Month: styczeń 2020

Autor: Św. Kolumban Młodszy (563-615), mnich, założyciel klasztorów

Chryste, racz zapalić nasze lampy, o Panie nasz pełen łagodności. Spraw by zapłonęły nieustannie w Twym mieszkaniu i mogły czerpać z Ciebie niezniszczalne światło wieczne. Niech Twoje światło rozproszy nasze mroki i niech przez nas odsunie mroki świata. Zechciej Jezu, proszę Cię o to, zapalić moją lampę swoim światłem, abym w tym blasku ujrzał Święte świętych, gdzie Ty, wiekuisty kapłanie wszystkich czasów, wejdziesz przez bramy tej ogromnej świątyni (Hbr 9,11n). Daj, bym w blasku tego światła nie przestawał Cię oglądać, bym kierował ku Tobie moje spojrzenie i moje pragnienie. W sercu moim widzę jedynie Ciebie i w Twojej obecności moja lampa będzie zawsze zapalona i gorejąca.

Daj nam tę łaskę…, abyś, kiedy pukamy do Twych drzwi, ukazał się nam, Zbawco pełen miłości. Rozumiejąc Cię coraz lepiej, będziemy mogli kochać tylko Ciebie, Ciebie jedynego. Bądź, w dzień i w nocy, naszym jedynym pragnieniem, naszym jedynym rozważaniem, naszą nieustanną kontemplacją. Racz dać nam tyle Twojej miłości, żebyśmy kochali Boga tak jak należy. Wypełnij nas Twoją miłością…, abyśmy nie miłowali niczego bardziej od Ciebie, który jesteś wiekuisty. Wielkie sklepienia nieba, ziemia i morze nie będą mogły ugasić w nas tej wielkiej miłości, tak jak czytamy w Pieśni nad pieśniami: „Wody wielkie nie zdołają ugasić miłości” (8,7). Niech dokona się w nas, choćby częściowo, wypełnienie miłości przez Twoją łaskę, Jezu nasz Panie.

Źródło: 12. nauczanie duchowe, 2-3

Autor: Św. Cyryl Jerozolimski (ok. 315 – 386), biskup Jerozolimy, doktor Kościoła

“Nie głosimy bowiem siebie samych, lecz Chrystusa Jezusa jako Pana, a nas – jako sługi wasze przez Jezusa” (2 Kor 4,5). Kim jest zatem ten świadek, który zapowiada Chrystusa? Tym, który wcześniej Go prześladował. Co za cudowna rzecz! Dawny prześladowca, a teraz zapowiada Chrystusa. Dlaczego? Czyżby go przekupiono? Ale nikt nie mógłby go przekonać w taki sposób. Czyżby widok Chrystusa na ziemi zaślepił go? Jezus został już zabrany do nieba. Saul wyszedł z Jerozolimy, by prześladować Kościół Chrystusowy, a trzy dni później, w Damaszku, prześladowca zamienił się w głosiciela. Pod wpływem czego? Inni powołują świadków na korzyść swoich przyjaciół ludzi ze swojego grona. Ja, przeciwnie, przedstawiam ci dawnego wroga jako świadka.

Jeszcze wątpisz? Wielkie jest świadectwo Piotra i Jana, ale… oni byli stronnikami Jezusa. Kiedy świadkiem jest dawny wróg, człowiek, który później umrze ze względu na Chrystusa, kto mógłby jeszcze wątpić o wartości jego świadectwa. Jestem pełen podziwu dla planu Ducha Świętego…: pozwala Pawłowi, dawnemu prześladowcy, napisać czternaście listów… Ponieważ nie można podważyć nauki Pawła, pozwolił temu, który wcześniej był wrogiem i prześladowcą napisać więcej niż Piotr i Jan; w ten sposób nasza wiara może być solidnie utwierdzona. Jeśli chodzi o Pawła to faktycznie, wszyscy byli zdumieni: „Czy to nie ten sam, który w Jerozolimie prześladował wyznawców? I po to tu przybył, aby ich uwięzić?” (Dz 9,21) Nie bądźcie zdumieni — mówi Paweł. Wiem to dobrze; dla mnie „trudno jest wierzgać przeciwko ościeniowi” (Dz 26,14). „Jestem niegodzien zwać się apostołem, bo prześladowałem Kościół Boży” (1 Kor 15,9); „Dostąpiłem jednak miłosierdzia, ponieważ działałem z nieświadomością”… „A nad miarę obfitą okazała się łaska naszego Pana” (1Tm 1,13-14).

