Autor: Bł. Gweryk z Igny (ok. 1080-1157), opat cysterski

„Wyczekujemy Zbawcy” (Flp 3,20; Liturgia łacińska). Jakże jest radosne to oczekiwanie sprawiedliwych, tych, którzy oczekują „błogosławionej nadziei i objawienia się chwały wielkiego Boga i Zbawiciela naszego, Jezusa Chrystusa” (Tt 2,13). „Teraz w czym mam pokładać nadzieję, o Panie?” – pyta sprawiedliwy (Ps 39,8), a następnie odwraca się do Niego i woła: „Nie zawiedź mojej nadziei!” ( Ps 119,116). To prawda, że mój byt jest już w pobliżu Ciebie, skoro nasze natura, przyjęta przez Ciebie i ofiarowana za nas, została już w Tobie uwielbiona. Daje nam to nadzieję, że „do Ciebie przychodzi wszelki śmiertelnik” (Ps 64,3)…

Jednakże to z ufnością jeszcze większą oczekujący Pana mogą powiedzieć: „Moje życie jest przy Tobie, Panie, bo dałem Ci wszystkie moje bogactwa; zostawiając je dla Ciebie ‘gromadziłem sobie skarby w niebie’! (Mt 6,20). Złożyłem moje dobra u Twoich stóp; wiem…, że mi je oddasz ‘stokroć więcej teraz…, a życie wieczne w czasie przyszłym’” (Mk 10,30). Błogosławieni jesteście wy, ubodzy w duchu! (Mt 5,3)… Ponieważ Pan powiedział: „Bo gdzie jest twój skarb, tam będzie i serce twoje” (Mt 6,21). Niech wasze serca zatem idą za nim, niech idą za swoim skarbem! Utwierdźcie waszą myśl wysoko, niech wasze oczekiwanie dotyczy Boga, aby móc powtórzyć za apostołem Pawłem: „Nasza bowiem ojczyzna jest w niebie. Stamtąd też jako Zbawcy wyczekujemy Pana”.

Źródło: Pierwsze kazanie na Adwent, PL 185,11 ; SC 166 (© Evangelizo.org)