Day: 13.01.2024

Autor: Św. Katarzyna ze Sieny (1347-1380), tercjarka dominikańska, doktor Kościoła, współpatronka Europy

O najsłodszy Ojcze, gdy rodzaj ludzki leżał chory z powodu grzechu Adama, zesłałeś mu lekarza, Syna twego, Słowo miłości. I kiedy chorzałam w niedbalstwie i w wielkiej niewiedzy. Ty najsłodszy i najmilszy lekarzu, Boże wieczny, dałeś mi miłe i słodkie, i gorzkie lekarstwo, aby mnie uleczyć i dźwignąć z choroby.

Było miłe, gdyż z miłością i miłosierdziem ukazałeś się mnie; było mi słodkie ponad wszystkie słodycze, gdyż oświeciłeś oko intelektu mojego światłem najświętszej wiary. W Świetle tym, według tego, co spodobało Ci się mnie ukazać, poznałam wzniosłość i łaskę, której udzieliłeś rodzajowi ludzkiemu, oddając mu całego siebie, prawdziwego Boga i prawdziwego człowieka, w mistycznym ciele świętego Kościoła […] O miłości niewymowna! Odsłaniając mi to, dałeś mi słodkie i gorzkie lekarstwo, abym podźwignęła się z choroby niedbalstwa i niewiedzy, i z całą gorliwością i pełnym niepokoju pragnieniem, uciekała się do Ciebie!

Ukazując mi dobroć twoją i zniewagi wyrządzone Tobie przez różnych ludzi, a w szczególności przez twoich kapłanów, chciałeś, abym nad sobą, biedną grzesznicą i nad tymi zmarłymi, którzy żyją tak nikczemnie, wylała rzekę łez płynących z poznania twej wielkiej dobroci. Nie chcę więc, Ojcze wieczny, ogniu niewymownej miłości, abym przestała choć na chwilę pragnąć chwały twojej i zbawienia dusz!

Źródło: Dialog o Opatrzności Bożej, nr 134 (Wyd. “W drodze”)

Autor: Św. Cyryl Jerozolimski (ok. 315 – 386), biskup Jerozolimy, doktor Kościoła

Cały lud może grzeszyć, ale nie zniechęca Bożego miłosierdzia. Ludzie uczynili cielca, ale Bóg okazał im miłosierdzie; zaparli się Boga, ale Bóg nie zaparł się samego siebie (por. 2 Tm 2,13). „Izraelu, oto bóg twój” (Wj 32,4), powiedzieli Hebrajczycy, ale nawet po tym Bóg Izraela, wierny sobie, stał się ich wybawicielem. Ale nie tylko lud zgrzeszył; wraz z nimi zgrzeszył ich arcykapłan Aaron. To Mojżesz mówi: „Zapalił się też gniew Pana na Aarona”, i dodaje, „i modliłem się za niego, i Bóg mu przebaczył” (por. Lb 12,9nn). Tak więc Mojżesz, modląc się za grzesznego arcykapłana, ułagodził Pana, a Jezus, jedyny Syn, kiedy modli się za nas, nie wzrusza Boga? Nie przeszkodził Aaronowi, który był winny, zostać arcykapłanem, a czy przeszkodzi tobie, który wyszedłeś z pogaństwa, osiągnąć zbawienie?

Odtąd czyń pokutę, człowieku, w ten sam sposób, a nic nie przeszkodzi łasce w przyjściu do ciebie. Odtąd postępuj nienagannie, ponieważ Bóg kocha ludzkość w prawdzie i nikt nie będzie w stanie przedstawić wiarygodnego wyjaśnienia tej miłości: nawet gdyby wszystkie języki zostały zebrane razem, nadal nie byłyby w stanie podać nawet częściowego opisu Bożego miłosierdzia. Przedstawiliśmy bowiem część tego, co jest napisane o Jego miłosierdziu dla ludzi, ale nie znamy zakresu Jego przebaczenia dla aniołów: ponieważ On również im przebacza, ponieważ jest tylko jedno bezgrzeszne stworzenie: Jezus, który oczyszcza nas z naszych grzechów. Aniołom również udziela odpowiedniego przebaczenia.

Źródło: Katechezy chrzcielne nr 2,10 (© Evangelizo.org)

Autor: Sobór Watykański II

Sobór święty, słuchając nabożnie słowa Bożego i z ufnością je głosząc, kieruje się słowami św. Jana, który mówi: “Głosimy wam żywot wieczny, który był u Ojca i objawił się nam. Cośmy widzieli i słyszeli, to wam głosimy, abyście i wy współuczestnictwo mieli z nami, a uczestnictwo nasze jest z Ojcem i synem jego Jezusem Chrystusem” (1 J 1,2-3)…

Spodobało się Bogu w swej dobroci i mądrości objawić siebie samego i ujawnić nam tajemnicę woli swojej (por. Ef 1,9), dzięki której przez Chrystusa, Słowo Wcielone, ludzie mają dostęp do Ojca w Duchu Świętym i stają się uczestnikami boskiej natury (por. Ef 2,18, 2 P 1,4). Przez to zatem objawienie Bóg niewidzialny (por. Kol 1,15, 1 Tm 1,17) w nadmiarze swej miłości zwraca się do ludzi jak do przyjaciół (por. Wj 33,11, J 15,14-15) i obcuje z nimi (por. Bar 3,38), aby ich zaprosić do wspólnoty z sobą i przyjąć ich do niej.

Ten plan objawienia urzeczywistnia się przez czyny i słowa wewnętrznie z sobą powiązane, tak że czyny dokonane przez Boga w historii zbawienia ilustrują i umacniają naukę oraz sprawy słowami wyrażone, słowa zaś obwieszczają czyny i odsłaniają tajemnicę w nich zawartą. Najgłębsza zaś prawda o Bogu i o zbawieniu człowieka jaśnieje nam przez to objawienie w osobie Chrystusa, który jest zarazem pośrednikiem i pełnią całego objawienia.

Źródło: Konstytucja dogmatyczna o Objawieniu Bożym „Dei Verbum”, § 1-2