Month: maj 2023

Autor: Naśladowanie Jezusa Chrystusa, traktat duchowy z XV w.

Moglibyśmy cieszyć się pełnym pokojem, gdybyśmy nie zajmowali się ciągle tym, co do nas nie należy, co kto powiedział lub zrobił. Jak może trwać w pokoju ktoś, kto nieustannie miesza się do cudzych spraw? Kto na zewnątrz szuka rozrywki? Kto niewiele i rzadko skupia się w sobie? Błogosławieni prości, albowiem oni osiągną pokój. Dlaczego niektórzy święci byli tak doskonali i tak skupieni? Bo starali się tak siebie umartwić, by zdławić w sobie wszystkie ziemskie pragnienia i dzięki temu mogli całym żarem serca przylgnąć do Boga i uzyskać prawdziwą wolność ducha. My zaś ciągle jeszcze zajmujemy się własnymi uczuciami i nazbyt troszczymy się o to, co przemija… Rzadko udaje nam się pokonać choć jedną naszą wadę i nie ma w nas żarliwości codziennego doskonalenia się, jesteśmy chłodni albo letni.

Gdybyśmy całkowicie umarli dla siebie samych, a mniej byli wewnętrznie uwikłani, moglibyśmy pojmować nawet rzeczy Boże i doświadczać kontemplacji. Jedyną i największą naszą przeszkodą jest to, że nie jesteśmy wolni od uczuć i pożądań i nie próbujemy nawet wstąpić na drogę doskonałości świętych. Wystarczy najmniejsza przeszkoda, a od razu załamujemy się i szukamy wytchnienia u ludzi. Jeśli tylko jak dzielni rycerze spróbujemy trwać w boju, to na pewno ujrzymy, jak z góry Pan śpieszy nam z pomocą. On jeden bowiem potrafi wesprzeć walczących i tych, którzy ufają Jego łasce… O, gdybyś wiedział jaki spokój cię ogarnie, jaką radość sprawisz innym, to troszczyłbyś się bardziej o duchowe doskonalenie się.

Źródło: Księga 1, rozdz. 11 (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Jan XXIII (1881-1963), papież

Wszystkim bowiem, którzy opowiedzieli się za Chrystusem, przystoi jak najbardziej… stać się w świecie jakby iskrami światła, zarzewiem miłości i zaczynem wspólnoty (Mt 5,14;13,33). Osiągną to tym pełniej, im ściślej będą zjednoczeni z Bogiem. Nie będzie pokoju w powszechnej społeczności ludzkiej, jeśli nie zakorzeni się on głęboko w sercu każdego człowieka, to znaczy, jeśli każdy nie zechce we własnym wnętrzu porządku nakazywanego przez Boga… Jest to bowiem rzecz tak wspaniała i wzniosła, że człowiek, nawet pełen najlepszej woli, nie jest w stanie tego dokonać w oparciu wyłącznie o swe własne siły. Konieczna jest bowiem pomoc samego Boga, aby społeczność ludzka stała się możliwie najlepszym odbiciem Królestwa Bożego…

Chrystus, przez ogrom Swych cierpień i śmierć unicestwił grzech – źródło i zarzewie niezgody, nędzy i nierówności…: „On bowiem jest naszym pokojem… A przyszedłszy, zwiastował pokój wam, którzyście daleko, i pokój tym, którzy blisko” (Ef 2,14nn). W odprawianych podczas tych dni świętych obrzędach wielkanocnych rozbrzmiewa ten sam głos: „Powstawszy Jezus Pan nasz, stojąc pośrodku uczniów swoich, powiedział: Pokój wam, Alleluja – uradowali się uczniowie ujrzawszy Pana” (por. J 20,19nn). Chrystus zatem przyniósł nam pokój i pokój pozostawił: „Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam. Nie tak, jak daje świat”.

Módlmy się więc gorąco do Boskiego Odkupiciela o pokój, jaki nam przyniósł. Niech On sam usunie z serc ludzkich wszystko, co może ten pokój naruszyć, i niech uczyni wszystkich świadkami prawdy, sprawiedliwości i miłości braterskiej. Niech ponadto oświeci Swym światłem umysły przywódców narodów… Niech Chrystus nakłoni wolę wszystkich ludzi do zburzenia dzielącej ich zapory, do umocnienia więzi wzajemnej miłości, do zrozumienia innych, do przebaczenia wreszcie tym, którzy wyrządzili im krzywdę. Niech pod Jego działaniem i przewodnictwem wszystkie narody połączy więź braterstwa i niech wśród nich rozkwita i panuje bezustannie tak bardzo upragniony pokój.

