Month: maj 2020

Autor: Św. Maksym Wyznawca (ok 580-662), mnich i teolog

Prawo łaski naucza bezpośrednio tych, których prowadzi, jak naśladować samego Boga, który tak nas umiłował, bardziej niż siebie samego — o ile można powiedzieć (a było to wtedy, gdy byliśmy Jego przeciwnikami z powodu grzechu), że bez żadnej zmiany przyszedł do naszego bytu, chociaż jest ponad wszelkim bytem, że stał się człowiekiem, że chciał stać się jednym z ludzi i nie odmówił przyjęcia na siebie naszego skazania.

O ile dla naszego zbawienia stał się człowiekiem, o tyle dzięki łasce ubóstwił nas, abyśmy nie tylko nauczyli się przywiązywać naturalnie jedni do drugich i kochać się wzajemnie duchowo, jak kochamy samych siebie, ale także jak troszczyć się w sposób boski o siebie wzajemnie, bardziej niż o nas samych i dać świadectwo tej miłości wybierając dobrowolnie, dzięki cnocie, śmierć za innych. Ponieważ Chrystus powiedział, że nie ma innej miłości, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich (J 15,13).

Prawo łaski jest powodem, który, ponad naturą, prowadzi do ubóstwienia, przekształcając niewzruszenie naturę, pokazując naturze ludzkiej, jakby na obrazie, model, który przewyższa istotę i naturę, oferując nieustanność wiecznie szczęśliwego bytu. Szanować bliźniego jak siebie samego to zatroszczyć się tylko o życie w jestestwie: to właściwe życiu naturalnemu. Kochać bliźniego jak siebie samego to, dzięki cnocie, czuwać nad życiem bliźniego bardziej niż nad sobą i to jest właściwe prawu łaski.

Źródło: Centurie o teologii VII, nr 12-14 (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Franciszek z Asyżu (1182-1226), założyciel Braci Mniejszych

Jak szczęśliwi i błogosławieni są ci, którzy miłują Boga i czynią tak, jak sam Pan mówi w Ewangelii: „Będziesz miłował Pana Boga twego z całego serca i całym umysłem, a bliźniego twego jak samego siebie” (por. Mt 22, 37. 39). Miłujmy więc Boga i uwielbiajmy Go czystym sercem i czystym umysłem…

I kochajmy bliźnich jak siebie samych (por. Mt 22, 39). A jeśli kto nie chce kochać ich tak jak siebie, niech im przynajmniej nie wyrządza zła, lecz niech im czyni dobrze. Ci zaś, którzy otrzymali władzę sędziowską, niech sądzą z miłosierdziem, tak jak sami pragną otrzymać miłosierdzie od Pana…. Miejmy więc miłość i pokorę; i dawajmy jałmużnę, bo ona oczyszcza dusze z brudów grzechowych (por. Tb 4, 11; 12, 9). Ludzie bowiem tracą wszystko, co zostawiają na tym świecie, zabierają jednak ze sobą wynagrodzenie za miłość i jałmużny, jakich udzielali; otrzymają za nie od Pana nagrodę i odpowiednią zapłatę…

A na tych wszystkich i te wszystkie, które będą to czynić i wytrwają aż do końca, spocznie Duch Pański (por. Iz 11, 2) i uczyni w nich mieszkanie i miejsce pobytu (por. J 14, 23). I będą synami Ojca niebieskiego (por. Mt 5, 45), którego dzieła czynią. I są oblubieńcami, braćmi i matkami Pana naszego Jezusa Chrystusa… O, jakże chwalebna i święta, i wielka to rzecz: mieć w niebie Ojca! O, jak świętą jest rzeczą mieć pocieszyciela, tak pięknego i podziwu godnego oblubieńca! O, jak świętą i cenną jest rzeczą mieć tak miłego, pokornego, darzącego pokojem, słodkiego i godnego miłości, i ponad wszystko upragnionego brata i syna, który życie swoje oddał za owce swoje (por. J 10, 15) i modlił się za nami do Ojca, mówiąc: „Ojcze święty, zachowaj w imię Twoje tych, których Mi dałeś (J 17, 11)… I chcę Ojcze, aby i oni byli ze Mną tam, gdzie Ja jestem, żeby oglądali chwałę moją (J 17, 24) w królestwie Twoim” (Mt 20, 21).

Źródło: List do wiernych, 2-3

Autor: Tertulian (ok. 155 – ok. 220), teolog

Spośród swoich uczniów, Chrystus szczególnie powołał niektórych, aby głosili Dobrą Nowinę wszystkim ludom. Kiedy jeden z nich się odłączył, nakazał jedenastu pozostałym, w chwili powrotu do Ojca po zmartwychwstaniu, iść i nauczać narody, chrzcząc je w Ojcu, Synu i Duchu Świętym (Mt 28,19).

Natychmiast apostołowie – co oznacza „posłani” – wybrali losowo Macieja, jako dwunastego na miejsce Judasza, wedle proroctwa zawartego w psalmie Dawidowym (109,8). Otrzymali, z mocą obiecaną Ducha Świętego, dar czynienia cudów i przemawiania językami. Najpierw w Judei zaświadczyli o wierze w Jezusa Chrystusa i założyli tam kościoły. Stamtąd wyruszyli na cały świat, aby rozprzestrzenić wśród narodów tę samą naukę i taką samą wiarę…

Jakie było to nauczanie apostołów? Co objawił im Chrystus? Powiedziałbym, że nie należy szukać inaczej jak prze te same kościoły, które apostołowie osobiście założyli, głosząc naukę głosem i pismem. Jeśli to jest prawdą, to niezaprzeczalnie każda nauka, która jest zgodna z tymi apostolskimi kościołami, matkami i źródłami wiary, powinna być uważana za prawdziwą, ponieważ zawiera to, co kościoły otrzymały od apostołów Chrystusa, a Chrystus od Boga.

Źródło: Przeciw wszystkim herezjom, 20-21; CCL 1, 201-203 (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Jan Chryzostom (ok. 345-407), kapłan w Antiochii, potem biskup Konstantynopola, doktor Kościoła

„Wtedy Piotr w obecności braci tak przemówił” (Dz 1,15nn). Przemawia jako pierwszy, i jak zwykle, pełen gorliwości ten pierwszy wśród Apostołów: „Bracia, trzeba nam wybrać spośród… tych, którzy towarzyszyli nam przez cały czas”. Popatrz, jak chce, aby to byli świadkowie naoczni; bardzo się o to troszczył, chociaż Duch Święty miał zstąpić. „Jeden z tych, którzy towarzyszyli nam przez cały czas, kiedy przebywał z nami Pan Jezus”. Zaznacza tu, że oni mieszkali z Nim i że nie byli zwyczajnymi uczniami. Od początku bowiem wielu postępowało za Nim… „Trzeba więc, aby jeden z tych, którzy przebywali z nami aż do dnia, w którym Jezus został wzięty do nieba, stał się razem z nami świadkiem Jego zmartwychwstania”.

Nie powiedział: „świadkiem innych spraw”, ale tylko „świadkiem zmartwychwstania”. Albowiem wiarygodniejszym był ten, kto mógł powiedzieć: „Ten, który jadł, pił, i został ukrzyżowany, ten sam zmartwychwstał”. Nie trzeba więc było być świadkiem ani przeszłości, ani przyszłości, ani znaków, ale tylko zmartwychwstania. Tamte bowiem wydarzenia były jawne i wszyscy o nich mówili, zmartwychwstanie zaś dokonało się potajemnie i było znane tylko im samym.

Źródło: Trzecia homilia do Dziejów Apostolskich (© Evangelizo.org)