Autor: Liturgia łacińska

Sław, języku, bój chwalebny,

Dzieje walki niezrównanej,

I opiewaj triumf krzyża

Hymnem pełnym uwielbienia,

Na nim bowiem Odkupiciel

Był zabity, lecz zwyciężył.

Gdy praojciec zbuntowany

Wziął w swe usta zgubny owoc,

Uległ śmierci w nim ukrytej;

Wtedy Stwórca się zmiłował,

Wybierając nowe drzewo,

By dawnego zniszczyć skutki.

Postanowił Bóg wszechmocny

Dla ratunku wszystkich ludzi,

Aby szatan, ojciec kłamstwa,

Był zwiedziony swym podstępem;

To zaś, czym nas wróg poraził,

Było naszym uzdrowieniem.

Kiedy czas już się wypełnił

I nastała pora święta,

Ojciec posłał swego Syna,

Stworzyciela całej ziemi,

Który z łona dziewiczego

W ludzkiej zrodził się postaci.

On, przeżywszy między nami

Jako człowiek lat trzydzieści,

Z własnej woli przyjął mękę;

Wypełniając zbawcze dzieło,

Na krzyżowej zawisł belce.

Jak baranek przebłagalny.

Cześć niech będzie Bogu Ojcu

I Synowi Jedynemu

Razem z Duchem równym Obu;

Chwała Bogu w Trójcy Świętej,

Który darzy nas i chroni

Swoją łaską miłosierną. Amen.

Źródło: Hymn jutrzni Wielkiego Piątku – „Pange, lingua, gloriosi”