. Ta jedność jest celem Wcielenia i Odkupienia. Jest ona niezbędna dla naszych dusz i dla Kościoła […] Kościół jest Chrystusem rozprzestrzenionym lub Chrystusem wylanym w swoich członkach. Przedłuża go, dostarczając mu dodatkowych człowieczeństw, w których rozprzestrzenia bogactwa swojej łaski i przez które kontynuuje swoją kapłańską misję tutaj na ziemi. Boska łaska, która może przyjść do nas tylko od Chrystusa, wiąże nas z Chrystusem i czyni nas Chrystusem. W ten sposób jesteśmy Chrystusowi, a Chrystus jest Boży. […]

Taki jest Boży plan wobec nas i cele, które chce wypełnić w nas i przez nas. Albo będziemy z Chrystusa, albo nie będziemy mieli nadprzyrodzonego życia; albo będziemy Synami ze Słowem Wcielonym w Trójcy Świętej, albo zostaniemy wykluczeni z królestwa niebieskiego. Prawdy te powinny być nie tylko pokarmem dla naszej kontemplacji. Ponieważ nakazują one całe Boskie dzieło Odkupienia i organizację Kościoła, muszą przewodniczyć współpracy, która jest od nas wymagana w tym Boskim dziele. Te wzniosłe prawdy są jednymi z najbardziej praktycznych dla życia duchowego i apostolstwa.

Źródło: Dobry Jezus (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Teresa od Dzieciątka Jezus (1873-1897), karmelitanka, doktor Kościoła

O mój Boże, chciałabym móc Ci powiedzieć: „Jam Ciebie wsławiła na ziemi; dokonałam dzieła, któreś mi zlecił; objawiłam imię Twoje tym, których mi dałeś… Ojcze, chcę, ażeby ci, których mi dałeś, byli ze mną tam, gdzie ja będę, i żeby świat poznał, że umiłowałeś ich tak, jakoś i mnie umiłował” (J 17,4nn). Oto Panie, co pragnę powtarzać za Tobą, zanim ulecę w Twoje ramiona. Czy może jest to zuchwalstwem? Ależ nie, wszak od dawna pozwoliłeś mi być śmiałą wobec Ciebie. Jak ojciec syna marnotrawnego powiedział do swego pierworodnego, tak Ty rzekłeś do mnie: „Wszystko moje do ciebie należy” (Łk 15,31). Moimi są zatem Twoje słowa, o Jezu, i mogę posługiwać się nimi, by sprowadzać na dusze złączone ze mną łaski Ojca Niebieskiego…

Miłość Twoja uprzedziła mnie od dzieciństwa, wzrastała wraz ze mną, a teraz jest przepaścią, której głębokości zmierzyć nie zdołam. Miłość przyciąga miłość, toteż, mój Jezu, moja wzlatuje ku Tobie; chciałaby wypełnić przepaść, która ją przyciąga, ale niestety! Nie jest to nawet kropla rosy zagubiona w oceanie! By kochać Ciebie tak, jak Ty mnie miłujesz, trzeba mi zapożyczyć Twojej własnej miłości; jedynie wtedy znajdę ukojenie. O mój Jezu, być może, iż się łudzę, ale zdaje mi się, że żadnej duszy nie mógłbyś napełnić miłością przerastającą tę, którą mnie napełniłeś; oto dlaczego mam śmiałość prosić Cię, byś umiłował tych, których mi dałeś, jako i mnie miłujesz. Jeśli kiedyś w Niebie odkryję, że kochałeś kogoś więcej niż mnie, będę się radować, już dziś bowiem widzę, że te dusze bardziej niż ja zasłużyły na Twoją miłość; niemniej tu na ziemi nie jestem w stanie pojąć większego bezmiaru miłości niż ten, jakim spodobało Ci się mnie obdarzyć za darmo, bez żadnej zasługi z mej strony.