Źródło: Katechezy chrzcielne 10 (© Evangelizo.org)

Autor: Benedykt XVI, papież od 2005 do 2013

Widzieliśmy, jak spotkanie z Chrystusem na drodze do Damaszku w sposób radykalny odmieniło życie Pawła. Ważne jest zatem, byśmy sobie uświadomili, jak wielki wpływ może mieć Jezus Chrystus na życie człowieka, a więc również i na nasze życie. Przyglądając się Pawłowi, możemy sformułować zasadnicze pytanie: jak dochodzi do spotkania człowieka z Chrystusem? I jaką relację to spotkanie rodzi?… Przede wszystkim Paweł pomaga nam zrozumieć absolutnie podstawową i niezastąpioną wartość wiary. Oto co pisze w Liście do Rzymian: „Sądzimy bowiem, że człowiek osiąga usprawiedliwienie na podstawie wiary, niezależnie od pełnienia uczynków wymaganych przez Prawo” (3, 28). I podobnie w Liście do Galatów: „A jednak przeświadczeni, że człowiek osiąga usprawiedliwienie nie dzięki uczynkom wymaganym przez Prawo, lecz jedynie dzięki wierze w Jezusa Chrystusa, my właśnie uwierzyliśmy w Chrystusa Jezusa, by osiągnąć usprawiedliwienie dzięki wierze w Chrystusa, a nie dzięki uczynkom wymaganym przez Prawo, jako że nikt nie osiągnie usprawiedliwienia dzięki uczynkom wymaganym przez Prawo” (2, 16). „Osiągnąć usprawiedliwienie” oznacza stać się sprawiedliwym, czyli być przyjętym przez miłosierną sprawiedliwość Boga, żyć z Nim w komunii i w rezultacie móc kształtować o wiele bardziej autentyczną relację z wszystkimi naszymi braćmi: a to dzięki całkowitemu przebaczeniu naszych grzechów. Otóż, Paweł mówi — bardzo jasno — że ta kondycja życiowa nie zależy od naszych ewentualnych dobrych uczynków, ale jedynie od łaski Bożej: „dostępujemy usprawiedliwienia darmo, z Jego łaski, przez odkupienie, które jest w Chrystusie Jezusie” (por. Rz 3, 24).

W tych słowach św. Paweł wyraża istotę swego nawrócenia, nowe ukierunkowanie swego życia, wynikające z jego spotkania ze zmartwychwstałym Chrystusem. Przed swoim nawróceniem Paweł nie był człowiekiem dalekim od Boga i Jego prawa. Przeciwnie, przestrzegał prawa, był wierny w tym przestrzeganiu aż do fanatyzmu. W świetle spotkania z Chrystusem zrozumiał jednak, że w ten sposób starał się budować samego siebie, swoją własną sprawiedliwość, oraz że z całą tą sprawiedliwością żył dla samego siebie. Rozumiał absolutną konieczność nadania nowego kierunku swemu życiu. I to nowe ukierunkowanie wyrażają jego słowa: „Choć nadal prowadzę życie w ciele, jednak obecne życie moje jest życiem wiary w Syna Bożego, który umiłował mnie i samego siebie wydał za mnie” (Ga 2, 20). Tak więc Paweł nie żyje już dla samego siebie, dla własnej sprawiedliwości. Żyje Chrystusem i z Chrystusem.

