Autor: Św. Grzegorz z Nazjanzu (330–390), biskup i doktor Kościoła

Bóg stworzył człowieka. Z materii, którą stworzył, ulepił jego ciało i ożywił je własnym tchnieniem, dając mu to, co Pismo Święte nazywa duszą myślącą i obrazem Boga. […] Umieścił człowieka na ziemi, aby czuwał nad widzialnym stworzeniem, aby był wtajemniczony w duchową tajemnicę, aby panował nad rzeczami ziemskimi i był poddany Królestwu niebieskiemu. […] Ale człowiek nie okazał posłuszeństwa i od tego czasu, z powodu grzechu, został oddzielony od drzewa życia, od raju i od Boga. Jego stan wymagał najpotężniejszej pomocy i została ona udzielona. […]

Czym jest ta obfitość dobroci? Czym jest ta tajemnica, która mnie dotyczy? Otrzymałem obraz i nie zachowałem go; a On otrzymuje moje ciało, aby ocalić ten obraz i uczynić ciało nieśmiertelnym. Dzieli się ze mną po raz drugi darem, który jest o wiele bardziej zdumiewający niż pierwszy. Wtedy podzielił się tym, co najwyższe, teraz przychodzi, by wziąć udział w tym, co najsłabsze. Ten ostatni gest jest jeszcze bardziej boski niż pierwszy, jeszcze bardziej wzniosły dla tych, którzy mają inteligencję, by go zrozumieć. ewangelia.org

Źródło: Mowa paschalna nr 45, 7-9 : PG 36, 631-635 (@evangelizo.org)