Źródło: Dzieje duszy, C 34-35

Autor: Św. Hieronim ze Strydonu (347-420), kapłan, tłumacz Biblii, doktor Kościoła

„Czciciele próżnych marności utracą miłosierdzie dla nich” (por. Jon 2,9 LXX). Bóg jest miłosierny z natury, gotów uratować, dzięki łaskawości, tych, których nie może uratować przez sprawiedliwość. Ale my, z powodu naszych przywar, marnujemy i tracimy przygotowane miłosierdzie, ofiarujące się samo z siebie… Chociaż Miłosierdzie jest obrażane, to znaczy, sam Bóg, ponieważ „Pan jest dobry i miłosierny, cierpliwy i pełen litości” (por. Ps 145,8 LXX), jednakże ono nie opuszcza tych, którzy oddają się próżności, nie przeklina ich, ale czeka, aż powrócą, chociaż rozmyślnie porzucają miłosierdzie, które jest tuż przed nimi…

„Ale ja złożę Tobie ofiarę, z głośnym dziękczynieniem. Spełnię to, co ślubowałem, na znak zabawienia” (por. Jon 2,10 LXX). Ja, który zostałem pożarty dla zbawienia wielu, złożę Ci ofiarę z dziękczynieniem, ofiarując sam siebie. Ponieważ „Chrystus bowiem został złożony w ofierze jako nasza Pascha” (1 Kor 5,7). Prawdziwy arcykapłan i baranek, ofiarował się za nas. -Złożę Ci dziękczynienie, mówi, jak złożyłem Ci dziękczynienie słowami: „Wysławiam Cię, Ojcze, Panie nieba i ziemi” (por. Mt 11,25) i spełniam śluby, które złożyłem dla zbawienia wszystkich, aby „nic, co mi dałeś, nie zginęło na wieki” (por. J 6,39).

Widzimy to, co w swojej Męce Pan obiecał dla naszego zbawienia. Nie czyńmy Jezusa kłamcą i bądźmy czyści i oderwani od wszelkiego grzechu, aby nas ofiarował Bogu, dla którego nas przeznaczył.

Źródło: O Jonaszu, II 2,9 (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Augustyn (354 – 430), biskup Hippony (Afryka Północna) i doktor Kościoła

Słuchajcie wszyscy, Żydzi i niewierni; słuchajcie, wszystkie królestwa ziemi! Nie przeszkadzam waszemu panowaniu na tym świecie, „Królestwo moje nie jest z tego świata” (J 18,36). Nie bójcie się więc tą obawą, która ścisnęła Herodem, kiedy oznajmiono mu me narodziny… Nie – mówi Zbawiciel – „Królestwo moje nie jest z tego świata”. Chodźcie wszyscy do Królestwa, które nie jest z tego świata; chodźcie przez wiarę; niech obawa nie czyni was okrutnymi. Prawdą jest, że w proroctwie Syn Boży mówi o Ojcu: „Przecież Ja ustanowiłem sobie króla na Syjonie, świętej górze mojej” (Ps 2,6). Ale ten Syjon i ta góra nie są z tego świata.

Czym właściwie jest Jego Królestwo? To ci, którzy wierzą w Niego, ci, którym mówi: „Wy nie jesteście ze świata, jak i Ja nie jestem ze świata”. A jednak pragnie, by byli w świecie; prosi swego Ojca: „Nie proszę, abyś ich zabrał ze świata, ale byś ich ustrzegł od złego”. Bo nie powiedział: „Moje Królestwo nie jest na tym świecie”, ale „Gdyby królestwo moje było z tego świata, słudzy moi biliby się, abym nie został wydany”(J 18,36).

Rzeczywiście, jego Królestwo jest naprawdę tutaj na ziemi aż do końca świata; aż do żniw chwast rośnie z dobrym ziarnem (Mt 13,24nn)… Jego Królestwo nie jest stąd, bo On jest jak podróżnik w tym świecie. Tym, nad którymi panuje, mówi: „Wy nie jesteście ze świata, bo Ja was wybrałem sobie ze świata”(J 15,19). Oni byli zatem z tego świata, kiedy jeszcze nie byli Jego Królestwem i należeli do księcia tego świata (J 12,3)… Ci wszyscy, którzy narodzili się z rodu Adama – grzesznika, należą do tego świata; a ci, którzy zostali odnowieni w Jezusie Chrystusie, należą do jego Królestwa i nie są już z tego świata. „On uwolnił nas spod władzy ciemności i przeniósł do królestwa swego umiłowanego Syna” (Kol 1,13).

Źródło: Kazania do Ewangelii św. Jana, nr 115 (© Evangelizo.org)