Month: marzec 2022

Autor: Św. Jan Chryzostom (ok. 345-407), kapłan w Antiochii, potem biskup Konstantynopola, doktor Kościoła

Na początku Pan, który stworzył człowieka, sam do niego przemawiał tak, że on mógł Go słyszeć. W ten sposób rozmawiał z Adamem…, a potem z Noem i Abrahamem. A nawet, kiedy rodzaj ludzki wpadł w przepaść grzechu, Bóg nie zerwał wszelkiego kontaktu z nim, choć już nie było między nimi pierwotnej zażyłości, skoro ludzie okazali się jej niegodni. Zgodził się odnowić z ludzkością relację przychylności, ale przez listy, tak jak my piszemy do nieobecnego przyjaciela. W ten sposób, w swojej dobroci, mógł przywiązać do siebie ludzkość. To Mojżesz jest posłańcem tych listów, które Bóg nam wysyła.

Otwórzmy te listy. Jakie są pierwsze ich słowa? „Na początku Bóg stworzył niebo i ziemię”. Jakże to wspaniałe!… Mojżesz, który przyszedł na świat wiele wieków później, działał naprawdę pod natchnieniem z wysoka, aby nam opowiadać cuda, których dokonał Bóg, stwarzając świat… Czy nie wydaje się nam jasno mówić: „Czy to ludzie mnie pouczyli o tym, co wam objawię? Nie, to sam Stworzyciel dokonał tych cudów; to On kieruje moim językiem, aby was o tym pouczyć. Odtąd, błagam was, uciszcie wszelkie żądania rozumu ludzkiego. Nie słuchajcie tego opowiadania, jakby to było słowo Mojżesza; to Bóg sam do was przemawia; Mojżesz jest jedynie Jego tłumaczem ”…

Bracia, przyjmijmy zatem Słowo Boże sercem wdzięcznym i pokornym… bo to Bóg wszystko stworzył, to On przygotowuje wszystko i działa z mądrością… On prowadzi człowieka swoim poznaniem Stworzyciela wszechświata. To On uczy człowieka kontemplować Najwyższego Robotnika w Jego dziełach tak, żeby potrafił on uwielbić swojego Stworzyciela.

Źródło: Drugie kazanie o Księdze Rodzaju (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Jakub z Sarug (ok. 449-521), mnich i biskup syryjski

Mojżesz wypowiedział tajemnice, ale ich nie tłumaczył. Nie był rzeczywiście zbyt wymowny i nie potrafił jasno się wyrażać (Wj 4,10). Ta trudność wymowy została mu zachowana z zamiarem, by wszystkie jego przemowy pozostawały niewyjaśnione. Kiedy nasz Pan przyszedł, rozwiązał język Mojżesza i dzisiaj wszystkie jego słowa stały się wyraźne, bo jego język już się nie jąka, a jego mowy są przejrzyste jak dzień.

Aż do czasów naszego Pana jego słowo było zdrętwiałe, pozostawało bez wyjaśnienia, a wszystko, co zostało powiedziane na Jego temat, było niejasne. Ukryta tajemnica chowała się zarazem za jąkaniem i zasłoną (Wj 34,33; 2 Kor 3,14), dopóki nie nadeszła godzina jej ogłoszenia w biały dzień.

Mojżesz chciał ujrzeć Ojca (Wj 33,18), przeczuwał bowiem, że Syn przybędzie na ten świat jawnie. Wtedy Ojciec ukazał mu swoje drugie oblicze. Pragnął go w ten sposób pouczyć, że Syn objawi się pod postacią ludzką. Przedwieczny zaznaczył różnicę między obliczem a drugą stroną, aby Mojżesz poznał, że ziemia będzie kontemplować jego Syna pod postacią człowieka… To w Jego stronę spoglądał Mojżesz i to od Niego pochodził blask, którym jaśniało Jego oblicze (Wj 34,29). Blask Syna spoczywał na całości proroctwa… kiedy Mojżesz mówił, to On przemawiał przez jego usta, bo On jest Słowem, które inspiruje wszelkie słowa i proroctwa. Bez Niego nie może istnieć ani proroctwo, ani słowo, bo On jest pierwotnym źródłem proroctwa… Ale kiedy Ukrzyżowany, Oblubieniec, przybył, proroctwo odsłoniło swoją twarz i wydobyło głos wśród zgromadzenia. Syn Dziewicy uniósł zasłonę znad Hebrajczyków; wszystko stało się oczywiste, jasne i proste do zinterpretowania.

Źródło: Homilia o zakryciu twarzy przez Mojżesza (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Piotr Chryzolog (ok. 406-450), biskup Rawenny, doktor Kościoła

Pan wskrzesił córkę Jaira, ale kiedy ciało było jeszcze ciepłe, kiedy śmierć była dopiero w połowie dzieła (Mt 9,18nn)… Wskrzesił także jedynego syna matki, ale zatrzymuje kondukt żałobny, uprzedzając grób…, zanim ten zmarły nie wszedł całkowicie w prawo śmierci (Łk 7,11nn). Ale wszystko, co dzieje się wokół Łazarza, jest wyjątkowe…: w Łazarzu dokonała się cała moc śmierci, w nim także jaśnieje całkowity obraz zmartwychwstania… Bowiem Chrystus powrócił trzeciego dnia jako Pan, Łazarz, jako sługa, został przywrócony życiu czwartego dnia…

Jezus mówił i powtarzał swoim uczniom: „Oto idziemy do Jerozolimy: tam Syn Człowieczy zostanie wydany arcykapłanom i uczonym w Piśmie. Oni skażą Go na śmierć i wydadzą Go poganom na wyszydzenie, ubiczowanie i ukrzyżowanie” (Mt 20,18nn). A kiedy mówił to, widział, jak stają się niezdecydowani, smutni i niepocieszeni. Wiedział, że musieli uginać się pod ciężarem Męki, aż nie pozostanie w nich nic z ich życia, wiary, ich własnego światła, ale przeciwnie, ich serce zostanie zaciemnione niemal całkowitą nocą braku wiary. To dlatego przeciągał cztery dni śmierć Łazarza… Stąd te słowa, które Pan wypowiedział do swoich uczniów: „Łazarz umarł, ale raduję się, że Mnie tam nie było, ze względu na was” (w. 15) – „abyście uwierzyli”. Śmierć Łazarza była zatem niezbędna, aby z Łazarzem powstała z grobu wiara uczniów.

