Month: październik 2023

Autor: Św. Grzegorz Wielki (ok. 540–604), papież, doktor Kościoła

Biorąc pod uwagę, że duch uwalnia się od ciała, że ciało zmienia się w zgniliznę, że zgnilizna staje się prochem, że proch zostaje tak zredukowany, że staje się niewidoczny dla oczu człowieka, niektóre dusze rozpaczają, że nie będą mogły zmartwychwstać. Mają przed oczami suche kości: nie dają wiary, że te kości odzieją się w ciało i odzyskają zieloną świeżość życia. Cóż, jeśli nie zachowują wiary w zmartwychwstanie z posłuszeństwa, to przynajmniej te dusze powinne zachować ją z rozsądku.

Co bowiem świat naśladuje każdego dnia w swoich własnych elementach? Czy nie jest to nasze własne zmartwychwstanie? […] Rozważmy zatem mały rozmiar nasienia drzewa wrzuconego do ziemi, aby wyrosło drzewo, i wyobraźmy sobie – jeśli potrafimy – gdzie w małości tego nasienia kryło się ogromne drzewo, które z niego wyrosło: gdzie było drewno, kora, zielone liście, obfitość owoców. Czy cokolwiek z tego było dostrzegalne w nasieniu, gdy zostało wrzucone do ziemi? A jednak, zgodnie z tajnym planem mistrza budowniczego, który w cudowny sposób zarządza przyszłością wszelkich rzeczy, w delikatności nasienia ukryta była szorstkość kory, w kruchości nasienia ukryta była siła jego odporności, a w suchości obfitość jego płodności.

Czy można się zatem dziwić, że taki drobny pył, który umyka nawet naszym oczom, gdy tylko zostanie zredukowany do swoich elementów, przybiera ludzką postać w dniu, w którym chce tego Ten, który sprawia, że ogromne drzewa wyrastają w całości z najbardziej kruchych nasion? Skoro więc z samej naszej natury jesteśmy istotami obdarzonymi rozumem, nadzieja na nasze zmartwychwstanie powinna narzucać się naszemu spojrzeniu, naszej kontemplacji nawet świata zewnętrznego. Ale ponieważ osąd rozumu stał się w nas jakby zdrętwiały, łaska Odkupiciela przyszła do nas, aby dać nam przykład.

Źródło: Księga XIV (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Jan Paweł II (1920-2005), papież

Dzień nowego stworzenia: Spojrzenie na chrześcijańską niedzielę z perspektywy szabatu, typowej dla Starego Testamentu, stało się także punktem wyjścia do bardzo interesujących rozważań teologicznych. Zwrócono zwłaszcza uwagę na szczególną więź istniejącą między zmartwychwstaniem a stworzeniem. Chrześcijańska refleksja spontanicznie bowiem powiązała zmartwychwstanie, które nastąpiło «w pierwszym dniu tygodnia», z pierwszym dniem owego kosmicznego tygodnia (por. Rdz 1, 1-2. 4)… To powiązanie pozwalało rozumieć zmartwychwstanie jako początek nowego stworzenia, którego pierwociną był uwielbiony Chrystus — «Pierworodny wobec każdego stworzenia» (por. Kol 1, 15) i «Pierworodny spośród umarłych» (Kol 1, 18).

W niedzielę bowiem, bardziej niż w jakikolwiek inny dzień, chrześcijanin ma pamiętać o zbawieniu, które zostało mu ofiarowane przez chrzest i dzięki któremu stał się nowym człowiekiem w Chrystusie. «Jako razem z Nim pogrzebani w chrzcie, w Nim też razem zostaliście wskrzeszeni przez wiarę w moc Boga, który Go wskrzesił» (por. Kol 2, 12; Rz 6, 4-6). Liturgia podkreśla ten chrzcielny wymiar niedzieli, zachęcając do sprawowania obrzędu chrztu nie tylko w wigilię Paschy, ale również w tym dniu tygodnia, «w którym Kościół wspomina zmartwychwstanie Pańskie», a ponadto proponując, aby akt pokutny rozpoczynający Mszę św. miał postać pokropienia wodą święconą, która przypomina właśnie wydarzenie chrztu jako moment narodzin każdego chrześcijańskiego życia.