Źródło: Encyklika „Pacem in Terris” § 164-171 (© Libreria Editrice Vaticana)

Autor: Św. Padre Pio z Pietrelciny (1887-1968), kapucyn

Duch Boży jest duchem pokoju, nawet w czasie naszych najpoważniejszych zaniedbań daje nam odczuć spokojny ból, pokorny i ufny, spowodowany właśnie Jego miłosierdziem. Na przeciwnym biegunie duch zła drażni, pozbawia nadziei. Daje nam odczuć, w naszych zaniedbaniach, rodzaj gniewu przeciw nam, a jednak to właśnie wobec nas samych mamy najpierw praktykować miłość. Jeśli jesteś zatem dręczony przez pewne myśli, to wzburzenie nigdy nie pochodzi od Boga, ale od diabła, bo Bóg, będąc duchem pokoju, daje ci pogodę.

Źródło: AdFP, 549 (© Evangelizo.org)

Autor: Benedykt XVI, papież od 2005 do 2013

Na starożytnym Wschodzie istniał zwyczaj, że królowie określali samych siebie jako pasterzy ludu. Był to wizerunek ich władzy, wizerunek cyniczny: traktowali oni narody jak owce, którymi pasterz może rozporządzać wedle swej woli. Tymczasem Pasterz wszystkich ludzi, Bóg żywy, sam stał się Barankiem, stanął po stronie owiec, po stronie pogardzanych i zabijanych. W ten właśnie sposób objawia się jako prawdziwy pasterz: „Ja jestem dobrym pasterzem. Życie moje oddaję za owce” (J 10, 14-15).

To nie władza odkupia, lecz miłość! Taki jest znak Boga: On sam jest Miłością. Ileż razy chcielibyśmy, aby Bóg wyraźniej objawił swoją potęgę. Aby mocno uderzył, pokonał zło i stworzył lepszy świat. Wszystkie ideologie służące władzy usprawiedliwiają się w ten sposób, usprawiedliwiają destrukcje tego, co sprzeciwia się postępowi i wyzwoleniu ludzkości. Cierpimy z powodu cierpliwości Boga. A jednak wszyscy potrzebujemy Jego cierpliwości. Bóg, który stał się Barankiem, mówi nam, że świat zostaje zbawiony przez Ukrzyżowanego, a nie przez krzyżujących. Cierpliwość Boga odkupia świat, a niecierpliwość ludzi go niszczy.

Źródło: Homilia wygłoszona podczas mszy inauguracyjnej pontyfikatu.

Autor: Św. Cyryl z Aleksandrii (380-444), biskup i doktor Kościoła

Charakterystyczną cechą owiec Chrystusa jest ich zdolność do słuchania, do posłuszeństwa, podczas gdy obce owce wyróżniają się swoim brakiem uległości. Słowo „słuchać” pojmujemy w sensie zgody na to, co zostało powiedziane. I ci, którzy słuchają, są znani Bogu, ponieważ „być znanym” oznaczy być zjednoczonym z Nim. Nie ma nikogo, kogo by Bóg nie znał. Kiedy zatem Chrystus mówi: „Znam moje owce”, pragnie powiedzieć: „Przyjmę je i zjednoczą ze sobą w sposób trwały i mistyczny”. Można powiedzieć, że stając się człowiekiem, spokrewnił się ze wszystkimi ludźmi, przyjmując ich naturę. Wszyscy jesteśmy zjednoczeni z Chrystusem ze względu na Jego wcielenie. Ale ci, którzy nie zachowują podobieństwa ze świętością Chrystusa, stają się Mu obcy…

„Moje owce idą za Mną” – mówi Chrystus. Dzięki łasce Bożej bowiem wierzący kroczą śladami Chrystusa. Nie poddają się przepisom starego Prawa, które było zapowiedzią, ale, dzięki łasce, idą za zaleceniami Chrystusa i wzniosą się na Jego wysokość, zgodnie z powołaniem dzieci Bożych. Kiedy Chrystus wstępuje do nieba, oni też tam za Nim idą.

Źródło: Komentarze do Ewangelii św. Jana 7, 10, 26; PG 74, 20 (© Evangelizo.org)