Źródło: Audiencja generalna, 08.06.2006 (L’Osservatore Romano 03/2007 s. 28)

Autor: Katechizm Kościoła Katolickiego

Bóg „pragnie, by wszyscy ludzie zostali zbawieni i doszli do poznania prawdy” (1 Tm 2, 4), czyli Chrystusa Jezusa. Jest więc konieczne, by Chrystus był głoszony wszystkim narodom i wszystkim ludziom, i by w ten sposób Objawienie docierało aż na krańce świata… „Chrystus Pan, w którym całe Objawienie Boga najwyższego znajduje swe dopełnienie, polecił Apostołom, by Ewangelię przyobiecaną przedtem przez Proroków, którą sam wypełnił i ustami własnymi obwieścił, głosili wszystkim, jako źródło wszelkiej prawdy zbawiennej i normy moralnej, przekazując im dary Boże”.
Przekazywanie Ewangelii, zgodnie z nakazem Pana, dokonuje się dwoma sposobami: Ustnie: za pośrednictwem „Apostołów, którzy nauczaniem ustnym, przykładami i instytucjami przekazali to, co otrzymali z ust Chrystusa, z Jego zachowania się i czynów, albo czego nauczyli się od Ducha Świętego”;Pisemnie: „przez tych Apostołów i mężów apostolskich, którzy wspierani natchnieniem tegoż Ducha Świętego, na piśmie utrwalili wieść o zbawieniu”.

„Aby Ewangelia była zawsze w swej całości i żywotności w Kościele zachowywana, zostawili apostołowie biskupów jako następców swoich <>”. Rzeczywiście, „nauczanie apostolskie, które w szczególny sposób wyrażone jest w księgach natchnionych, miało być zachowane w ciągłym następstwie aż do czasów ostatecznych”. To żywe przekazywanie, wypełniane w Duchu Świętym, jest nazywane Tradycją w odróżnieniu od Pisma świętego, z którym jednak jest ściśle powiązane. Przez Tradycję „Kościół w swej nauce, w swym życiu i kulcie uwiecznia i przekazuje wszystkim pokoleniom to wszystko, czym on jest, i to wszystko, w co wierzy”. „Wypowiedzi Ojców świętych świadczą o obecności tej życiodajnej Tradycji, której bogactwa przelewają się w działalność i życie wierzącego i modlącego się Kościoła”. W ten sposób udzielanie się Ojca, którego dokonał On przez swoje Słowo w Duchu Świętym, pozostaje obecne i aktywne w Kościele.

(Cytat: Sobór Watykański II, Dei Verbum, § 7 – 8)

Źródło: § 74 – 79

Autor: Julianna z Norwich (1342 – po 1416), pustelnica angielska

Przez całe nasze życie, kiedy w naszym szaleństwie zwracamy spojrzenie w stronę tego, co jest napiętnowane, nasz Pan Bóg dotyka nas z czułością i wzywa z wielką radością, mówiąc w naszej duszy: „Moje dziecko, pozostaw tutaj to wszystko, co kochasz. Zwróć się do mnie, jak jestem tym wszystkim, czego pragniesz. Rozraduj się w twoim Zbawicielu i w twoim zbawieniu”. Jestem pewna, że przenikliwa dusza, dzięki łasce, ujrzy i poczuje; że nasz Pan w taki właśnie sposób działa w nas. Bo jeśli to dzieło dotyczy ogólnie ludzkości, to żaden człowiek w szczególności nie jest z niego wykluczony…

Co więcej, Bóg specjalnie oświecił mój rozum i pouczył mnie o sposobie, w jaki dokonuje cudów: „Wiadomo, że tutaj na ziemi dokonałem już wielu cudów, wspaniałych i spektakularnych, chwalebnych i wielkich. Co uczyniłem niegdyś, czynię nieustannie i będę czynił w przyszłości”. Wiemy, że każdy cud jest poprzedzony cierpieniami, niepokojami i kłopotami. To dlatego, abyśmy zdali sobie sprawę z naszej słabości i głupstw, które popełniamy z powodu grzechu; i dzięki temu stali się pokorni i wołali do Boga, wzywając Jego pomocy i łaski. Następnie pojawiają się cuda — pochodzą one od najwyższej mocy, mądrości i dobroci Boga i objawiają Jego moc i radości nieba, jak tylko to możliwe w tym ulotnym życiu. W ten sposób nasza wiara się umacnia, a nadzieja rośnie w miłości. Oto dlaczego podoba się Bogu być znanym i uwielbianym za Jego cuda. On nie chce, abyśmy upadali pod ciężarem smutku i burz, które na nas spadają; zawsze tak się dzieje przed cudami!

Źródło: Objawienia o Bożej miłości, rozdz. 36 (© Evangelizo.org)