Duchu Święty, Boże, który w dniu narodzin Kościoła raczyłeś zstąpić widomie na apostołów, aby oświecić ich rozum, zapalić serca, utwierdzić w wierze i życie ich uświęcić, błagamy Cię najgoręcej w czasie tej nowenny, abyś również nam raczył udzielić tych samych darów dla naszego uświęcenia i wzrostu chwały Bożej. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.
Pismo święte poucza: “Bóg zbawił nas przez obmycie odradzające w Duchu Świętym, którego wylał na nas obficie przez Jezusa Chrystusa, Zbawiciela naszego, abyśmy usprawiedliwieni Jego łaską, stali się w nadziei dziedzicami życia wiecznego” (Tt 3,5-7).
Módlmy się: Boże, który w chrzcie świętym obficie wylałeś na nas Ducha Świętego, spraw łaskawie, aby wspierał On nasze pragnienie nieba, aby nas zachęcał, uczył, oświecał, pocieszał, umacniał, leczył, usprawiedliwiał i zbawiał. Amen.
Ojcze nasz…
Módlmy się: Boże, Ty otworzyłeś nam bramy życia wiecznego wywyższając Chrystusa i zsyłając nam Ducha Świętego, spraw, aby tak wielkie dary umocniły nasze oddanie się Tobie i pomnożyły naszą wiarę. Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.
+ Litania do Ducha Świętego lub do Serca Pana Jezusa
Albowiem Ojciec sam was miłuje, bo wy Mnie umiłowaliście i uwierzyliście, że wyszedłem od Boga. J 16, 27
„Modlitwa Jezusowa” (…) Pomaga człowiekowi dostrzegać Bożą obecność we wszystkim, co go otacza, i czuć się kochanym przez Boga mimo własnych słabości. św. Jan Paweł II
I znowu Pan Jezus przypomina by PROSIĆ Ojca w Jego imię o cokolwiek. No, po prostu uwielbiam naszego Kochanego Tatę za każde cokolwiek, które daje mi zobaczyć. Za każdy mały-wielki cud wyproszony przez moc Świętego imienia Jezusa, który jeszcze mocniej rozpala moją wiarę, ożywia gorliwość i daje pewność, że naszemu Ojcu prawdziwie zależy abyśmy byli szczęśliwi, abyśmy czuli się kochani.
“Bóg tak umiłował świat, że Syna swego Jednorodzonego dał, aby każdy kto w Niego wierzy, nie zginął ale życie wieczne miał”. Te słowa religijnej piosenki oddają głębie i bezkres Bożej miłości. Bo czyż może być większa miłość niż oddać życie za nieprzyjaciół swoich?
A Ty jesteś przyjacielem Jezusa czy tylko biernie przyglądasz się tym, którzy dzielą się Dobrą Nowiną – nie wychylając się zbytnio, by nie narazić się na posądzenie o jakieś “nawiedzenie”? Z przyjacielem dobrze jest się spotykać, z przyjacielem chce się spotykać! Spotykasz się z Jezusem?
Miłość to czas poświęcony. Ile czasu poświęcasz swojemu Bogu? Ile czasu poświęcasz drugiemu człowiekowi? A może jesteś tak zafiksowany na swoim punkcie, na swoich problemach i bolączkach, że już nie masz czasu, ani ochoty na relacje, na spotkania, na przyjaźń…
Nasz Bóg ukochał nas bezwarunkowo! I wcale nie przeszkadza Mu, że nie masz wszystkiego pedantycznie poukładanego, że ciągle pytasz, wątpisz, poszukujesz, że próbujesz po swojemu iść przez życie, ciągle się potykając, upadając, błądząc… On kocha i czeka, kocha i posyła Bożego Ducha, kocha i stawia na drodze różnorakie przeszkody, może nawet rozsypuje kamienie, byś stąpał rozważnie i ostrożnie, byś zawsze w Nim szukał oparcia, pocieszenia i schronienia.