Źródło: List apostolski „Dies domini”, 24-25

Autor: Katechizm Kościoła Katolickiego

Bóg stworzył człowieka jako istotę rozumną, dając mu godność osoby obdarzonej możliwością decydowania i panowaniem nad swoimi czynami. “Bóg bowiem zechciał człowieka pozostawić w ręku rady jego, żeby Stworzyciela swego szukał z własnej ochoty i Jego się trzymając, dobrowolnie dochodził do pełnej i błogosławionej doskonałości”…

Przez swój chwalebny Krzyż Chrystus wysłużył zbawienie wszystkim ludziom. Wybawił ich z grzechu, który trzymał ich w niewoli; “Ku wolności wyswobodził nas Chrystus” (Ga 5, 1). W Nim uczestniczymy w prawdzie, która czyni nas wolnymi. Został nam dany Duch Święty – jak naucza Apostoł – “gdzie jest Duch… tam wolność” (2 Kor 3,17). Już teraz chlubimy się “wolnością… dzieci Bożych” (Rz 8, 21).

Łaska Chrystusa w żadnym wypadku nie narusza naszej wolności, gdy odpowiada ona zmysłowi prawdy i dobra, jaki Bóg złożył w sercu człowieka. Przeciwnie, doświadczenie chrześcijańskie, zwłaszcza doświadczenie modlitwy, świadczy o tym, że im bardziej jesteśmy ulegli wobec poruszeń łaski, tym bardziej wzrasta nasza wewnętrzna wolność i nasza pewność zarówno wobec trudności, jak i wobec nacisków i przymusu ze strony świata zewnętrznego. Przez działanie łaski Duch Święty wychowuje nas do wolności duchowej, by uczynić nas wolnymi współpracownikami swego dzieła w Kościele i w świecie.

Źródło: § 1730; 1739-1742

Autor: Św. Grzegorz z Nyssy (ok. 335–395), mnich i biskup

„Rozrządził we mnie miłość” (Pnp 2, 4). Otrzymujemy tu szczególnie podniosłe nauczanie, a mianowicie, jaką miłość powinniśmy mieć wobec Boga i jakie postępowanie powinniśmy zachować wobec ludzi. Jeśli „wszystko ma się odbywać godnie i w należytym porządku” (1 Kor 14, 40), to o ileż bardziej rygorystyczny musi być porządek w tej kwestii! […]

Musimy zatem znać porządek miłości, którego uczy nas Prawo, to znaczy wiedzieć, jak powinniśmy kochać Boga i naszych wrogów, abyśmy nigdy nie odwrócili porządku wypełniania miłości. Musisz kochać Boga z całego serca swego, z całej duszy swojej, ze wszystkim sił swoich i całą swoją wrażliwością, a bliźniego jak siebie samego; swoją żonę, jeśli jesteś mężczyzną o czystym sercu, jak „Chrystus umiłował Kościół” (Ef 5, 25), a jeśli chodzi o namiętności – kochać ją „jak własne ciało” (Ef 5, 28), według tego, co nakazuje nam Święty Paweł, który ustalił porządek w tej sprawie; a także swojego wroga bez odpłacania złem za zło, ale odpowiadając na niesprawiedliwość dobrem.

Jednak w rzeczywistości wśród większości ludzi porządek miłości jest mylony i zaburzony. Nie dostosowując się właściwie do różnych celów, błądzą w swoich wysiłkach. Bogactwa, zaszczyty, a nawet kobiety, jeśli ludzie zbyt mocno ich pragną, kochają z całej duszy i ze wszystkich sił, aż do utraty życia, a Boga kochają tylko na tyle, na ile im to odpowiada, wtedy prawie w ogóle nie okazują bliźniemu miłości, jaką jest się winnym swoim wrogom, a wobec tych, którzy ich nienawidzą, myślą tylko o tym, by odpłacić im za zło, które otrzymali.

Dlatego Oblubienica mówi: „Rozrządził we mnie miłość” (Pnp 2, 4), abym mogła oddać Bogu wszystko, co Mu się należy, i abym mogła znaleźć odpowiednią miarę dla swoich bliźnich.