„Skoro mnie tam nie było”. A czy było miejsce, gdzie by nie było Chrystusa?… Był tam Chrystus Bóg, ale nie było Chrystusa człowieka. Chrystus Bóg był tam, kiedy umierał Łazarz, ale teraz Chrystus miał przybyć do zmarłego, ponieważ Chrystus Pan miał wejść do śmierci: „To w śmierci, w grobie, w otchłani piekieł, to tam trzeba, aby cała moc śmierci została pokonana, przeze Mnie i moją śmierć”.

Źródło: Kazanie 53; PL 52, 375; CCL 241, 498 (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Katarzyna ze Sieny (1347-1380), tercjarka dominikańska, doktor Kościoła, współpatronka Europy

O posłuszeństwo, które żeglujesz bez trudu i bez niebezpieczeństwa przybijasz do przystani zbawienia! Upodabniasz się do Słowa. Jednorodzonego Syna mojego: płyniesz w łodzi najświętszego Krzyża, gotowe raczej cierpieć, niż uchybić posłuszeństwu dla Słowa i sprzeniewierzyć się Jego nauce. Z tej nauki uczyniłeś stół, gdzie żywisz się duszami, trwając w miłości bliźniego.

Namaszczone prawdziwą pokorą, nie pragniesz cudzego dobra, poza wolą moją. Jesteś proste, bez żadnego zakrętu; czynisz serce szczerym i oddanym miłości szczodrej, bez obłudy. Jesteś jutrzenką, która zwiastuje światło łaski Bożej. Jesteś słońcem, które ogrzewa, bo bez przerwy gorejesz miłością. Ty każesz rodzić ziemi, przez ciebie wszystkie narządy ciała, wszystkie władze duszy przynoszą owoce, które dają życie jej samej i bliźniemu. Jesteś urocze, bo nigdy niecierpliwość nie mąci twego oblicza; zachowuje ono niezmąconą pogodę i wdzięk męstwa.

Jesteś wielkie niezłomną wytrwałością, tak wielkie, że sięgasz z ziemi do nieba, bo przez ciebie i tylko przez ciebie można je otworzyć. Jesteś perłą ukrytą, nieznaną, deptaną przez świat i samo uniżasz się i poddajesz się stworzeniom (por. Mt 13,44-46). Jednak tak wielka jest twa moc, że nikt nie może ci rozkazywać; wyrwałeś się z śmiertelnej niewoli zmysłowości, która pozbawiła cię twej godności. Zabiwszy tego nieprzyjaciela nienawiścią i pogardą własnej woli, odzyskałeś wolność.

Źródło: O posłuszeństwie, rozdz. CLV (Dialog o Opatrzności Bożej)

Autor: Ody Salomona (chrześcijański tekst po hebrajsku z początku 2 wieku)

[Chrystus mówi]:
Nie mają żadnej korzyści ci, którzy Mnie nie rozpoznali
byłem ukryty dla tych, którzy Mnie nie posiadali.
Jestem przy tych, którzy Mnie kochają.
Moi prześladowcy są martwi;
szukają Mnie ci, którzy wiedzą, że żyję.
Zmartwychwstałem, jestem razem z nimi,
mówię ich ustami.
Zwyciężyli tych, którzy ich prześladowali;
zarzuciłem na nich jarzmo mojej miłości.
Jak ramię oblubieńca otacza oblubienicę (por. Pnp 2,6),
tak moje jarzmo nad tymi, którzy Mnie znają.
Jak namiot oblubieńczy, wzniesiony u oblubieńca,
tak moja miłość chroni tych, którzy wierzą we mnie.
Nie zostałem odrzucony,
chociaż tak się zdawało.
Nie zginąłem,
chociaż tak sobie wyobrażali.
Widział mnie przybytek śmierci
i został pokonany,
śmierć pozwoliła mi odejść
i wielu razem ze mną.
Byłem dla niej żółcią i octem;
zstąpiłem z nią, do jej otchłani.
aż do dna głębi.
Śmierć osłabła,
nie mogła znieść mojego oblicza.
Zwołałem wśród jej zmarłych
zgromadzenie żyjących (1P 3,19; 4,6).
Przemawiałem do nich żywymi ustami
w taki sposób, że moje słowo nie pozostało próżne.
Ci, którzy byli martwi, przybiegli do Mnie;
krzyczeli i powiedzieli: „Zmiłuj się nad nami
Synu Boży, postąp z nami wedle Twej łaski.
Uwolnij nas z więzów ciemności,
otwórz nam drzwi, abyśmy wyszli ku Tobie.
Widzimy, że nasza śmierć
nie zbliżyła się do Ciebie.
Bądźmy wyzwoleni, my razem z Tobą,
bo Ty jesteś naszym Zbawicielem”.
A Ja usłyszałem ich głosy,
przyjąłem ich wiarę w moim sercu.
Oznaczyłem ich czoła moim imieniem (Ap 14,1);
są wolni i należą do Mnie.

Źródło: Nr 42 (© Evangelizo.org)