Month: październik 2023

Autor: Św. Jan Kasjan (ok. 360–453), założyciel klasztoru w Marsylii

Jakie jest pochodzenie tak wielkiej różnorodności wrogich mocy skierowanych przeciwko człowiekowi, które błogosławiony Apostoł wylicza w następujący sposób: „Nie toczymy bowiem walki przeciw krwi i ciału, lecz przeciw Zwierzchnościom, przeciw Władzom, przeciw rządcom świata tych ciemności, przeciw pierwiastkom duchowym zła na wyżynach niebieskich” (Ef 6,12). […] Skąd wzięli się ci zazdrośni i niegodziwi przeciwnicy? Czy mamy wierzyć, że Pan stworzył te moce właśnie w celu prowadzenia wojny przeciwko ludziom, z taką różnorodnością godności i rangi? […]

Niech Bóg broni, abyśmy kiedykolwiek wyznawali, że stworzył cokolwiek zasadniczo złego, skoro Pismo Święte mówi nam: „Bóg widział, że wszystko, co uczynił, było bardzo dobre” (Rdz 1,31). […] Zanim założył widzialny świat, Bóg stworzył duchowe i niebiańskie moce, aby wiedząc, że zostały stworzone z niczego dla takiej chwały i błogości dzięki czystemu dobrodziejstwu Stwórcy, składały Mu nieustanne dziękczynienie i były nieustannie oddane chwaleniu Go. Nie ma co do tego wątpliwości wśród chrześcijan. […]

Wielu z nich, którzy zajmowali pierwsze miejsce, upadło: „Lecz wy pomrzecie jak ludzie, jak jeden mąż, książęta, poupadacie” (Ps 82,7). […] Zazdrość diabła, która doprowadziła go do oszukania człowieka przez swoje sztuczki, była przyczyną jego upadku: widział, że człowiek, który właśnie został uformowany z gliny ziemi, został powołany do chwały – tej chwały, która była jego, gdy był jednym z książąt, i której został pozbawiony. Jego pierwszą winą była więc pycha i to ona spowodowała jego upadek, i nadanie mu imienia węża.

Źródło: O zwierzchnościach (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Teodor Studyta (759-826), mnich z Konstantynopola

Ojcowie moi, bracia, dzieci, wróg w swej wściekłości ciągle nas ściga, ale zawsze jest odsuwany przez boskie moce […]. Kiedy ktoś robi mu miejsce po odrzuceniu Ducha Świętego i przyjmuje do siebie obcego, który uczy go robić i mówić, co mu się podoba, wtedy znajduje ofiarę. Zbadajmy więc właściwości tych dwóch sił w działaniu i zwróćmy uwagę, jeśli można, na to, co następuje […]

Ten, kto ma Ducha Świętego, posiada radość, pokój, cierpliwość, miłość. Wypowiada słowa słodsze niż miód i wosk, bo „z obfitości serca”, jak powiedział nasz Pan, „mówią” (por. Mt 12,34; Ga 5,22), stając się oświeceniem i pociechą dla tych, którzy je przyjmują. […]. Czy chcesz usłyszeć, co jest właściwością przeciwnika? […] Co bowiem serce takie wytwarza prócz gniewu, urazy, obmowy, wyrzutu, niewierności, wrogości, nienawiści i samowoli, nieprzyzwoitości, sporu i nieposłuszeństwa? Dusza ta naprawdę uciekła od oświecenia, uświęcenia i pobożności; opuściły ją wstyd, współczucie i cierpliwość; wyschły w niej jęki, łzy i lamenty (por. Iz 35,10; 51,11 LXX) […]; zapomniała o korzystaniu z tych dobrych rzeczy, o których nie można mówić, których nie można kontemplować ani wyobrażać sobie, tych, które są dla nas zarezerwowane w królestwie niebieskim […]

Niech wszystko, co obrzydliwe, odejdzie od was, a wszystko, co pożądane, przyjdzie i stanie się wasze w Chrystusie Jezusie, Panu naszym, do którego należy chwała i moc z Ojcem i Duchem Świętym, teraz i zawsze, i na wieki wieków. Amen.

