Month: czerwiec 2023

Autor: Św. Cyryl Jerozolimski (ok. 315 – 386), biskup Jerozolimy, doktor Kościoła

Jak mówi Pismo: „Dobrocią swą chełpi się wielu, lecz męża z wiarą któż znajdzie?” (Prz 20,6). Nie mówię tego, aby cię zachęcić do zwierzeń, ale abyś pokazał Bogu słodycz twej wiary – temu Bogu, który przenika serca i nerki i zna myśli ludzkie (Ps 7,10; 94,11). Tak, człowiek, który posiada wiarę, to wielka rzecz; jest bogatszy od wszystkich bogatych. Do wierzącego bowiem należą wszelkie bogactwa wszechświata, ponieważ nimi gardzi i je depcze. Ponieważ jeśli nawet bogaci posiadają wielkie rzeczy materialnych, to jakże są ubodzy duchowo! Im więcej gromadzą, tym bardziej rośnie w nich pragnienie tego, czego im brakuje. Z drugiej strony, i to właśnie jest szczytem paradoksu, człowiek posiadający wiarę jest bogaty wśród ubóstwa, ponieważ wie, że potrzebuje jedynie ubrania i pożywienia, zadowala się tym i gardzi bogactwami.

I to nie tylko my, noszący imię Chrystusa, żyjemy taką wiarą. Wszyscy ludzie, nawet spoza Kościoła, żyją podobnie. Ponieważ z wiarą w przyszłość ludzie, którzy się dobrze nie znają, zawierają małżeństwo; rolnictwo opiera się na ufności, że wykonane prace przyniosą owoce, żeglarze zawierzają się wątłej łódce z drewna. Większość ludzkich zabiegów wynika z wiary, każdy wierzy w jakieś zasady.

Ale dzisiaj Pismo wzywa was do prawdziwej wiary i kreśli wam prawdziwą drogę, która podoba się Bogu. To ta wiara, która u Daniela zamknęła paszczę lwom (Dn 6,23). Przez „wiarę jako tarczę zdołacie zgasić wszystkie rozżarzone pociski Złego” (Ef 6,16)… Wiara podtrzymuje człowieka, który może nawet chodzić po wodzie (Mt 14,29). Niektórzy, jak sparaliżowany, zostali zbawienie przez wiarę innych (Mt 9,2); wiara sióstr Łazarza była tak silna, że został on wezwany do życia (J 11)… Wiara dana darmo przez Ducha Świętego przekracza wszelkie siły ludzkie. Dzięki niej można powiedzieć górze: „Przesuń się stąd tam”, a ona się przesunie (Mt 17,20).

Źródło: Katechezy chrzcielne, nr 5 (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Karol de Foucauld (1858–1916), pustelnik i misjonarz na Saharze

„Mój dom ma być domem modlitwy, a wy czynicie z niego jaskinię zbójców” (Mt 21,13): To pokazuje nam nieskończony szacunek, jaki powinniśmy mieć dla każdego kościoła lub kaplicy; z jakim wspomnieniem, z jakim szacunkiem, powinniśmy tam przebywać. […]

Słowa naszego Pana mówią nam coś jeszcze i odnosi się do naszej duszy: nasza dusza również jest domem modlitwy; modlitwa musi nieprzerwanie wznosić się z niej do nieba, jak dym kadzidła, a jakże często, niestety, rozproszenia, ziemskie myśli, myśli, które nie służą większej chwale Bożej, a nawet złe myśli, zajmują ją, napełniają hałasem, nieporządkiem i nieczystością i zamieniają ją w jaskinię zbójców! Starajmy się ze wszystkich sił, aby nasz umysł był zawsze zajęty Bogiem lub tym, co On nakazuje nam czynić dla Jego służby; a nawet, abyśmy robiąc to, co On nam nakazuje, nieustannie rzucali na Niego spojrzenie, nigdy nie odrywając od Niego naszego serca, a naszych oczu tak mało, jak to tylko możliwe, nie przywiązując naszych oczu do naszych zajęć, chyba że jest to konieczne, a naszego serca wcale: Niech Bóg będzie Królem naszych myśli, Panem naszych myśli, niech Jego myśl nigdy nas nie opuszcza, a wszystko, co mówimy, czynimy, myślimy, niech będzie dla Niego, niech będzie kierowane Jego miłością. […]

Niech nasza dusza zawsze będzie domem modlitwy, a nie jaskinią zbójców. Niech nie wchodzi do niej nic obcego; niech nie wchodzi do niej nic nieczystego, nawet przelotnie. Niech będzie nieustannie zatroskana o swego Umiłowanego […] Kiedy kochamy, nie tracimy z oczu tego, co kochamy. […]

Źródło: Rozważania nad Ewangelią (© Evangelizo.org)

Autor: Benedykt XVI, papież od 2005 do 2013

Chrystus, którego spotykamy w sakramencie, jest ten sam… tutaj w Europie, jak i w Ameryce, w Afryce, w Azji i Oceanii. Jest to jeden i ten sam Chrystus, obecny w Chlebie eucharystycznym w każdym zakątku ziemi. Oznacza to, że możemy Go spotkać tylko wspólnie z wszystkimi innymi. Możemy Go przyjmować tylko w jedności. Czyż nie to właśnie powiedział nam Apostoł Paweł…? W Liście do Koryntian pisze on: «Ponieważ jeden jest chleb, przeto my, liczni, tworzymy jedno ciało. Wszyscy bowiem bierzemy z tego samego chleba» (1 Kor 10, 17). Wynika stąd jasno, że nie możemy być w komunii z Panem, jeśli nie trwamy w jedności ze sobą. Jeśli chcemy stanąć przed Nim, musimy także wyjść na spotkanie sobie nawzajem. Dlatego trzeba nauczyć się wielkiej lekcji przebaczenia: nie pozwalać, aby nasze wnętrze toczyły urazy, ale otworzyć wielkodusznie serce na głos bliźniego, otworzyć serce na zrozumienie go, na ewentualne przyjęcie jego przeprosin i szczerze poprosić go o przebaczenie.

Eucharystia — powtórzmy to — jest sakramentem jedności. Jednak chrześcijanie są, niestety, podzieleni, i to właśnie w sakramencie jedności. Tym bardziej zatem powinniśmy, wspierani przez Eucharystię, czuć się przynaglani, aby wszystkimi siłami dążyć do owej pełnej jedności, o którą Chrystus żarliwie prosił w Wieczerniku (J 17,21nn).

Źródło: Homilia z 29 maja 2005 r.