Day: 03.10.2020

Autor: Św. Paweł VI, papież w latach 1963-1978

W swej istocie radość chrześcijańska jest duchowym uczestnictwem w niezgłębionej radości, zarówno boskiej, jak i ludzkiej, która jest ukryta w sercu Jezusa Chrystusa uwielbionego. Kontemplujmy Go w jego ziemskim życiu; stawszy się człowiekiem, doświadczył naszych radości. W sposób oczywisty poznał, docenił. Celebrował cała gamę radości ludzkich, tych prostych, codziennych radości, dostępnych każdemu. Głębia jego życia wewnętrznego nie stępiła jego konkretnego spojrzenia ani jego wrażliwości. On podziwia ptaki na niebie i lilie na polu. Za jednym zamachem przyłącza spojrzenie Boga na stworzenie w zaraniu dziejów. Chętnie wychwala radości siewcy i żniwiarza, radość człowieka, który znalazł ukryty skarb, tego, który odnalazł swą owcę i kobiety, który znalazła zgubioną drachmę; radość zaproszonych na ucztę, gości weselnych, ojca syna marnotrawnego i kobiety wydającej na świat swoje dziecko.

Te radości mają tyle spójności dla Jezusa, że są one dla Niego znakami duchowymi Królestwa Bożego: radość ludzi wchodzących do tego Królestwa, powracających do niego lub tam pracujących, radość Ojca, który ich przyjmuje. Ze swej strony Jezus objawia swoje zadowolenie i czułość, kiedy spotyka dzieci, które chcą Go zobaczyć, młodego bogacza, który pragnie czynić więcej, przyjaciół, którzy otwierają Mu drzwi, jak Marta, Maria i Łazarz. Jego szczęściem jest przede wszystkim widzieć, że przyjmuje się Jego Słowo, opętani są uwolnieni, cudzołożnica lub celnik Zacheusz się nawracają, wdowę, która dzieli się pomimo swego ubóstwa. Raduje się, kiedy stwierdza, że prostaczkom jest objawione Królestwo, a zakryte przed mądrymi i roztropnymi. Tak, bo Chrystus „stał się do nas we wszystkim podobny oprócz grzechu”, doświadczył i przyjął radości ludzkie i duchowe jako dar Boży. I nie przestaje, dopóki nie „ogłosi ubogim Dobrej Nowiny a smutnym radość”.

Źródło: Adhortacja apostolska o radości chrześcijańskiej „Gaudete in domino”

Autor: Hermas (2 wiek)

Jak złośliwe usposobienie wstąpi w człowieka w jakiejkolwiek sprawie i jest on rozgoryczony i znów troska i niezadowolenie wstępuje w jego serce… Ale wszystko, co zaszło, zasmuca Ducha Świętego, najpierw zwątpienie, bo nie powiodło mu się w tym co zamierzał, potem złośliwe usposobienie i to, że popełnił zły uczynek; tak więc obydwa, zwątpienie i złośliwe usposobienie zasmucają Ducha Świętego. Nie doprowadzaj się więc do takiego niezadowolenia i depresji i nie zasmucaj Ducha Świętego, który w tobie mieszka, aby przypadkiem On nie wstawił się do Boga przeciw tobie i nie opuścił cię. Bo Duch Boży, który dany jest w ciele, nie znosi niezadowolenia, depresji i represji.

A więc postępuj tak, abyś był pogodny, bo to podoba się Bogu i jest akceptowane przez Niego i raduj się życiem. Bo każdy pogodny człowiek postępuje słusznie, ma dobre zamiary i nie ma powodów do niezadowolenia i depresji. Ale człowiek smutny i zawiedziony popełnia wiecznie grzechy. Po pierwsze, dlatego grzeszy, że zasmuca Ducha Świętego, który dany był człowiekowi pogodnego ducha, a po drugie, zasmucając Ducha Świętego, postępuje samowolnie, nie wstawia się do Boga… Bo nawet jak się wstawia, będąc w smutnym i niepoprawnym usposobieniu, jego modlitwa nigdy nie dotrze do ołtarza Bożego. Jak ocet pomieszany z winem w tym samym naczyniu nie ma już tego samego przyjemnego smaku, tak też niezadowolenie pomieszane z Duchem Świętym nie jest już czystym wstawiennictwem (modlitwą). Dlatego oczyszczaj się ze smutku depresji, a będziesz żyć dla Boga, ty i wszyscy będą żyć dla Boga, którzy odrzucą od siebie niezadowolenie, ale przyodzieją się w radość.

Źródło: Pasterz, 42

Autor: Św. John Henry Newman (1801-1890), kardynał, teolog, założyciel Oratorium w Anglii

Głębokie dzielenie się uczuciami może być nazwane prawem wiecznym, bo jest ono dokonane w sposób pierwotny we wzajemnej i niewypowiedzianej miłości Trójcy. Bóg nieskończenie jeden, zawsze był także w trzech Osobach. Od zawsze raduje się w Synu i Duchu, a Oni w Nim… Kiedy Syn przyjął ciało, żył przez trzydzieści lat z Maryją i Józefem, tworząc w ten sposób obraz Trójcy na ziemi…

Jednak trzeba było, aby Ten, który miał stać się prawdziwym Arcykapłanem i wykonywać tę posługę wobec całego rodzaju ludzkiego, był wolny o więzów uczuć. W taki sam sposób mówiono o Melchizedeku, że był bez ojca i matki (He 7,3)… Opuścić swoją matkę, jak to zaznaczył w Kanie (J 2,4), jest zatem pierwszym uroczystym krokiem w stronę dokonania zbawienia świata… Jezus zrezygnował nie tylko z Maryi i Józefa, ale także ze swoich bliskich przyjaciół. Kiedy nadszedł Jego czas, musiał ze wszystkiego zrezygnować.

Ale możemy przypuszczać, że trwał w jedności ze świętym patriarchami, którzy przygotowali i zapowiadali Jego przyjście. W uroczystym momencie widziano Go, jak rozmawiał o Męce z Mojżeszem i Eliaszem. Jakie pole myśli jest nam otwarte na osobę Jezusa, o którym wiemy tak niewiele! Kiedy spędzał całe noce na modlitwie…, kto mógł lepiej wspierać Pana i dać Mu siłę, niż „wspaniałe zastępy” proroków, których był wzorem i wypełnieniem? Mógł zatem rozmawiać z Abrahamem, który „ujrzał Jego dzień” (J 8,56) i Mojżeszem…, czy z Dawidem lub Jeremiaszem, którzy Go szczególnie zapowiadali, lub z tymi, którzy najwięcej o Nim mówili, jak Izajasz czy Daniel. Tam znajdował głębię wielkiej sympatii. Kiedy przybył do Jerozolimy, aby cierpieć, wszyscy kapłani Starego Przymierza musieli przybyć w sposób niewidzialny na Jego spotkanie – ci, którzy składali ofiary zapowiadające Jego ofiarę.

Źródło: Medytacje i pobożności (© Evangelizo.org)