Day: 25.02.2022

Autor: Św. Jan Chryzostom (ok. 345-407), kapłan w Antiochii, potem biskup Konstantynopola, doktor Kościoła

Co powinieneś powiedzieć swojej żonie? Powiedz jej z wielką łagodnością: „… Wybrałem cię, kocham i wolę ponad moje życie. Obecne życie jest niczym; dlatego moje modlitwy, zalecenia i wszelkie działanie wykonuję po to, aby zostało nam dane przeżyć to życie w taki sposób, byśmy byli zjednoczeni w życiu przyszłym, bez żadnej obawy rozstania. Czas naszego życia jest krótki i kruchy. Jeśli jest nam dane podobać się Bogu w obecnym czasie, to będziemy wiecznie z Chrystusem i oboje szczęśliwi bez granic. Twoja miłość zachwyca mnie ponad wszystko i nie zaznam większego nieszczęścia niż oddzielenie od ciebie. Jeśli bym miał wszystko utracić i stać się uboższym niż żebrak, narażać się na wielkie niebezpieczeństwa i wycierpieć najgorsze, to wszystko bym zniósł, jeśli twoja miłość do mnie trwa. Chciałbym mieć dzieci licząc jedynie na tę miłość”.

Trzeba także dostosować twoje postępowanie do tych słów… Pokaż twojej żonie, że życie z nią sprawia ci przyjemność i ze względu na nią wolisz być w domu niż na placu. Preferuj ją nad twoich przyjaciół, a nawet nad dzieci, które ci dała i kochaj je ze względu na nią…

Wspólnie odmawiajcie modlitwy. Niech każde z was idzie do kościoła, a w domu mąż niech poprosi o zdanie sprawy swoją żonę, a żona swojego męża, z tego, co było powiedziane lub czytane… Nauczcie się bojaźni Bożej; wszystko wtedy stanie się oczywiste, a wasz dom napełni się niezliczonymi dobrami. Dążmy do dóbr niezniszczalnych, a i innych nam nie braknie. „Starajcie się naprzód o królestwo i o Jego sprawiedliwość, a to wszystko będzie wam dodane”(Mt 6,33).

Źródło: Homilia 20 do listu do Efezjan, 4, 8, 9 (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Jakub z Sarug (ok. 449-521), mnich i biskup syryjski

„Uczyńmy człowieka na Nasz obraz, podobnego Nam”, powiedział Bóg (Rdz 1,26). Zwykłe zarządzenie sprawiło, że pojawiły się inne elementy stworzenia: „Niechaj się stanie światłość!” albo „Niechaj powstanie sklepienie!” Tym razem Bóg nie powiedział: „Niech powstanie człowiek”, ale: „Uczyńmy człowieka”. Uważał bowiem, że Jego własne dłonie powinny ukształtować ten obraz Jego samego, znajdujący się ponad innymi stworzeniami. To dzieło było mu szczególnie bliskie; ukochał je wielką miłością… Adam jest na obraz Boży, ponieważ nosi wizerunek Jedynego Syna […]

W pewien sposób Adam został stworzony jednocześnie jeden i podwójny; Ewa była w nim ukryta. Zanim jeszcze zaistnieli, ludzkość była przeznaczona do małżeństwa, przez co stawali się, mężczyzna i kobieta, jednym ciałem, jak na początku. Żadna sprzeczka, żadna waśń nie miała między nimi powstać. Mieli posiadać tę samą myśl, tę samą wolę… Pan utworzył Adama z prochu i wody; Ewa została wyjęta z ciała, kości i krwi Adama (Rdz 2,21). Głęboki sen pierwszego człowieka zapowiadał tajemnice ukrzyżowania. Otwarcie boku to cios włócznią w ciało Jedynego Syna; sen to śmierć na krzyżu; krew i woda to owoce chrztu (J 19,34)… Ale krew i woda, które wypłynęły z boku Zbawiciela, są początkiem świata Ducha.

Adam nie ucierpiał z braku fragmentu ciała; co mu zostało zabrane, to zostało mu oddane, przemienione pięknem. Powiew wiatru, szum drzew, śpiew ptaków wołały do narzeczonych: „Wstańcie, już dosyć snu! Zaślubiny na was czekają” […] Adam ujrzał Ewę przy swoim boku, który była jego ciałem i kością, jego córką, siostrą, żoną. Wstali, owinięci w szatę światła, a dzień ich witał. Byli w Raju.

Źródło: Hexameron; homilia na szósty dzień (© Evangelizo.org)