Day: 26.01.2022

Autor: Św. Cyryl Jerozolimski (ok. 315 – 386), biskup Jerozolimy, doktor Kościoła

Kościół jest nazywany katolickim (lub powszechnym), ponieważ istnieje na całym świecie, z jednego końca ziemi na drugi, i ponieważ naucza, w sposób powszechny i bezbłędny, wszelkie doktryny, które człowiek powinien znać, o rzeczywistości widzialnej i niewidzialnej, ziemskiej i niebieskiej. Poza tym jest nazywany katolickim, ponieważ poddaje prawdziwej religii cały rodzaj ludzki, zwierzchników i poddanych, mądrych i nieuczonych, ponieważ pielęgnuje i uzdrawia powszechnie z wszelkich grzechów, popełnionych przez duszę i ciało, wreszcie, ponieważ posiada w sobie wszelkiego rodzaju cnoty, jak by nie były nazwane, w działaniu i w słowach, oraz różnego rodzaju dary duchowe.

Ta nazwa – Kościół (co oznacza „wezwanie”) – pasuje jak ulał, ponieważ wzywa i gromadzi wszystkich ludzi, jak rozkazał Pan w Księdze Kapłańskiej: „Następnie zgromadź całą społeczność przed wejściem do Namiotu Spotkania”(Kpł 8,3)… A w Powtórzonym Prawie Bóg mówi Mojżeszowi: „Zgromadź Mi naród, niech usłyszą me słowa” (4,10)… Także psalmista wspomina: „Będę składał Ci dzięki w wielkim zgromadzeniu, będę Cię chwalił wśród licznego ludu” (35,18)…

A w następstwie Zbawiciel ustanowił, począwszy od pogańskich narodów, drugie zgromadzenie – nasz święty Kościół, tan chrześcijan, ten, o którym powiedział Piotrowi: „Na tej Skale zbuduję Kościół mój, a bramy piekielne go nie przemogą”(Mt 16,18)… Kiedy pierwsze zgromadzenie w Judei zostało zniszczone, Kościoły Chrystusa rozmnożyły się po całej ziemi. O nich mówią psalmiści: „Śpiewajcie pieśń nową Panu; chwała Jego niech zabrzmi w zgromadzeniu świętych”(149,1)… O tym samym Kościele, świętym i katolickim, Paweł pisze do Tymoteusza: „Byś wiedział, jak należy postępować w domu Bożym, który jest Kościołem Boga żywego, filarem i podporą prawdy” (1Tm 3,15).

Źródło: Katecheza przygotowująca do chrztu, nr 18, § 23-25 (© Evangelizo.org)

Autor: Św. Augustyn (354 – 430), biskup Hippony (Afryka Północna) i doktor Kościoła

Ewangelia, która właśnie została przeczytana, zaprasza nas do szukania, co to za żniwo, o którym Pan mówi: „Żniwo wprawdzie wielkie, ale robotników mało; Proście więc Pana żniwa, żeby wyprawił robotników na swoje żniwo”. Wtedy to posłał nie tylko dwunastu uczniów, zwanych apostołami („posłańcami”), ale i siedemdziesięciu dwóch innych ludzi. Wszyscy, jak widzimy według Jego słów, zostali posłani na gotowe już żniwo. Na jakie żniwo? Ich zadaniem nie było żąć wśród pogan, gdzie nic nie zostało zasiane. Należy zatem sądzić, że żniwa miały odbyć się wśród Żydów; to dlatego Pan żniwa przyszedł żąć do nich. Do innych ludów posyła nie żniwiarzy, ale siewców. U Żydów zatem żniwo; gdzie indziej zasiew. I to właśnie w czasie żniwa u Żydów wybrał apostołów; żniwo było gotowe, ponieważ prorocy zasiali wśród nich…

Czy Pan nie oznajmił swoim uczniom: „Mówicie, że lato jest jeszcze daleko. Podnieście oczy i popatrzcie na pola, jak bieleją na żniwo” (J 4,35). I dodaje: „Inni się natrudzili, a w ich trud wyście weszli” (w. 38). Abraham, Izaak, Jakub, Mojżesz i prorocy natrudzili się, żeby zasiać ziarno. Kiedy przyszedł, Pan zastał gotowe żniwo i posłał żniwiarzy z kosą Ewangelii.

Źródło: Kazanie 101; PL 38, 605nn (© Evangelizo.org)