Nasz Kochany Tato, tak bardzo potrzebujemy teraz pokrzepienia, tak bardzo potrzebujemy czuć się kochani, zaopiekowani i bezpieczni. Prosimy Cię Ojcze, Abba Tatusiu, niech się spełniają Twoje obietnice! Niech Twój pokój, miłość, radość i nadzieja prawdziwie przenikają i przemieniają nasze serca, nasze życie, przez imię Twojego Syna Jezusa Chrystusa i przez moc Ducha Świętego, Pocieszyciela! Amen!
Autor: Św. Cyprian (ok. 200-258), biskup Kartaginy, męczennik
„I nie dopuść, abyśmy ulegli pokusie” (Mt 6,13)… Kiedy modlimy się, aby nie ulec pokusie, wspominamy na naszą słabość i niech nikt nie spogląda na siebie pobłażliwie, nikt nie wynosi się z zuchwałością, nikt nie przypisuje sobie chwały wierności lub próby, sam Pan bowiem nas poucza o pokorze, mówiąc: „Czuwajcie i módlcie się, abyście nie ulegli pokusie; duch wprawdzie ochoczy, ale ciało słabe” (Mt 14,38). Jeśli najpierw wyznajemy pokorę, składamy w Bogu wszystko, o co prosimy z bojaźnią i szacunkiem i możemy być pewni, że Jego dobroć nam to da.
Ta modlitwa kończy się stwierdzeniem, które gromadzi zwięźle wszystkie prośby. Na końcu mówimy: „Ale nas zachowaj od złego”. Rozumiemy przez to, że wróg może knuć przeciw nam na tym świecie, ale możemy mieć pewność potężnego wsparcia, jeśli Bóg nas zachowa, jeśli przyjdzie z pomocą tym, którzy Go błagają. Kiedy zatem mówimy: „Ale nas zachowaj od złego”, nie musimy już o nic więcej prosić… Jesteśmy umocnieni przeciw wszelkim zakusom diabła i świata. Kto może obawiać się świata, jeśli Bóg jest jego opiekunem na tym świecie?
Nie ma się co dziwić, że Bóg nas nauczył tak się modlić, oznajmiając nam w krótkiej formule wszystko to, o co powinniśmy prosić dla naszego zbawienia… Kiedy Słowo Boże, nasz Pan Jezus Chrystus, przyszedł do wszystkich ludzi, zgromadził mądrych i nieuczonych, oznajmił reguły zbawienia dla każdej płci i każdego wieku. Zrobił zwięzłe streszczenie swoich zasad… W ten sposób, kiedy pragnął pouczyć, na czym polega życie wieczne, zgromadził wszelką tajemnicę życia w cudownie zwięzłym zdaniu: „A to jest życie wieczne: aby znali Ciebie, jedynego prawdziwego Boga, oraz Tego, którego posłałeś, Jezusa Chrystusa” (J 17,3).
Autor: Św. Jan Maria Vianney (1786-1859), kapłan, proboszcz z Ars
Spójrzcie, dzieci: skarb chrześcijanina nie jest na ziemi, ale w niebie (Mt 6,20). Dlatego nasza myśl powinna się kierować tam, gdzie jest nasz skarb. Człowiek ma piękne zadanie – modlić się i kochać. Wy modlicie się, kochacie: oto szczęście człowieka na ziemi.
Modlitwa nie jest niczym innym jak zjednoczeniem z Bogiem. Kiedy nasze serce jest czyste i w jedności z Bogiem, to czujemy jakby balsam w sobie, oszałamiającą słodycz, oślepiające światło. W tej ścisłej jedności Bóg i dusza są jak dwa kawałki wosku stopione razem; nie można ich rozdzielić. To piękna rzecz – ta jedność Boga z małym stworzeniem. To szczęście, którego nie można zrozumieć. Nie zasłużyliśmy, żeby się modlić, ale Bóg, w swej dobroci, pozwala nam do Niego przemawiać. Nasza modlitwa jest kadzidłem, które sprawia Mu wielką przyjemność.
Dzieci, macie małe serca, ale modlitwa je poszerza i uzdalnia do miłowania Boga. Modlitwa jest przedsmakiem nieba, wylaniem raju. Nigdy nas nie zostawia bez słodyczy. To miód, który spływa do duszy i łagodzi wszystko. Troski topnieją przed dobrze odprawioną modlitwa jak śnieg przed słońcem.
