Autor: Św. Maksym Wyznawca (ok 580-662), mnich i teolog

Prawo łaski naucza bezpośrednio tych, których prowadzi, jak naśladować samego Boga, który tak nas umiłował, bardziej niż siebie samego — o ile można powiedzieć (a było to wtedy, gdy byliśmy Jego przeciwnikami z powodu grzechu), że bez żadnej zmiany przyszedł do naszego bytu, chociaż jest ponad wszelkim bytem, że stał się człowiekiem, że chciał stać się jednym z ludzi i nie odmówił przyjęcia na siebie naszego skazania.

O ile dla naszego zbawienia stał się człowiekiem, o tyle dzięki łasce ubóstwił nas, abyśmy nie tylko nauczyli się przywiązywać naturalnie jedni do drugich i kochać się wzajemnie duchowo, jak kochamy samych siebie, ale także jak troszczyć się w sposób boski o siebie wzajemnie, bardziej niż o nas samych i dać świadectwo tej miłości wybierając dobrowolnie, dzięki cnocie, śmierć za innych. Ponieważ Chrystus powiedział, że nie ma innej miłości, gdy ktoś życie swoje oddaje za przyjaciół swoich (J 15,13).

Prawo łaski jest powodem, który, ponad naturą, prowadzi do ubóstwienia, przekształcając niewzruszenie naturę, pokazując naturze ludzkiej, jakby na obrazie, model, który przewyższa istotę i naturę, oferując nieustanność wiecznie szczęśliwego bytu. Szanować bliźniego jak siebie samego to zatroszczyć się tylko o życie w jestestwie: to właściwe życiu naturalnemu. Kochać bliźniego jak siebie samego to, dzięki cnocie, czuwać nad życiem bliźniego bardziej niż nad sobą i to jest właściwe prawu łaski.

Źródło: Centurie o teologii VII, nr 12-14 (© Evangelizo.org)