Źródło: Przykazanie miłości (Copyright @evangelizo.org)

Autor: Św. Cyryl z Aleksandrii (380–444), biskup i doktor Kościoła

Nasz Pan, Jezus Chrystus, ustanowił przewodników i nauczycieli dla całego świata oraz „szafarzy tajemnic Bożych” (1Kor 4,1). Zalecił im lśnić i oświecać jak pochodnie nie tylko w krainie żydowskiej… ale wszędzie pod słońcem, dla ludzi zamieszkujących całą powierzchnię ziemi. Jest zatem prawdziwe to słowo świętego Pawła: „Nikt sam sobie nie bierze tej godności, lecz tylko ten, kto jest powołany przez Boga” (Hbr 5,4).

Jeśli uważał za słuszne posłanie uczniów, jak Ojciec posłał Jego (J 20,21), to było potrzebne, aby ci, którzy mieli stać się Jego naśladowcami, odkryli, do jakiego zadanie Ojciec posłał swego Syna. Wyjaśnił nam zatem na różne sposoby charakter własnej misji. Powiedział pewnego dnia: „Nie przyszedłem wezwać do nawrócenia sprawiedliwych, lecz grzeszników” (Łk 5,32). I jeszcze: „Z nieba zstąpiłem nie po to, aby pełnić swoją wolę, ale wolę Tego, który Mnie posłał” (J 6,38) A w innym miejscu: „Albowiem Bóg nie posłał swego Syna na świat po to, aby świat potępił, ale po to, by świat został przez Niego zbawiony” (J 3,17).

Streszczał w kilku słowach funkcję apostołów, mówiąc, że posyłał ich, jak Jego posłał Ojciec. Dzięki temu będą wiedzieli, że ich zadaniem jest powoływanie grzeszników do nawrócenia, pielęgnowanie chorych, cieleśnie i duchowo. Jako szafarze nie mają szukać w żaden sposób własnej woli, ale woli Tego, który ich posłał i wreszcie zbawiać świat, jeśli przyjmie on naukę Pana.

Źródło: Komentarze do Ewangelii św. Jana 3,130 (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Jan Chryzostom (ok. 345-407), kapłan w Antiochii, potem biskup Konstantynopola, doktor Kościoła

Święty Paweł mówił: „Co jest słabe u Boga, przewyższa mocą ludzi” (1Kor 1,25). To oczywiste, że głoszenie słowa Bożego jest dziełem Boga. Jakże dwunastu nieuczonych mężczyzn, mieszkających w pobliżu jezior, rzek i na pustyni, znalazło pomysł na takie postępowanie? Oni nigdy nie poznali miast i ich zgromadzeń, jakże mogli myśleć o stawieniu czoła całej ziemi? Byli bojaźliwi i nie mieli odwagi. Ewangelista dobrze to ukazuje, nie chce ich tłumaczyć lub kryć ich wad. To solidny dowód prawdy. Co mówi na ich temat? Kiedy Chrystus został zatrzymany, dokonawszy niezliczonych cudów, większość uciekła, a ten, który został ustanowiony ich przywódcą, poszedł się Go zaprzeć.

Kiedy Chrystus żył, ci ludzi nie byli zdolni odeprzeć ataków wroga. A kiedy był martwy i pogrzebany…, czy sądzicie, że stanęliby przeciw całej ziemi? Czy nie mogli sobie powiedzieć: „Nie potrafił się sam uratować, a nas miałby chronić? Kiedy żył, nie mógł się obronić, a teraz, kiedy jest martwy, wyciągnąłby do nas rękę? Kiedy żył, nie mógł poddać sobie żadnego narodu, a my pójdziemy przekonać całą ziemię, głosząc Jego imię?” … Sprawa jest zatem oczywista: gdyby nie ujrzeli Go zmartwychwstałego i nie widzieli dowodów Jego wszechmocy, nigdy by nie ryzykowali w taki sposób.

Źródło: Homilia 11 do 1 listu do Koryntian, 4,3; PG 61,34