Źródło: Katecheza 39 (© Evangelizo.org)

Autor: Marek Asceta, igumen w Azji Mniejszej

W każdej rzeczy módl się nieustannie. Bo niczego nie możesz dokonać bez pomocy Boga.

Nic nie jest potężniejsze od modlitwy, byśmy otrzymali boską energię. Nic też bardziej użytecznego, by przyjąć życzliwość Boga.

Wszelka praktyka przykazań znajduje się w modlitwie. Nie ma nic powyżej miłości Boga.

Modlitwa w skupieniu jest znakiem miłości Boga w tym, który stara się wytrwać. Ale zaniedbanie i rozproszenia, kiedy się modlimy, piętnują umiłowanie przyjemności.

Kto czuwa bez trudu, trwa i się modli, otrzymuje widzialnie Ducha Świętego w udziale. Ale kto w tym wszystkim się trudzi i podtrzymuje swój wysiłek, ten także szybko uzyskuje pomoc…

Jeśli pragniesz w kilku słowach oddać przysługę temu, który pragnie nauki, pokaż mu modlitwę, prawą wiarę, cierpliwość w doświadczeniach. Dzięki tym trzem cnotom otrzymuje się inne dobra…
Umknij pokusie dzięki cierpliwości i modlitwie. Jeśli chcesz ją zwalczyć bez tych cnót, ona zawsze cię będzie atakować.

Wszystko, co możemy powiedzieć lub zrobić bez modlitwy, okaże się później groźne lub nieużyteczne i z własnej winy jesteśmy oskarżani przez fakty…

Trzeba szukać wewnętrznego domu Chrystusa, o ile jesteśmy domem Bożym, a przez modlitwę trzeba być wytrwałym i kołatać do drzwi (por. Mt 7,7), aby teraz lub w godzinie śmierci, Pan nam otworzył i nie powiedział, jak do niedbałych: „Nie wiem, skąd jesteście” (Łk 13,25). I powinniśmy nie tylko prosić i otrzymywać, ale także zachować to, co zostało nam dane. Bo zdarza się, że tracą ci, którzy otrzymali.

Źródło: Filokalia ojców neptycznych (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Bonawentura (1227-1274), franciszkanin, doktor Kościoła

«Ktoś z was, mając przyjaciela, pójdzie do niego o północy i powie mu: „Przyjacielu, użycz mi trzy chleby, bo mój przyjaciel przyszedł do mnie z drogi, a nie mam, co mu podać”»: Przez tego przyjaciela, według inteligencji duchowej, słychać Chrystusa. „Już was nie nazywam sługami, ale nazwałem was przyjaciółmi” (por. J 15,15). Trzeba iść do tego przyjaciela nocą, to znaczy, w ciszy nocy, jak Nikodem, o którym powiedziano, że „przyszedł do Jezusa nocą” (por. J 3,2). A to przede wszystkim, że w sekretnej ciszy nocy trzeba zastukać modlitwą, jak mówi Izajasz: „Dusza moja pożąda Ciebie w nocy” (Iz 26,9). Lub w nocy, to znaczy, w nieszczęściu: „w swym nieszczęściu wstaną o świcie” (Oz 5,15 Septuaginta).

Nasz duch, który powraca do nas tak często, jak często oddala się z powodu ziemskich dóbr. Przyjemność oddala tego przyjaciela, ale nieszczęście sprawia, że powraca, jak jest napisane u Łukasza, w historii o synu marnotrawnym, który oddalił się z powodu rozpusty i powrócił z powodu biedy (por. Łk 15,11-32). Ten, który powraca, wchodzi do siebie, ale nie zastaje żadnej pociechy duchowego pokarmu.

Dla tego wygłodniałego przyjaciela trzeba poprosić prawdziwego przyjaciela o trzy chleby, to znaczy rozum Trójcy, czyli imię trzech osób, aby znalazł swój pokarm w poznaniu jedynego Boga. Albo te trzy chleby to wiara, nadzieja i miłość, przez które jest nazwana potrójna cnota w duszy. w kwestii chlebów, w Księdze Samuela, [czytamy]: „Gdy… dotrzesz do dębu Tabor, spotkają cię tam trzej mężczyźni, udający się do Boga w Betel: jeden będzie niósł troje koźląt, drugi będzie niósł trzy okrągłe chleby, a trzeci będzie niósł bukłak wina” (1Sm 10,3), aby w tym można było pojąć jedność łaski i trójcę cnót, dzięki którym obraz Boga tworzy się w duszy.

