Day: 10.09.2022

Autor: Św. Hilary (ok. 315-367), biskup Poitiers, doktor Kościoła

„Jeżeli Pan domu nie zbuduje, na próżno się trudzą ci, którzy go wznoszą” (s 127,1). „Jesteście świątynią Boga i Duch Boży mieszka w was”(1 Kor 3,16). Ten dom i ta świątynia, napełnione nauczaniem i łaskami Boga, ten przybytek, który zawiera świętość serca Boga, otrzymał takie świadectwo: „Twoja świątynia jest święta, wspaniała sprawiedliwością” (Ps 65,6 Wlg). Świętość, sprawiedliwość i czystość człowieka są świątynią Boga.

Ten dom musi więc być zbudowany przez Boga. Budynek wzniesiony przez ludzi nie trwa długo; to, co jest ustanowione przez doktryny tego świata, jest zawodne; nasze próżne prace i nasza troskliwość są nieużytecznymi strażnikami. Trzeba więc budować inaczej, w inny sposób zachować ten dom. Nie trzeba zakładać na ziemi, na nietrwałych piaskach; trzeba położyć fundamenty na prorokach i apostołach.

Należy je wznosić z żywymi kamieniami, podeprzeć kamieniem węgielnym, budować stopniowo, aż do człowieka doskonałego i do miary wielkości ciała Chrystusa (1 P 2,5; Ef 2,20; 4,12-13). Trzeba następnie ten dom udekorować blaskiem i pięknem łask duchowych. Jeśli będzie tak budowany przez Boga, to znaczy według Jego nauki, to się nie zawali. I rozciągnie się w kilka domów, bo to, co buduje wiernego, przynosi korzyść każdemu z nas, dla upiększenia i wzrostu błogosławionego miasta

Źródło: Komentarz do psalmu 127 (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Ireneusz z Lyonu (ok. 130 – ok. 208), biskup, teolog, męczennik

Przepowiadanie Kościoła ma w sobie niewzruszoną trwałość pod wszystkimi względami. Jest ono wierne sobie i korzysta ze świadectwa proroków, apostołów i wszystkich uczniów. To świadectwo zawiera „początek, środek i koniec”, całość Bożego zamiaru, niezawodnie uporządkowanego dla zbawienia człowieka, i daje podwaliny naszej wierze. Odtąd zachowujemy troskliwie tę wiarę, którą otrzymaliśmy od Kościoła… Bo to Kościołowi został powierzony „dar Boży” (J 4, 10) – tak jak tchnienie życia powierzone zostało Adamowi (Rdz 2, 7) – ażeby wszyscy członkowie Kościoła mieli w nim udział i byli nim ożywieni. W Kościele została zdeponowana komunia z Chrystusem, to znaczy Duch Święty, zadatek daru nieskazitelności, potwierdzenie naszej wiary i drabina naszej wspinaczki do Boga. Święty Paweł pisze: „ustanowił Bóg w Kościele najprzód apostołów, po wtóre proroków, po trzecie nauczycieli,” i całą resztę, przez działanie Ducha (1 Kor 12, 28.11).

Bo tam, gdzie jest Kościół, jest również Duch Boży; a tam ,gdzie jest Duch Boży, tam jest Kościół i wszelka łaska. A Duch jest Prawdą (1 J 5, 6). Dlatego też ci, którzy się z niego wykluczają, nie otrzymują pokarmu z piersi ich Matki, który daje życie, i nie czerpią z czystego źródła, które wypływa z ciała Chrystusa (J 7, 37) ale „wykopują sobie cysterny, cysterny popękane”(Jr 2, 13)… Stawszy się obcymi wobec prawdy, jest tragicznym fakt, że trwają w błędzie, który ich zniewala i że nie mają umocnionej doktryny, skoro wolą rozprawiać, a nie być uczniami prawdy. Gdyż nie są ustanowieni na jedynej Skale, ale na piasku.

Źródło: Przeciw herezjom III, 24, 1-2