Autor: Św. Bazyli Wielki (ok. 330-379), mnich i biskup Cezarei w Kapadocji, doktor Kościoła

Nasz Pan Jezus Chrystus często i żywo nalegał: “Jeśli kto chce pójść za Mną, niech się zaprze samego siebie, niech weźmie krzyż swój i niech Mnie naśladuje” (Mt 16,24)… A kiedy indziej: “Jeśli chcesz być doskonały, idź, sprzedaj, co posiadasz, i rozdaj ubogim, a będziesz miał skarb w niebie. Potem przyjdź i chodź za Mną!” (Mt 19,21).

Dla tych, którzy są w stanie to pojąć, to samo mówi przypowieść o kupcu: “Królestwo niebieskie do kupca, poszukującego pięknych pereł. Gdy znalazł jedną drogocenną perłę, poszedł, sprzedał wszystko, co miał, i kupił ją.”Perła oznacza tutaj Królestwo niebieskie i Pan pokazuje nam, że nie można go osiągnąć, jeśli nie porzucimy wszystkiego, co posiadamy – bogactwa, chwały, szlacheckiego urodzenia i tego wszystkiego, czego inni na próżno szukają.

Pan mówi też, że nie można należycie zająć się tym, co robimy, jeśli duch zabiega o inne rzeczy: “Nikt nie może dwom panom służyć”, mówił (Mt 6,24). Dlatego też, “skarby, które są w niebie” są jedynym dobrem, do którego powinniśmy przywiązywać nasze serca: “Bo gdzie jest twój skarb, tam będzie i serce twoje.” (Mt 6,21n)… Mówiąc inaczej, chodzi o to, aby przenieść nasze serce ku życiu w niebie, tak, abyśmy mogli mówić: “Nasza bowiem ojczyzna jest w niebie” (Flp 3,20). Zwłaszcza chodzi o stawanie się podobnym Chrystusowi, “który będąc bogaty, dla was stał się ubogim, aby was ubóstwem swoim ubogacić” (2Kor 8,9).

Źródło: Reguły zakonne dłuższe, § 8