Autor: Św. Cyryl Jerozolimski (ok. 315 – 386), biskup Jerozolimy, doktor Kościoła

Ponieważ boskich Pismach wiele różnych rzeczy napisano o „duchu” i należy się obawiać, że niewiedza prowadzi niekiedy do nieporozumienia, ponieważ nie wiadomo, o jakim duchu wspomina tekst biblijny, dobrze jest […] ugruntować swoją wiedzę na temat rodzaju ducha, którego Pismo Święte uznaje za Świętego. […] Wiele rzeczy nazywa się „duchem”. Bo i anioł jest nazwany duchem, i dusza nasza jest nazwana duchem, i ten wiatr, który wieje, jest nazwany duchem, i wielka cnota jest nazwana duchem, […] nawet diabeł, nasz przeciwnik, jest nazwany duchem. […] Wobec tych różnych znaczeń należy uważać, aby nie pomylić jednego z drugim z powodu wieloznaczności.

O naszej duszy w istocie Pismo Święte mówi: „Duch (tchnienie) go opuści, a on (człowiek) wraca do swej ziemi” (Ps 146,4). I o tej samej duszy mówi: „Ten, który ducha tchnął we wnętrze człowieka” (Za 12,1). O aniołach mówi w psalmach: „Ten, który czyni swoich aniołów duchami, a swoje sługi płomieniami ognistymi” (Ps 104,4). Co do wiatru, to mówi: „Wiatr wschodni druzgoce okręty z Tarszisz” (Ps 47,8) i „jak drżą od wichru drzewa w lesie” (Iz 7,2); oraz „ogień, grad, śnieg, mgła, gwałtowny huragan” (Ps 148,8).

O dobrym nauczaniu mówi sam Pan: „Słowa, które Ja wam powiedziałem, są duchem i są życiem” (J 6,63), czyli mają naturę duchową. Duch Święty nie przemawia językiem, ale jako żywa osoba udziela się, by przemawiać mądrością, a wtedy to On sam przemawia i wspomaga.

Źródło: Katechezy chrzcielne nr 16,13 (© Evangelizo.org)