Day: 10.06.2023

Autor: Św. Teresa od Dzieciątka Jezus (1873-1897), karmelitanka, doktor Kościoła

„Chcę, byś czytała w księdze żywota, w której jest zawarta mądrość Miłości”. Mądrość miłości. O tak! To słowo zabrzmiało słodko w mej duszy: tej mądrości jedynie pragnę. Choć dla niej oddałam wszystkie me bogactwa, sądzę wraz z oblubienicą ze świętych pieśni, że nie dałam nic… (Pnp 8,7). Wiem dobrze, że tylko miłość może uczynić nas miłymi Bogu i ta miłość jest jedynym dobrem, o które się ubiegam.

Spodobało się Jezusowi wskazać mi jedyną drogę, która wiedzie w sam Boski żar; tą drogą jest zaufanie małego dziecka, które bez obawy zasypia w ramionach swego Ojca… „Jeśli kto jest maluczki, niech przyjdzie do mnie” (Prz 9,4), rzekł Duch Święty przez usta Salomona i ten sam Duch Miłości powiedział jeszcze: „Mali otrzymują miłosierdzie” (Mdr 6,6). W Jego imieniu prorok Izajasz objawia nam, że w dniu ostatecznym „Pan powiedzie swą trzodę na pastwiska, zgromadzi małe baranki i do łona swego je przytuli” (Iz 40,11) […]

O! Gdyby wszystkie dusze słabe i niedoskonałe czuły to, co czuje najmniejsza z nich wszystkich, dusza twej małej Teresy, ani jedna nie straciłaby nadziei, że zdobędzie szczyt góry miłości, ponieważ Jezus nie żąda wielkich czynów, ale jedynie zdania się na Niego i wdzięczności, jak to powiedział w Psalmie 49: „Nie potrzebuję kozłów z waszych trzód, bo wszystkie zwierzęta leśne należą do mnie i tysiące zwierząt, które pasą się na wzgórzach… ofiarujcie Bogu ofiary chwały i dziękczynienia”. Oto wszystko, czego Jezus żąda od nas; nie potrzebuje On wcale naszych dzieł, lecz jedynie naszej miłości, ponieważ ten sam Bóg, który oświadcza, że jeśliby łaknął, nie potrzebuje wam o tym mówić, nie obawia się żebrać o trochę wody u Samarytanki. On pragnął… On pragnął miłości… Ach! Czuję to teraz więcej niż kiedykolwiek; Jezus jest spragniony; od zwolenników świata doznaje tylko niewdzięczności i obojętności, a pomiędzy swymi uczniami mało – niestety – znajduje serc, które oddają Mu się bez zastrzeżeń, które rozumieją całą czułość Jego nieskończonej Miłości.

Źródło: Rękopisy autobiograficzne

Autor: Św. Katarzyna ze Sieny (1347–1380), tercjarka dominikańska, doktor Kościoła, współpatronka Europy

Odwieczna Prawda zechciała odpowiedzieć na prośbę mojego żarliwego pragnienia. Mówiła mi: Moja córko, nigdy nie braknie Opatrzności tym, którzy pragną ją otrzymać, to znaczy, tym, którzy doskonale pokładają nadzieję we Mnie. Oni wzywają Mnie w prawdzie, nie tylko słowem, ale dzięki miłości i światłu najświętszej Wiary.

Nie zakosztują Mnie w mojej Opatrzności ci, którzy jedynie wołają: „Panie, Panie”, a jeśli Mnie nie proszą w sposób bardziej święty, nie rozpoznam ich, nie będę na nich spoglądał w moim miłosierdziu, ale w sprawiedliwości. Dlatego zapewniam cię, że nie braknie im mojej Opatrzności, jeśli pokładają nadzieję we Mnie, ale musisz poznać, z jaką cierpliwością znoszę te stworzenia, które stworzyłem na Mój obraz i podobieństwo, z tak czułą miłością.

A wtedy, otwierając oczy i rozum, aby poddać się boskiemu przykazaniu, taka dusza widzi, jak odwieczna i najwyższa Dobroć stworzyła jedynie z miłości i odkupiła krwią swego Syna wszelkie rozumne stworzeni, i w jaki sposób ta sama miłość zsyłała na nie doświadczenia i pociechę.

Źródło: List 136 do brata R. de Capoue, nr 90 (© Evangelizo.org)