Jesteśmy ambasadorami Kościoła. Jednakże jaka jest podstawowa cecha ambasadora? Być zręcznym? Potężnym? Dysponować wielkimi bogactwami? Mieć zaufanie? Brylować osobistymi talentami? Być „persona grata” przy królu, do którego został posłany? To wszystko jest potrzebne, pożyteczne; te cechy bez wątpienia przyczynią się do sukcesu jego działania, ale są niewystarczające i płonne, a nawet zawrócą od zamierzonego celu, jeśli wpierw ambasador nie identyfikuje się w sposób jak najbardziej doskonały z intencjami i uczuciami władcy, który go posyła, z interesami kraju, który reprezentuje.
Jednakże Kościół posyła do Króla królów, do tronu Boga. Musimy zatem identyfikować się z jego zdaniem i wolą: Kościół powierza nam swoje sprawy, które dotyczą dusz, które dotyczą wieczności. To nie bagatela! Weźmy zatem do serca te wszystkie potrzeby, konieczności krwi, niepokoje strwożonych dusz, niebezpieczeństwa tych, które zmagają się z demonem, troski tych, którzy mają nami rządzić – aby wszyscy otrzymali Bożą pomoc […].
Pomyślcie bowiem o tym, co sam nasz Pan powiedział: „O cokolwiek byście prosili Ojca, da wam w imię moje” (J 16,23). Oprzyjcie się na tej obietnicy, proście o wiele, proście z pełną ufnością, a Ojciec, „od którego zstępuje wszelki dar doskonały” (por. Jk 1,17), otworzy swe dłonie, aby napełnić każdą duszę błogosławieństwami. Ponieważ to nie my w tym momencie się modlimy, nie my się wstawiamy: to Kościół, to Chrystus, nasz zwierzchnik, najwyższy kapłan, który modli się w nas i który jest przed swoim Ojcem, aby wstawiać się za duszami, które odkupił (Hbr 9,24; 7,25).
O co proszę? O głęboką wiarę, że Jezus może spełnić moją potrzebę Ojca.
Wyobrażę sobie siebie w Wieczerniku siedzącego przy stole z Jezusem i uczniami. Wpatrzę się w Mistrza. Wsłucham się w Jego przejęty głos i słowa: „O cokolwiek byście prosili Ojca, da wam w imię moje” (w. 23b). Czy w to wierzę?
„Do tej pory o nic nie prosiliście w imię moje…” (w. 24). Zatrzymam się dłużej przy tych słowach. Prześledzę moje modlitwy. Czy potrafię prosić Jezusa? Czy jest we mnie głęboka wiara, że On spełni moje prośby? O co najczęściej proszę?
„Proście, a otrzymacie…” (w. 24). Co w tej chwili jest moją największą potrzebą serca? Powiem o tym Jezusowi. Czy potrafiłbym dodać do prośby: „Chcę, jeśli także Ty tego chcesz”? Czy jestem przekonany, że w Jego woli kryje się pełnia mojej radości?
Jezus zostawia mi niezwykłą obietnicę: nadejdzie godzina, kiedy będę w pełni oglądał Ojca (ww. 25-26). Dotyka mojej najgłębszej tęsknoty: doświadczenia doskonałej miłości ojcowskiej. Będę modlił się moją tęsknotą za Ojcem, za Jego dobrocią i miłością.
„Ojciec sam was miłuje…” (w. 27). Będę prosił Jezusa, aby powtarzał te słowa w moim sercu, aż wypełnią mnie całego, aż w nie uwierzę do końca, aż mnie umocnią i rozpalą Jego miłością.
Jezus jest dla mnie darem od Ojca. On mi Go posłał. Jezus codziennie wraca do Ojca i przynosi Mu mnie samego, ponieważ pragnie, abym był razem z Nim przy Ojcu. Będę trwał w zgłębianiu tej prawdy.
W zażyłym spotkaniu z Jezusem będę rozmawiał z Nim o Ojcu, o mojej tęsknocie za Nim. Częściej będę zwracał się dzisiaj do Jezusa ze słowami: „Wypełniaj moją tęsknotę za Ojcem”!
ks. Krzysztof Wons SDS/Salwator (niezbędnik katolika)