Źródło: Komentarz do Ewangelii św. Łukasza (© Evangelizo.org)

💖🙏🔥

Autor: Św. Maksymilian Maria Kolbe (1894-1941), franciszkanin, męczennik

Modlitwa, i tylko modlitwa, jest skuteczną bronią w walce o wolność i szczęście dusz. A dlaczego? Ponieważ nadprzyrodzonym celom odpowiadają jedynie nadprzyrodzone środki. Raj lub – jeśli można się tak wyrazić – ubóstwienie dusz, jest nadprzyrodzoną rzeczywistością w najpełniejszym znaczeniu tego słowa. Dlatego też, za pomocą jedynie naszych sił naturalnych, nie możemy dojść do tego celu. Potrzebujemy nadprzyrodzonego środka: łaski Bożej. A tego nie można otrzymać bez pokory i ufnej modlitwy.

Łaska, i tylko łaska, oświeca nasz rozum i umacnia wolę; jest środkiem, aby uzyskać nawrócenie, to znaczy, uwolnienie duszy z więzów zła. […] Nawrócenie i uświęcenie duszy jest i będzie zawsze dziełem boskiej łaski. Bez łaski Boga nie można zatem nic zrobić w tej dziedzinie ani z żywym słowem, ani z prasą, ani z innym zewnętrznym środkiem. Prośmy zatem dla nas i dla innych o łaskę w pokornej modlitwie, przez umartwienia i wierność w wypełnianiu naszych codziennych i prostych zadań.

Im bliżej dusza jest przy Bogu, tym bardziej jest dla Niego cenna, a im bardziej ona Go kocha, tym bardziej jest kochana przez Boga. Wtedy zatem może skuteczniej pomóc innym, tym bardziej że jej modlitwa jest wysłuchana łatwiej i szczodrzej.

Źródło: Rozmowa z 1924 r. i list z 1.12.1940 r. (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Ludwik Maria Grignion de Montfort (1673-1716), kaznodzieja, założyciel wspólnot religijnych

Pater („Ojcze nasz”) albo Modlitwa Pańska zawdzięcza swoją doskonałość Autorowi, który nie jest człowiekiem czy aniołem, ale Królem aniołów i ludzi, Jezusem Chrystusem. Konieczne było, mówi święty Cyprian, żeby Ten, który przyszedł, aby wlać w nas życie łaski jako Zbawiciel, nauczył nas modlić się jako niebieski Mistrz.

Mądrość tego Boskiego Mistrza wyraźnie objawia się w porządku, delikatności, sile i przejrzystości tej Boskiej modlitwy; jest ona krótka, ale bogata w instrukcje; zrozumiała dla ludzi prostych i pełna tajemnic dla uczonych. „Ojcze nasz” zawiera w sobie wszystkie obowiązki, jakie musimy wypełnić wobec Boga, dziedziny wszystkich cnót, prośby we wszystkich naszych potrzebach duchowych i cielesnych. Zawiera, jak powiada Tertulian, skrót Ewangelii. Przewyższa, jak mówi Thomas a Kempis, wszelkie pragnienia świętych; zawiera w skróconej wersji wszelkie piękne słowa psalmów i kantyków; prosi o wszystko, co jest nam niezbędne dla życia; oddaje chwałę Bogu w sposób doskonały; unosi duszę z ziemi do Nieba i ściśle łączy ją z Bogiem.

Musimy odmawiać Modlitwę Pańską, mając pewność, że wiekuisty Ojciec jej wysłucha, ponieważ jest modlitwą Jego Syna, którego On zawsze wysłuchuje i którego Ciała jesteśmy członkami. Czegoż by mógł odmówić dobry Ojciec wobec prośby tak dobrze ułożonej oraz opartej na zasługach i zaleceniach tak zacnego Syna?

Źródło: Dwunasta róża (http://www.louisgrignion.pl)